การดูแลผู้ป่วยมะเร็งลำไส้ใหญ่ระยะที่ ๓ อนุสรณ์ที่ดีงามและประวัติแม่คำ ทองเลิศ(คำไว้อาลัย)
ตั้งแต่เล็กๆ ครอบครัวหลานอุดรกับคุณแม่คำมีความผูกพันกันเสมอเหมือนครอบครัวเดียวกันคุณแม่คำได้เลี้ยงดูมา จนได้มาทำนากับแม่คำ คุณแม่จะนึ่งข้าว บันให้ลูกหลานจนลูกหลานรักยาย เพราะ แม่คือผู้เอื้อเฟื้อของครอบครัว บุญคุณของแม่คำที่มีต่อลูกหลานจึงทำให้ลูกหลานมีครอบครัวที่เป็นสุข ขอให้ดวงวิญญาณของคุณแม่คำไปสู่สุคติ เกิดชาติใดก็ขอให้พบและเป็นลูกหลานของยายทุกชาติไป
รักและอาลัย
หลานอุดร
ตั้งแต่เกิดมาสิ่งที่ลูกชายคนนี้ได้รับจากแม่ คือ ความรักและความเอ็นดูจากแม่คำ คำสั่งสอนให้ลูกคนนี้ต่อสู้ ชีวิตอันกว้างใหญ่ มาหาแม่แต่ละครั้งจะเข้าไปกอดแม่ แม่ก็ร้องไห้ด้วยความเป็นห่วงลูกคนนี้นับตั้งแต่วันนี้ไปคงไม่มีภาพนั้นอีกแล้ว ขอให้แม่หลับให้สบายถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้กลับมาเป็นลูกของแม่อีก
รักและอาลัย
]ลูกธวัช แสงเพชร
ตั้งแต่จำความได้แม่จะสอนให้ลูกเป็นคนดี สอนลูกในสิ่งที่ดีๆ อยากให้มีคนรักลูก ให้ลูกมีจิตใจดี สอนให้ลูกมีวิชาติดตัว สิ่งที่ลูกประทับใจแม่คือ แม่มีความเอื้อเฟื้อต่อทุกๆคนขอให้ดวงวิญญาณของแม่จงไปสู่สุขคติด้วยเทอญ
รักและอาลัย
ครอบครัวลูกสุชาดา
“อีแม” ผู้เป็นที่รักของลูกๆ
คำว่า “อีแม” หรือ “แม” เป็นภาษาเรียก “แม่” ของลูกๆ ในครอบครัวของพวกเรา หรือบางครอบครัวของชาวอีสานโบราณ ซึ่งท่านก็คุ้นเคยกับเสียงเรียกนี้ พวกเราทุกคนในครอบครัวจึงภาคภูมิใจที่จะเรียก “แม่คำ” เช่นนี้ และตลอดไป
“อีแม” เปรียบเสมือนครูคนแรก และเป็นแบบอย่างทีดีในการดำเนินชีวิตในทุกๆด้านให้กับพวกเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของการรู้จักแบ่งปัน เอื้อเฝื้อ เผื่อแผ่ ต่อผู้อื่นเสมอ ผู้เขียนจำได้เสมอเมื่อพวกเรายังเด็ก ท่านมักจะเรียกให้ลูกๆ เอาอาหารการกินไปไปส่งให้บ้านของลุง ป้า น้า อา อยู่เสมอถึงแม้จะมีเพียงน้อยนิดก็ตาม หรือเมื่อลูกๆมีไข่ต้มอยู่ ๑ ฟอง ท่านก็จะฝ่าและแบ่งใส่จานข้าวให้ครบทุกคน
“อีแม” เป็นที่รู้จักและยอมรับว่าเป็นนักขายที่ไม่ยอมใคร เพื่อเก็บออมไว้ให้ลูกๆ ได้เรียนหนังสือ ถึงแม้ว่าท่านจะเก็บเงินได้เพียงวันละน้อยนิดจากการขาย มะม่วง มะนาวและพืชผักสวนครัวชนิดต่างๆ ที่ปลูกขึ้นมาเอง และนำไปขายภายในหมู่บ้าน และหมู่บ้านใกล้เคียง ด้วยการเดินขายจนหมดตลอดมาเมื่อถึงวัยชรา ด้วยความเคยชินในการปลูกพืช ผักสวนครัวและทำให้ “อีแม” ของพวกเรามีความสุข พวกเราจึงยอมให้ท่านทำบ้าง เล็กๆ น้อยๆ และเพื่อการออกกำลังกาย เรื่อยมาจนถึงหกเดือนที่แล้วด้วยโรคภัยที่เบียดเบียน “อีแม” ของพวกเราก็มาล้มหมอนนอนเสื่อ แต่พวกเราก็รู้สึกว่าหากชวนพูดคุยเรื่องการทำพืช ผักสวนครัวท่านก็จะมีความสุขเสมอ
จากนี้ต่อไป พืชผัก และต้นไม้ทุกต้นที่ “อีแม” ของลูกได้รดนำ พรวนดินทำให้พวกเขาสดชื่น มีชีวิตชีวา คงจะเหี่ยวเฉาลง เช่นเดียวกับลูกๆในวันนี้ ก็มีความรู้สึกที่ไม่แตกต่างจากต้นพืชเหล่านั้น คงจะไม่มีน้ำมาคอยชโลมใจให้ลูกๆ ได้สดชื่นอีกต่อไปแล้ว คงเหลือไว้แต่ความรัก ความศรัทธา และทรงจำที่ดีๆ ที่มีต่อ “อีแม” ของลูกๆ ตลอดไป และไม่มีวันลืมชั่วนิรันดร
บุษบา- กนกศักดิ์
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น