ชวนกันกลับบ้าน
บ้าน คือ ที่ที่เราอยู่แล้วมีความสุข สนุก สบาย มีญาติพี่น้องที่ห่วงใยรักใคร่ ดูแลซึ่งกันและกัน หรืออื่น ๆ ตามแต่จินตนาการและการรับรู้
น้าต๋อย ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี ชวนกับบ้านก็หลายครั้ง แต่ความพร้อมก็ยังไม่มี ความพร่องจากการบันทึกก็ไม่ต่อเนื่อง การเลื่อนไหลของอารมณ์ ก็ยังไม่สมประกอบดี อะไรก็ตาม ถ้ารอให้ครบ บางครั้งมันก็ยากที่จะเริ่มต้น พระอาจารย์เคยบอกว่า "สอนเท่าที่รู้ ทำเท่าที่ทำได้" แต่อย่าอาละวาดในสิ่งที่ไม่รู้และไม่ได้ทำ คิด ๆ แล้ว ถ้ารอให้ถึงวันที่พร้อม วันที่รู้แจ้งเห็นจริง มันก็ไม่มีวันพัฒนา เพราะว่า ในแต่ละวันการเรียนรู้ย่อมมีการเปลี่ยนแปลงเสมอ ไม่ว่าจะทางที่สูงขึ้นหรือทางที่ต่ำลง เมื่อเราไม่ปฏิบัติ ก็ย่อมไม่เกิดการเรียนรู้ ไม่เิกิดปัญญาร่วม
การเปิดใจอีกครั้งที่จะกล้า ทำให้เรามองเห็นคุณค่าในตัวเอง คิดเสมอว่า "เราเกิดมาเรียนรู้" และต้องเรียนรู้จากประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจากตัวเอง ---> พัฒนา ---> จนมีจุดร่วมที่จะขยายอกไปสู่เป้าหมายส่วนรวม ด้วยกลยุทธ์และวิธีการต่าง ๆ ทีสำคัญอันหนึ่งคือ "ความเข้าใจ"
ลองอีกสักตั้ง กลับมาอยู่บ้านด้วยกัน สร้างสรรค์การงานอย่างเบิกบาน "มองให้ลึก นึกให้ไกล ใจให้กว้าง" พร้อมปรับเข้าสู่การเรียนรู้ร่วมกันอีกสักครั้ง
จะมีใครยินดีต้อนรับเรากลับบ้านโกทูโนไหมหนอ คริคริคริ
ความเห็น (9)
อ้าแขนกว้างๆ
กอดๆๆๆๆๆๆ
ได้กลับมาบ้านเสียทีนะคะน้าอึ่ง....
จะรอติดตามเรื่องเล่าดีๆ จากน้าทาง Blog นะคะ
ด้วยความระลึกถึงนะครับ
ต้อนรับกลับบ้านนนนนนนค่ะ ^^ ป่านนี้พี่จ๊ะยิ้มแก้มปริไปแล้ว
คิดถึงค่ะพี่อึ่งอ๊อบ ยินดีต้อนรับค่ะ
กอดคิดถึงน้าอึ่งนะคะ แต่กลับมาแก้คำผิดก่อน ฮิฮิ ก่อนที่บอกอหมูจะมาเจอ...
รักเธอคิดถึงเธอเสมอ....ครูอ้อย แซ่เฮ
ดีใจที่ได้อ่านบันทึกของพี่อึ่งอ๊อบอีกครั้งครับ
ขอบคุณ น้องอิง ชาดา หน้าตาดี๊ดี อิอิอิ กลับจริงเปล่าหนอ
ขอบคุณคุณแสงแห่งความดี(งาม) ครับ หาเวลามาทักทายกันครับ
รอน้องต้อม เนปาลี เขียนด้วยนะ คิดถึงนิยายเก่า ๆ อิอิ
ขอบคุณ ดร.แจนค่ะ จะกลับหลายครั้งแล้ัว แต่ก็กล้า ๆ กลัว ๆ เดี๋ยวเจอแซวว่าลักปิดลักเปิดค่ะ คิดถึง อ.เหน่ และ น้องต้นไม้ค่ะ
โอว...แม่เจ้า น้าต๋อยมาจริง ๆ รอ บก.หมูดีก่า อิอิอิ
คิดถึงครูอ้อยนะคะ กลับบ้านไม่ถูกต้องมีคนพากลับค่ะ พื้นที่แห่งนี้สอนให้น้องได้เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันบนสังคมออนไลน์ค่ะ
งานนี้กลับมาจริง ๆ ครับ อ.เหน่ อิอิอิ