เด็กวัด.....ตอน1
สมัยเด็กๆผมไฝ่ฝันที่จะเป็นเด็กวัดมากที่สุด ดูเท่ห์มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก อ้อนวอนเเม่ทุกวันเพื่อขอไปอยู่วัดกับพระ อยากสะพายย่ามใส่อาหาร หิ้วปิ่นโตเดินตามหลวงตา โอพระเจ้า..หล่อสุดๆ........แล้วฝันก็เป็นจริงเมื่อผมได้อยู่วัดสมใจนึก...... วันที่ผมก้าวเข้าร่มชายคาของวัดที่เงียบสงบ นับอายุได้น่าจะประมาณ 7 ขวบ ถือว่าเป็นเด็กวัดที่อายุน้อยที่สุด แม่ทนรำคาญผมออดอ้อนไม่ไหว ประจวบกับน้าชายมาบวชเเละขาดเด็กคอยหิ้วปิ่นโตตอนบิณฑบาตรเช้าๆ หน้าที่ของผมทุกวันก็คือ หิ้วปิ่นโต จัดกระโถน และดูเเลน้ำที่หลวงน้าต้องเตรียมไปฉันเช้ารวมกับพระรูปอื่นๆที่หอฉัน....ผมมักโดนเด็กวัดรุ่นพี่เเกล้งอยู่เสมอ อาจเพราะผมตัวเล็ก เด็กที่สุดเเละไม่สู้คน เเต่ในขณะเดียวกันผมกลับเป็นที่รักของพระทั้งบวชใหม่ บวชเก่า มักเรียกใช้ผมเสมอ ผมยินดีรับใช้พระทุกรูปนอกเหนือจากหลวงน้าเเล้ว เพราะใจที่อยากอยู่วัดนั่นเอง..ที่นอนของผมคือใต้เตียงพระหลวงน้า ผมจะซุกตัวนอนอย่างมีความสุขเเม้จะคับเเคบไปบ้าง ก่อนนอนทุกครั้งจะสวดมนต์ไม่เคยขาด และกิจวัตรก่อนนอนทุกคืนอีกเรื่องหนึ่งคือ จัดหมอนเรียงกันสามใบผมจะนอนใบที่สอง อีกสองใบที่เหลือจะปล่อยว่างไว้เเละสมมติว่าเป็นพ่อกับเเม่คนละใบ ที่ทำอย่างนี้เพราะคิดถึงพ่อกับเเม่อยากนอนด้วยเเต่ตัวเองสมัครใจมาอยู่วัดเป็นเด็กวัดเต็มตัวเเล้วนี่ก็ต้องใช้วิธีนี้ครับ....ผมได้รับการฝึกฝนความอดทน ความมีระเบียบวินัย เเละความกตัญญูรู้คุณ จากชีวิตเด็กวัดบ้านนอกนี่เอง มีเวลาว่างผมมักจะเดินเล่นบนศาลาการเปรียญเพื่ออ่านพุทธประวัติ นรก สวรรค์ เเต่เนื่องจากยังเด็กเกินไปจึงไม่ใคร่จะเข้าใจนัก....ผมต้องตื่นเช้าทุกวันเพราะหลวงน้าออกบิณฑบาตรตอน ตีห้ากว่าๆ ผมตองลุกมาเตรียมจัดเถาปิ่นโตหิ้วตามหลวงน้าเเต่เช้า ผมเดินลัดเลาะทุ่งจากบ้านนู้นไปบ้านนี้ น้ำค้างยามเช้าช่างหนาวเย็นเป็นที่สุด...เมื่อถึงบ้านไหนเจ้าของบ้านยังไม่ออกมาใส่บาตรสันนิฐานได้ว่า คงไม่รู้ว่าพระมาถึงหน้าบ้านเเล้ว ถ้าเจอเหตุการณ์เเบบนี้ ผมต้องทำหน้าที่ส่งเสียงครับ โดยตะโกนดังๆ พระมาเเล้วคร้าบ ตะโกน2-3ครั้งไม่ออกมาก็จะเลยไปบ้านอื่นๆต่อไป....หลวงน้าเดินไวมาก ขาท่านยาว ผมตัวเล็กขาสั้น หิ้วปิ่นโตพะรุงพะรังกลับถึงวัดทีหลังคนอื่นทุกครั้ง..... หน้ากุฎิที่ผมใช้อาศัยนอนนั้น จะเป็นจุดที่เจ้าอาวาสใช้เก็บสะสมพระพุทธรูปขนาดใหญ่ไว้หลายองค์ ใครเดินไปหอฉันต้องผ่านบริเวณนี้ทุกครั้ง ผมกเช่นเดียวกัน หลวงน้าสอนเสมอว่าอยากได้อะไรก็อธิฐานเอากับพระพุทธรูป ดังนั้นผมเดินผ่านทุกครั้งจะยกมือพนมเเละขออธิฐานทุกครั้งเช่นกัน ผมขอแบบเด็กๆตามประสา คือ ขอให้มีหน้าตาหล่อเหลา สวยงามเหมือนพระเอกสรพงษ์(ผมขอจริงๆนะตามประสาเด็กครับ)ขอให้มีชื่อเสียงป็นที่รู้จัก ขอให้เป็นเจ้าใหญ่นายโต ผมขออุตลุดเลยครับ เเต่ท่านเชื่อมั้ยครับ...มีหลายเรื่องที่ผมขอเเล้วปัจจุบันผมได้มาจริงๆครับ....เอาไว้เขียนต่อตอน 2 ครับ
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต
ความเห็น (2)
สวัสดีท่านอาจารย์ กู้เกียรติ.... หลายวันแล้วที่ห่างหาย ชีวิตเด็กวัด ไม่แตกต่างกับเด็กปอเนาะ ความประทับใจแม้นนานวันก็ไม่ลืม หลายอย่าง ที่เป็น อยู่ คือ เบ้าหลอมจากปอเนาะครับอาจารย์
สวัสดีค่ะ
วิถีชีวิตที่มีเหลืออยู่น้อยในสังคมบ้านเรานะคะตอนนี้ แถบบ้านแทบจะหาเด็กที่มาบวชเป็นเณรได้น้อยมากแล้วไม่ต้องพูดถึงเด็กวัด พ่อแม่ต่างก็หวังให้ลูกได้เล่าเรียนในโรงเรียนดี มีชื่อเสียงดีดีในเมืองกัน
จะติดตามตอนต่อๆไปนะคะ ;)