วิถีชีวิต...ชาวเวียดนามในโฮจิมินห์

4วัน3คืนในโฮจิมินห์ซิตี้ ที่ได้รับมอบหมายให้ศึกษา นอกจากการสังเกตการสอนในโรงเรียนประถมแล้ว ครูอ้อยต้องเดินทางไปกับคณะทัวร์ จึงมีเวลาเป็นส่วนตัวน้อยมาก ซึ่งครูอ้อยต้องตื่นแต่เช้า ลงมาทานอาหารเช้า จึงมีเวลาเป็นส่วนตัวเล็กน้อยก่อนการเดินทางของทุกวัน เวลาเพียง 45 นาทีที่เดินไปทางทิศทั้ง 4 ของทุกวัน ได้เรียนรู้วิถีชีวิตของคนในโฮจิมินห์มากมายสมควรแก่เวลา

*****

ครูอ้อยคิดจะใช้ยานพาหนะเป็นรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างตระเวนไปทั่ว แบบนักข่าว แต่เห็นว่าไม่ปลอดภัย อุกอาจจนเกินไป และกลัวกลับมาไม่ตรงเวลาด้วย จึงได้แต่เดิน เดิน และเดิน

*****

ครูอ้อยชอบการสัญจรไปมาบนท้องถนนที่โฮจิมินห์มากเลย ตอนที่ยังมาไม่ถึงที่นี่ คิดว่า คงสับสนวุ่นวายมากทีเดียวเวลาข้ามถนนคงจะอันตราย.....แต่ตรงกันข้ามเลย ที่นี่เขามีลักษณะถ้อยทีถ้อยอาศัย เหมือนวัดใจ วัดน้ำใจกันตลอดเวลา

*****

ความสะอาดของบ้านเมือง ถนนหนทางแทบจะเหมือนบ้านเราแล้วนะ แต่เรื่องของความมีน้ำใจ รักษ์สิ่งแวดล้อม ขอทาน แตกต่างจากบ้านเรามากมาย ผู้คนขยันทำมาหากิน ไม่คิดหาทางเอาเปรียบคนอื่น ที่ร้านขายทองก็ไม่มีตำรวจคอยเฝ้าเลย

*****

ที่โฮจิมินห์มีวัฒนธรรมดื่มกาแฟกันมาก กาแฟของเขาอร่อยหอมมาก เขามีสภากาแฟแบบบ้านเรา แต่เป็นริมถนน เก้าอี้เล็กๆ หรือเก้าอี้นอนได้ คุยกัน อ่านหนังสือพิมพ์กัน สำหรับรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ก็มารอลูกค้า นอนรอที่เก้าอี้ เขาไม่สวมเสื้อวิน ซึ่งคนเดินทางจะรู้กันเอง และส่วนใหญ่คนท้องที่จะมีรถมอเตอร์ไซค์เป็นของตนเอง ไปมาด้วยตนเอง ไม่ขึ้นรถประจำทาง ไม่ใช้รถยนต์

*****

พ่อแม่จะไปส่งลูกเล็กไปโรงเรียนด้วยตนเอง รถราไม่ติดขัดแบบใน กทม.ไม่มีชั่วโมงรีบเร่ง รถจำนวนมากก็จริงแต่อากาศบริสุทธิ์ เพราะเขามีต้นไม้ใหญ่มากๆๆ คนหาบเร่ขายของก็ยังมีอยู่เป็นระยะโดย ไม่มีเทศกิจคอยจับ

*****

แต่ร้านค้าของชาวเวียดนามจะขาดการออกแบบให้สวยงาม ไม่ค่อยมีการโฆษณาชวนเชื่อ แต่ก็เห็นป้ายคัทเอ๊าท์มากมายตามตึกใหญ่ๆ แดดร้อนมากที่โฮจิมินห์เหมือนเมืองไทยใน กทม.แต่เขามีร่มไม้ มีเก้าอี้ให้พวกเรานั่งเป็นระยะ ส่วนใหญ่พวกเราจะไปตลาด แต่ครูอ้อยเดินมากกว่าพวกเรา เพราะชอบการเรียนรู้ชีวิต

*****

หนุ่มสาวของเขา จะไม่เหมือนบ้านเราที่พากันไปห้าง หนุ่มสาวที่เวียดนามหากพอใจกัน จะไปศึกษา (จีบ) กันให้พูดกันรู้เรื่องกันก่อน เขานับถือศาสนาคริสต์ ดังนั้นวัฒนธรรมการใช้ชีวิตแตกต่างจากพวกเราชาวพุทธมากเลย สภากาแฟ ดื่มกัน พูดคุยกัน เมื่อพอใจกันก็ตกลงใจกันบนพื้นฐานของการใช้ชีวิตที่มีการป้องกันเรื่องเลวร้ายที่จะตามมา ดังนั้น อาชญากรรม ลามกอนาจาร หรือ การจี้ฆ่าข่มขืน จึงมีน้อยมาก หรืออาจจะไม่มีเลย

*****

ชีวิตของคนเวียดนามโดยรวม รักลุงโฮ ที่มีปรัชญา....อิสรภาพ เสรีภาพ ชีวิตมีความสุข

*****

การเดินทางออกจากที่พักไปทางทิศใต้และทิศเหนือ ในวันต่อมา ครูอ้อยก็พบร้านค้าเครื่องหนังสวยๆ ราคาถูก มีแบบให้เลือกมากมาย แต่ไม่ได้ซื้อเพราะที่บ้านก็มีมากมายแล้ว เดินไปพบคนงานร้านค้าต่างๆ มีแต่คนหนุ่มสาวทำงานกันขวักไขว่ ไม่มีการแต่งตัวฟุ้งเฟ้อ ไม่ใส่เสื้อเกาะอก ไม่ได้มีโทรศัพท์มือถือ หรือ หูเสียบฟัง เขาอาจจะจน หรือเขาไม่ยึดติดก็ไม่ทราบได้....แต่วัยรุ่นที่บ้านเมืองนี้.....โฮจิมินห์ซิตี้ แปลกแตกต่างจากบ้านเรา กทม.มากมาย ทั้งที่เขาเปิดประเทศมานานพอสมควร

*****

ที่มาเพียง 4 คืน 3 วัน พบว่า ข้าวสวยของเขานุ่มน่ากินมาก เขามีวัฒนธรรมในการกิน ข้าวและขนมปัง เฝอที่เหมือนก๋วยเตี๋ยว มีผักบุ้งผัดเป็นอาหารขึ้นชื่อ เวียดนามนิยมอาหารที่เป็นเมนูผักเพราะรักษาสุขภาพ.....เขาไม่มีคนอ้วน แต่ครูอ้อยก็ซื้อชุดอ๋าวหย่ายได้แล้ว....ที่ีนี่ยังมีคนรูปร่างแบบครูอ้อยอยู่...ครูอ้อยคิด

เขียนใน GotoKnow โดย ครูอ้อย แซ่เฮ
ใน ครูอ้อยพาไปทัศนศึกษา

คำสำคัญ (Tags): #ครูอ้อย แซ่เฮ#เวียดนาม#โฮจิมินห์ซิตี้

หมายเลขบันทึก: 487310เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2012 11:59 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 มิถุนายน 2012 09:36 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (14)

กาญจนา สุวรรณเจริญ

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2012 13:20 น. ()

เห็นภาพวิถีชีวิตและบ้านเมืองเค้าแล้วเปรียบเทียบกับบ้านเรา มีความต่างและความเหมือนในบางจุด..
พี่อ้อยบรรยายละเอียดดีจังค่ะ

สันติสุข

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2012 13:34 น. ()

เมื่อก่อนชื่อไซ่ง่อน มีชาวต่างชาติอยู่กันเยอะ
คนขายของให้นักท่องเที่ยวไม่ค่อยมีคุณธรรม บางคนซื้อ ๔ ชิ้น ๑๐๐ บางคนซื้อ ๑๐ ชิ้น ๑๐๐ ซึ่งเป็นของอย่างเดียวกัน จากพ่อค้าคนเดียวกัน
แต่เฝออร่อยดี ครับ