เด็กวัด.....ตอน 7(เด็กวัด...เจอดี)
เขียนเรื่องเด็กวัดมาหลายตอน เฉียดไปเฉียดมาเกี่ยวกับเรื่องผีๆ สางๆ ผมอยู่วัดใหม่ๆ กลัวโคตรๆ เรื่องนี้ แล้วบรรยากาศวัดบ้านนอก สมัยนั้นมาคุน่าดูครับ วังเวงโดยเฉพาะเวลาพลบค่ำ ผมอยู่วัดตั้งเเต่ไฟฟ้ายังเข้าไม่ถึงวัด ตกค่ำก็ห้องใคร กุฎิมันครับ ใช้ตะเกียงหรือจุดเทียน มีไฟฟ้าเมื่ออยู่วัดได้กว่าสี่เดือนผ่านไป เป็นไฟฟ้าที่ต้องใช้เครื่องปั่นครับ มีที่กุฎิเจ้าอาวาสเท่านั้น รอบๆบริเวณวัดก็เงียบเหงาไร้เเสงสี ประเด็นของเรื่อง คือ วัดดอนดำรงธรรมนี้ มีต้นมะขามใหญ่อยู่กลางวัดโคนต้นมีผ้าสีหลากสีผูกอยู่ มีเศษพระพุทธรูปที่หักเสียหายกองอยู่เต็ม ไม่นับพวงมาลัยดอกไม้อีกกองพะเนิน จากองค์ประกอบคงไม่ต้องอธิบายขยายความนะครับว่าบริเวณต้นมะขามใหญ่เเห่งนี้ "เข้มขลัง....หรือเฮี้ยน...ชัวร์" เสียงร่ำลือกันหนาหูเเละเล่ากันเป็นตำนาน คือ ต้นมะขามใหญ่นี้มีวิญญาณคนเสียชีวิตมาสิงสถิตอยู่ เเละมักเเสดงอิทธิฤทธิ์ ปาฏิหาริย์ อยู่เนืองๆ วิญญาณตนนั้นชื่อ" ขำ "(หากดวงวิญญาณของท่านรับรู้ได้ผมขออนุญาตกล่าวถึงนะครับเเละมิได้มีเจตนาลบหลู่นะครับเพียงถ่ายทอดประสบการณ์เท่านั้น)
หลายคนเจอเเละหลายคนมีอันเป็นไป หากลบหลู่หรือทำในสิ่งที่ไม่ถูกไม่ต้องในลักษณะต่างๆ นาๆ ผมไม่เคยเจอเลยสักครั้งเมื่ออยู่วัดเเต่เห็นหลายคนป่วยมีอาการแปลกๆ พูดเสียงเด็กบ้าง อ้างว่าวิญญาณมาเข้าสิงบ้าง ต้องเดือดร้อนถึงเจ้าอาวาสครับที่ต้องลงมาเเก้ปัญหาทุกครั้ง บางคนป่วยอย่างหาสาเหตุไม่พบ แต่เมื่อมาขอขมาลาโทษกับต้นมะขามที่เชื่อว่ามีวิญญาณสิงสถิตอยู่ จุดธูปพร้อมเครื่องเซ่น ก็หายเป็นปกติ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ วันที่พบประสบด้วยตนเองคือ คืนวันหนึ่งผมไปขอดูทีวีที่หน้าห้องเจ้าอาวาส พร้อมๆเด็กวัดอีกหลายคน สมัยนั้นมีหนังญี่ปุ่นประเภทเเนวฮื่โร่อะไรทำนองนี้ครับ ดูไปได้ครึ่งเรื่อง หนังกำลังสนุก ทุกคนใจจดใจจ่อกับจอทีวีเเบบลืมตายเลยครับ เเต่ผมสิครับ ปวดฉี่กระทันหัน หันไปมองหน้าใครที่จะพึ่งพิงขอให้ไปเป็นเพื่อนก็ดูจะยากเย็นเเสนเข็ญเพราะหนังกำลังมันส์ จะลุกออกไปโดยลำพังก็เกรงใจผี กลัวเขาจะเสียเวลามาหลอกผมเข้าอีก เอาไงดี ผมเล็งช่องประตูที่อยู่ใกล้ที่สุด หากทนไม่ไหว ผมกะจะหลับตาวิ่งไปยืนเเอ่นตรงนั้นละครับ(ช่องประตูที่ว่านี้เปิดออกไป จะเห็นต้นมะขามที่ว่าเด่นเป็นสง่าเลยครับเเต่ใกล้ที่สุดเเละมีเเสงสว่างพอไปได้ไม่ตกใต้ถุนครับ) ทีวีใกล้จะจบ
อาการปวดเบาของผมก็จวนเจียน จวนจบ ไม่ไหวจริงๆ ตัดสินใจวินาทีนั้นลุกขึ้นหลับตาปี๋ ใส่เกียร์สุนัขวิ่งไปที่ช่องประตู่เป้าหมาย ถึงที่เหมาะปุ๊บ ถอดปั๊บ แอ่นเลยครับ(ขออภัยประเจิดประเจ้อเล็กน้อย) โอ โฮ สวรรค์ครับ......ผมหันหน้าไปทางต้นมะขามใหญ่พอดิบพอดี อารมย์ขณะนั้นผีก็ผีเถอะ มาตอนนี้จะฉี่ใส่ซะเลย... วันนั้นสบายตัวกลับไปดูหนังทีวีจนจบ หลับสบายไม่มีผีตนไหนมาปรากฎกายอย่างที่ร่ำลือ.....ผมยิ้มภาคภูมิใจได้วันเดียวครับ เพราะวันต่อมา ผมมีอาการผิดปกติ ฉี่ไม่ออกครับ เรื่องจริงเลยครับทรมานมาก มันปวดเเต่ฉี่ม่ายยยยออก เป็นอยู่สองวัน อาการเหมือนสองปี ผมทบทวนไปมา แน่แล้ว วันต่อมาผมรอจนสว่างเเจ้งเดินไปที่ต้นมะขาม ยกมือพนมโดยไม่ได้จุดธูปด้วยครับ " พ่อขำ....หนูไม่ได้ตั้งใจ ลบหลู่พ่อขำเลยครับ วันนั้นหนูปวดฉี่จนทนไม่ไหว เลยฉี่หันหน้ามาทางนี้ ....พ่อขำยกโทษให้หนูนะ" ท่านทราบมั้ยครับ ตกเย็นผมฉี่สบายเเฮ.......
(ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น