เด็กวัด…ตอน 6 (ลิปซิงค์สวดมนต์)

บันทึกก่อนหน้านี้ผมเล่าความหลังเมื่อครั้งเป็นเด็กน้อยถือปิ่นโตออกบิณฑบาตกับหลวงน้าเป็นเด็กวัดเต็มขั้นเมื่ออายุได้ไม่เต็มสิบขวบ วันนี้มีประเด็นมาเล่าต่อเรื่องราววีรกรรมอารามบอยของผม หลายครั้งที่ผมเขียนบันทึกเรื่องเด็กวัดเป็นตอนๆ รวมแล้วกว่า 10 ตอนนี้มีเหตุการณ์หลากหลายทั้งโศกเศร้า เคร้าน้ำตา หรือ ฮาระเบิดเทิดเทิงแทบจะครบทุกรสชาติ แฟนคลับหลายท่านอยากให้เล่าต่อ หลายคนอาจจะเบื่อหน่าย เอาเป้นว่าอย่าถือสาเลยนะครับคนแก่ชอบเล่าเรื่องเก่านะครับ....เมื่อลิ้นชักความทรงจำเปิดออก ย่อมมีประวัติศาสตร์เฉพาะตัวหล่นออกมาบ้าง บันทึกนี้ก็ถือเสียว่าเป็นอีกหนึ่งเกร็ดชีวิตที่หล่นตุ้บมาจากลิ้นชักความทรงจำของผมนะครับ.... เรื่องที่จะเล่านี้เกิดขึ้นเมื่อผมดำรงตำแหน่งเด็กวัดมากกว่าสามเดือน แล้ว ความแกร่งกล้ามีมากขึ้น จากการเรียนรู้ด้วยตนเอง จากประสบการณ์ตรง เมื่ออยู่ใกล้พระ ใกล้เณร เถร ชี ผมเรียนรู้พฤติกรรม กิจวัตร และมนต์พิธีต่างๆได้อย่างรวดเร็วครับ เพราะสมัยนั้นภาระความรับผิดชอบเด็กวัดตัวน้อยของผมไม่มีอะไรมากครับ เริ่มจากตื่นตี สี่ เตรียมปิ่นโต เช็ดบาตรโดยเฉพาะฝาต้องเนี๊ยบมากเป็นเงางามทีเดียวครับ จากนั้นประมาณตีห้าครึ่งจึงออกสตาร์ทโดยมีหลวงน้าเดินอุ้มบาตรนำไปก่อนทิ้งช่วงห่างมาถึงผมประมาณสองก้าวเป็นระยะที่พองาม ผมกะระยะเองเพราะเคยมีประสบการณ์เมื่อออกบิณฑบาตใหม่ๆ มือถือปิ่นโต ตามองนกพิราบบนหลังคาโบสถ์ หลวงน้าท่านเบรกโดยไม่เปิดสัญญาณไฟ ผมไม่ได้มอง...ชนก้นหลวงน้าตูมเบ้อเริ่ม......

ต่อมาจึงเรียนรู้ที่จะกะระยะห่างระหว่างท่านกับผมครับ ความสามารถพิเศษของผมในตอนนั้นคือ การท่องขานนาค และสวดมนต์ให้พร ที่เรียกว่า อนุโมทนารัมภคาถา ขึ้นว่า ยะถา วาริวะหา ปูรา ปะริปูเรนติ สาคะรัง เอวะเมวะอิโตตินัง ฯลฯ ผมท่องได้คล่องปรื๋อเลยครับ และวันที่ผมได้ใช้ประโยชน์จากคาถานี้ก็มาถึง เมื่อวันหนึ่งในช่วงออกพรรษา มีหลวงลุงรูปหนึ่งซึ่งบวชใหม่เมื่อตอนบ่ายวันอาทิตย์ความว่าเป็นข้าราชการลาบวชแก้บนได้ 7 วัน เช้าวันจันทร์ท่านต้องออกบิณฑบาตแต่เช้า ท่านเจ้าอาวาสมอบให้หลวงน้าของผมดูแลพระใหม่เพราะมนต์ยังท่องไม่ได้ และหากออกบิณฑบาตรเมื่อญาติโยมถวายข้าวและภัตตาหาร พระต้องสวดมนต์บทที่เรียกว่า อนุโมทนารัมภคาถาที่ว่านี้แหละครับ หลวงลุงท่านคงกะออกบิณฑร่วมกับหลวงน้าแล้วกล้อมแกล้มๆ บทสวดนี้ไปด้วย แต่คราวโชคไม่ช่วยครับ ท่านหลวงน้าติดกิจนิมนต์ หลวงลุงพระบวชใหม่ซิงๆ ต้องฉายเดี่ยวครับท่าน....... ขณะที่ย่ำเท้าออกเดินผมสังเกตุขาท่านหลวงลุงพระใหม่จะดูสั่นๆ ไม่ค่อยสามัคคีกันอย่างไร พิกล หน้าตาไม่มีสีเลือดเลยครับ...ผมเดาออกเลยว่า ท่านคงครุ่นคิดที่จะแก้ปัญหาตอนญาติโยมใส่บาตร แว่วๆเสียงท่านท่องมนต์เบาๆไปตลอดทางว่า ยถา วารีวาหา วาหา วาหา.......แล้วก็เงียบไป เอาละครับอีกไม่เกินร้อยเมตรจะเลี้ยวโค้งเข้าบ้านแรก ที่มารอใส่บาตรพระใหม่ ยิ่งใกล้ใจหลวงลุงยิ่งใกล้ตาตุ่มทุกขณะ ขายิ่งสั่นไปกันใหญ่เหงื่อการแตกเต็มหน้า ป้าเสียงเป็นโยมท่านแรกที่ใส่บาตร แกคงต้องพยายามมากเป็นพิเศษเพราะบาตรไม่อยู่นิ่งครับ สั่นไปส่ายมาเพราะหลวงลุงท่านประหม่าอย่างออกนอกหน้า ทัพพีสุดท้ายเมื่อพ้นบาตรปกติพระท่านจะปิดฝาแล้วเริ่มให้พร หลวงลุงคงกัดฟันน่าดูครับ ท่านปิดฝาบาตรดังโครมพร้อมกับมีเสียงฝาบาตรกระทบกับบาทเกร๊งๆๆๆๆๆ (เพราะมือท่านสั่นตลอดเวลา นึกภาพตามนะครับ) ไม่รู้ท่อเหงื่อระบบภายในแตกหรือไรไม่รู้ ออกมานองหน้าเลยครับพร้อมเปล่งเสียงจากปากหลวงลุง “ ยะ ยะ ยะ ถะ ถะ ถา ถา วา วาว วาว รี รีร ..........” ผมเห็นท่าไม่ดี อาการท่านเหมือนคนจะปางตายวายชีวาวาด ผมใส่เสยครับ “ ยะถา วาริวะหา ปูรา ปะริปูเรนติ สาคะรัง เอวะเมวะอิโตตินัง........สัพพีติโย วิวัชชันตุ สัพพะโรโค วินัสสะตุ......” หลวงลุงสะดุ้งเล็กน้อยแล้วเบี่ยงตัวบังผมให้มิด แล้วอ้าปากทำทีเป็นสวดมนต์ ให้พร ผมก้มหน้าเปล่งเสียงให้พร เสร็จสรรพ เหมือนการแสดงลิปซิงค์สมัยนี้ไม่ผิดเพี้ยน หลวงลุงท่านเนียนมากครับงานนี้ ยิ้มเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ ผมเก็บกับข้าวใส่ปิ่นโตแล้วก้มหน้าเดินตามหลวงลุงออกมาจากบ้านนั้น ปล่อยให้ป้าเสียงแกพนมมือค้าง ทำหน้างงๆๆ อยู่ข้างตุ่มต่อไป ..............

(ภาพจากอินเทอร์เน็ตและhttp://www.magazinedee.com/)

[ขจิต ฝอยทอง]

เด็กวัดเก่ามาเชียร์ครับ เย้ๆ

[อ้อยเล็ก]

น้องดร.เด็กวัดไหนเหรอ..