ความพยายามในการเดินทางมาทำงาน ตอนที่2

เป็นอีก วันหนึ่งที่เราต้องเดินทางจากดอนเมืองมาทำงานที่โรงพยาบาลนวนคร2 เพราะเราไม่สามารถเดินทางไปที่โรงพยาบาลสนามรุ่งเจริญได้ เนื่องจากถนนสายเอเชียน้ำท่วม เราตื่นแต่เช้า จัดการกับอาหารแม่ และฉีดยาเบาหวานให้แม่เรียบร้อยแล้ว ก้ขึ้นรถเมล์ที่หน้าโรงพยาบาลภูมิพล มาลงที่รังสิต รังสิตน้ำท่วม ไม่ว่าจะไปทางไหนเราก็หนีน้ำไม่พ้น เราตัดสินใจจะเดินลุยน้ำเกือบถึงเข่าเพื่อไปขึ้นรถตู้ น้ำในเมืองสกปรกมาก สีดำ มีขยะปนและมีกลิ่นเหม็น เราตั้งสติอยู่นานพอสมควรก้าวเท้าลงไปกับน้ำเหม็นๆ เดินไปที่ท่ารถตู้ ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 50 เมตร เมื่อไปถึงรถตู้ คนขับบอกว่าไปแค่ด่านบางปะอินนะ เพราะน้ำลึกมากไม่สามารถขับรถผ่านไปได้ ใครไม่มีธุระจำเป็นอย่าไปเลย อันตราย แล้วก้ไม่รู้ว่าจะมีรถกลับกรุงเทพ หรือเปล่า คนขับรถตู้กล่าวด้วยความเป็นห่วงผู้โดยสาร เราตัดสินใจก้าวเท้าขึ้นรถตู้และตอบตัวเองว่าเรามีธุระสำคัญ คือต้องไปปฏิบัติหน้าที่ของเรา รถตู้เดินทางมาได้แค่ด่านบางปะอิน แล้วก็จอดให้ผุ้โดยสารลงเนื่องจากไม่สามารถเดินทางต่อไปได้ เราลงมายืนเก้ๆ กังๆ แบบว่าไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตดี ตั้งสติอยู่นาน สายตาเหลือบไปเห็นรถทหารขับผ่านมาเรารีบโบกและกระโดดขึ้นรถทหารทันที ภายในรถทหารเต็มไปด้วยผู้โดยสาร ที่แน่นมาก เรามาถึงโรงพยาบาลนวนคร2 แล้วเดินลุยน้ำเข้าไปอีก 50เมตร พบพี่ๆ น้องๆ พยาบาลที่โรงพยาบาลเดียวกัน รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกลืมความลำบากในการเดินทางไปหมด พี่พยาบาลถามเราว่า เล็กมาอย่างไร เราตอบว่ามารถทหาร หลังเลิกงาน สี่โมงเย็น เราก็เดินลุยนำมาหน้าโรงพยาบาลโบกรถกลับรังสิต รู้สึกว่าคนไทยมีน้ำใจมากรถทุกคนจอดรับผุ้โดยสารที่ไม่รู้จักและขอติดรถไปลงตามที่ปลายทางเดียวกัน ซึ้งน้ำใจคนไทยค่ะ

[โสภณ เปียสนิท]

[Hongtong]

ขอบคุณมากค่ะอาจารย์ สำหรับคำอวยพร

ขอให้อาจารย์มีความสุข สุขภาพแข็งแรง ตลอดปี และ ตลอดไปค่ะ