สุขหรือทุกข์อยู่ที่เราคิดอย่างไร
วันนี้ไปอ่านบันทึกของคุณ ชลัญธร ตรียมณีรัตน์ เรื่อง เส้นผมบังความสุข แล้วเกิดความคิดอะไรต่อยอดออกมา ตอนแรกก็พิมพ์ลงไปในคอมเม้นต์ แต่พิมพ์ไปมันชักยาว จึงขออนุญาต link เอามาใส่ในบันทึกของตนเองดีกว่า
เห็นด้วยค่ะว่า ความทุกข์หรือความสุข อยู่ที่กระบวนการคิด อยู่ที่ว่าเราคิดอย่างไรต่อสิ่งนั้นหรือเหตุการณ์นั้น
เวลาถูกพี่หรือผู้ร่วมงานต่อว่าตำหนิรุนแรง ทั้งที่สิ่งนั้นคือความเข้าใจผิด ถ้าคิดให้แย่ ก็จะรู้สึกว่าทำไมเขาต้องมาด่าว่าเรา เราไม่ได้ผิดและไม่ได้เป็นอย่างนั้นสักหน่อย แต่ถ้าคิดให้ดีก็จะพบว่า เออจริงนะ การกระทำทุกอย่างมันมองได้หลายมุม เขาเข้าใจเราผิด เพราะเขาคิดและเขามองอีกมุมหนึ่ง ไม่ใช่มุมที่เรามอง มันทำให้เราได้ค้นพบว่ายังมีอีกมุมที่สามารถมองได้ และมันทำให้เรารู้ว่าพี่หรือผู้ร่วมงานคิดและรู้สึกอย่างไรกับเรา หรือสิ่งนั้นๆที่เราทำ เพื่อที่ต่อไปเราจะได้หัดมองให้กว้างกว่านี้ และระมัดระวังไม่ให้เกิดการเข้าใจผิดกันได้อีก
ตนเองก็อยู่กับความเจ็บปวดทางร่างกายมาหลายปี pain score 3-5 คะแนน เป็นอะไรที่ธรรมดามากๆ ถ้ายังพอลากขาเดินไหวก็คือยังทำงานได้ เบื่อการกินยาแก้ปวดและการไปหาหมอเป็นที่สุด ยกเว้นถ้ามันไม่ไหวจริงๆ หรือกินยาเองแล้วไม่ได้ผล ก็จะไปหาเพื่อขอยาฉีดบรรเทา จนบางครั้งก็เคยนึกเบื่อตนเองและเบื่ออาการปวดเหล่านั้น แต่พอมาคิดอีกที.. เออนะ อาการปวดจะว่าไปมันก็ยังดีกว่าอาการชาด้านไม่รู้สึก ถ้าเกิดชาด้านไม่รู้สึกจริงๆ คงน่าตกใจมากกว่านี้ เพราะความเจ็บปวดมันเป็นความรู้สึกที่บอกให้เรารู้ว่า เรายังมีชีวิตอยู่ ยังมีความรู้สึกอยู่
ขอเป็นกำลังใจให้คุณชลัญธร เรื่องอาการพาร์กินสันนะคะ การที่เราไม่สบายแล้วได้รู้ว่าเราเป็นโรคอะไร เรายังโชคดีกว่าคนอีกหลายคนที่เจ็บป่วยทุกข์ทรมาน แต่ไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่าเป็นอะไร พวกเขาเหล่านั้น นอกจากจะต้องทนทรมานด้วยอาการของโรคที่เป็น แล้วยังต้องทรมานด้วยความคิดและการกดดันจากสังคมรอบข้างด้วย
ตอนเรียนจบทำงานใหม่ๆเคยเจอคนไข้ ที่มาด้วยอาการปวดท้องมาก แต่หาสาเหตุไม่เจอ คนรอบข้างแม้กระทั่งหมอ ก็ลงความเห็นว่าอาจจะเป็นเพราะอาการทางจิต แต่สุดท้ายคนไข้คนนั้นเสียชีวิต (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจากไปด้วยสาเหตุของโรคที่ยังหาไม่เจอ หรือว่าเพราะตรอมใจกันแน่)
ระหว่างที่ทำงานมาหลายปี ก็เคยเจอคนไข้ที่มาด้วยอาการปวดท้อง แต่หาสาเหตุไม่เจอ ไม่ว่าจะตรวจด้วยวิธีพิเศษกี่ชนิด ก็ได้แต่วินิจฉัยและรักษากันตามอาการ เคยเข้าไปสัมผัสพูดคุย คนไข้มักจะบอกว่าเจ็บกายยังพอรับได้ แต่บางทีก็เจ็บใจจากสายตาคนรอบข้างที่มองมันมีมากกว่า บางครั้งหมอก็รักษาและให้ความสำคัญต่ออาการที่เป็นกันตามทฤษฎี อาการไหนไม่เข้าทฤษฎีในตำราว่าเป็นโรคอะไร หมอก็มักมองว่าคนไข้ไม่ได้เป็นอะไร บางครั้งก็ไปตราว่าอาการนั้นเกิดจากความเครียด ทั้งๆที่ความเครียดของคนไข้มันเกิดมาหลังจากความเรื้อรังของอาการที่เป็นมากกว่า
แล้วที่ยิ่งกว่านั้น เคยเจอคนไข้มา admit หมอบอกว่าเป็นมะเร็ง เมื่อประเมินสภาพจิตใจต่อความรู้สึกเรื่องโรค คนไข้บอกดีใจที่รู้ว่าเป็นมะเร็งค่ะ ตอนนั้นงงมาก ถามว่าทำไมถึงดีใจ คนไข้บอกว่าเธอทรมานกับอาการที่เป็นอยู่นั้นหลายปี ไปหาหมอหมอก็บอกว่าไม่เป็นอะไร ให้แต่ยามากินบรรเทาอาการ เธอเครียดมากเพราะบางครั้งมันก็ทำงานไม่ไหว ถูกเพื่อนร่วมงานตำหนิหาว่าอาการต่างๆนั้นคิดไปเอง หรือประมาณว่าไม่ได้เป็นจริงๆแต่แกล้งทำ จนสุดท้ายคนไข้มาโรงพยาบาลใหญ่ทำการตรวจอย่างละเอียด หมอจึงได้พบต้นเหตุของอาการ คนไข้บอกว่าถึงแม้มะเร็งมันจะเป็นโรคร้าย แต่อย่างน้อยการได้รู้ต้นเหตุของปัญหา มันจะทำให้คนไข้รู้เส้นทางของชีวิตและการรักษาว่าสมควรทำอย่างไรและเป็นไปอย่างไร ไม่ใช่อยู่อย่างสะเปะสะปะ ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไร
มองคนไข้แล้วมาย้อนมองตนเอง นอกจากอาการปวดหลังที่เกิดจาก disc herniate กับถุงน้ำที่เส้นประสาทไขสันหลังในตอนนี้แล้ว เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตนเองก็จะเจ็บปวดกับอาการปวดตามข้อ ที่มันจะปวดแบบอยู่ๆก็เป็นขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย พอกินยาแก้อักเสบสองสามวันร่วมกับนอนพักก็จะดีขึ้น บางครั้งก็ปวดที่เข่า บางครั้งก็ปวดที่สะโพก ที่ข้อศอก บางทีที่ทำงานก็งงว่าเมื่อวานก็ยังดี อยู่ๆทำไมถึงเป็นขึ้นมา เคยไปหาหมอก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นอะไร
จนกระทั่งต่อมา ได้ไปตรวจกับอาจารย์หมอท่านหนึ่ง ซึ่งเพิ่งจบมาจากต่างประเทศหมาดๆ ท่านบอกว่านี่คืออาการของโรค โรคไขข้อพาลินโดรมิก (Palindromic Rheumatism) แล้วท่านก็เรียกลูกศิษย์ที่กำลังตรวจอยู่ข้างๆมาบอก ว่าหมอหลายคนไม่รู้จักโรคนี้ ดังนั้นเวลาคนไข้มาจึงไม่สามารถลง Dx. ได้แต่ต่างประเทศเขาเป็นกันเยอะ
นับตั้งแต่วันนั้น อาการที่เป็นมานับสิบปีของ k-jira จึงสามารถมีข้อวินิจฉัยโรคให้ได้เสียที
เคยดูหนังเรื่องหนึ่งได้กล่าวเอาไว้ว่า ไสยศาสตร์ก็คือเรื่องที่วิทยาศาสตร์ยังหาคำอธิบายไม่ได้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าสิ่งนั้นไม่มีจริง ไม่ว่าอย่างไร ผลมันก็มาจากเหตุเสมอ ดั่งเช่นบันทึกนี้ขึ้นต้นด้วยเรื่องนึง แต่มาจบด้วยอีกเรื่องนึง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคนละเรื่อง แต่ว่ามันก็มีสาเหตุและผลที่เชื่อมโยงถึงกัน จึงทำให้มีสรุปเช่นนี้
เอ..ปรัชญาเกินไปมั้ยเนี่ย พูดเอง ก็งงเอง 55555
ความเห็น (12)
ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณที่เข้าใจ คนที่เจ็บป่วยเรื้อรัง มีหลายคนสงสัย mail มาถามชลัญก็มี ว่า ขำๆ หรือเปล่า เพราะดูจากบันทึก ไม่เห็นจะทุกข์ อะไรมากมาย ทำ โน่น นี่ นั่น เขียนเรื่องขำขันก็มี คนป่วยแน่หรือ หรือเรียกร้องความสนใจ แต่ละ เมนต์ที่มา นั่นแรงงส์ ก็ชี้แจงเขาไป หรือไม่ก็เฉย ชลัญไม่มีหน้าที่อธิบาย ใคร สิ่งที่เกิดขึ้นเพียงเราอย่าง แชร์มุมมองแนวคิด ใครจะคิดอย่างไรก็ชั่ง กำลังจะเขียนบันทึกต่อไป ว่า เป็นจริง จะเชื่อไม่เชื่อแล้วแต่กระบวนการคิดอีกกนั่นแหล่ะ
ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะที่ตามอ่านหลายบันทึกเลย ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
- พี่จูนคิดถึงๆ
- ขอให้หายไวๆๆครับ
- สบายดีไหมไม่ได้ข่าวเลยครับ
ชลัญธร
- ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ
- สำนวนการเขียนน่าอ่านดี อ่านเพลินเลย ^_^
น้องขจิต
- ยังคิดถึงอยู่เสมอเช่นกัน
- โรคบางโรครักษาไม่หาย แต่เราสามารถอยู่กับมันอย่างมีความสุขได้
- ตอนนี้ก็มีความสุขดี แค่บางวันก็เหงาๆบ้าง คิดถึงวันเก่าๆ เพื่อนและคนรู้จักเก่าๆ
- สงสัยอยู่กับงานมากไป กิจวัตรมีแต่ ..นอน-ตื่นไปทำงาน-แล้วเข้านอนต่อ.. จนลืมวันลืมเวลา มารู้สึกตัวอีกที ก็งงๆ ว่าทำไมเวลามันเหมือนผ่านไปแป๊บๆ แต่ตัวเองกลับร้างราคนอื่นไปนานเหลือเกิน ^^'
คิดถึงค่ะ เรื้อรังด้วยค่ะ
- พี่จูนเปลี่ยนรูป
- จำไม่ได้
- 555
55555
พยายามจะเปลี่ยนกลับเป็นคนปกติหลายรอบแล้วค่ะ
แต่ระบบดันไม่ยอมให้เปลี่ยนแล้วค่ะ สงสัยจะโดนลงโทษ ฐานที่มือซน
เลยคารูปจอมยุทธหญิงประจานเอาไว้ตลอดเช่นนี้
โอ้...แม่หญิงเรไรระทมระทวย..
สวัสดีค่ะคุณครูอ้อย
อยากวิ่งเข้าไปโอบกอดเอวจัง แล้วบอกว่า คิดถึ้ง..คิดถึง
555 แม่หญิงเรไร เจอท่านเสมา แล้วรู้สึกเยี่ยงไร 555
ติดตามมาให้กำลังใจครับ เคยเห็นมีชื่ออยู่ในการเข้าไปเยี่ยมบันทึกของผมนานมาแล้วหลายปี
เปิดดูบันทึกเก่าๆเจอ แต่ปัจจุบันไม่เจอเลยคลิกเข้ามาดู คงจะสบายอยู่นะครับ
ขออวยพรให้มีความสุขสบาย ทั้งทางกายและทางใจ หายจากทุกข์โศรกและโรคภัยทั้งหลายนะครับ