"กลัวไม่มีแม่ค่ะ" ... (เพียงแค่คำตอบหนึ่งจากข้อสอบอัตนัยเท่านั้น)

เมื่อครบครึ่งภาคเรียน ๑/๒๕๕๕ แล้วก็ย่อมต้องมีการทดสอบกลางภาค

ระหว่างภาคเรียนนั้น ผมยังคงใช้กิจกรรมวีิดิทัศน์ "ตัวอย่างของคนมีคุณค่า"
และ "คุณหมอพงศ์ศักดิ์ ตั้งคณา" เช่นเคย

เมื่อกิจกรรมในห้องเรียนผ่านไป

ผมจะออกข้อสอบอัตนัยข้อหนึ่งที่จะถามถึง "ผล" ต่อเนื่อง
จากสิ่งที่ผมต้องการทราบว่า เขาได้นำสิ่งที่ได้ไปใช้จริงหรือไม่
หรือเขาได้เปลี่ยนแปลงอะไรในตัวเขาไปบ้างหรือไม่

คำถามจึงเป็นทำนองว่า หลังจากการชมวีดิทัศน์ นักศึกษาคิดว่า
มีอะไรที่นักศึกษาคิดว่าตัวเองเปลี่ยนแปลงไปบ้าง?

(และอีกไ่ม่กี่วัน หลังการสอบกลางภาคก็เป็น "วันแม่"
เป็นช่วงเวลาที่นักศึกษาจะได้กลับบ้าน)

นักศึกษาคนหนึ่งเขียนบรรยายมาอย่างซื่อ ๆ แต่ชวนอ่านว่า ...

จากที่รับชมวีดิทัศน์การสัมภาษณ์ของ พ.อ.นพ.พงศ์ศักดิ์ ตั้งคณา นั้น
ประเด็นหลัก ๆ ที่ทำให้ข้าพเจ้าคิด คือ "แม่"

ข้าพเจ้าไม่ได้เป็นคนเที่ยวเตร่อะไรหรอกค่ะ
แต่ที่ทำให้คิด คือ "การพูดกับแม่"

หนูทุกวันนี้เช่าหออยู่ ครอบครัวมี ๔ คน คือ พ่อ แม่ น้อง
พ่อกับแม่เปิดร้านอาหารตามสั่ง ส่วนน้องศึกษาอยู่ ม.๕
ส่วนหนูต้องทำงานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียน
เพื่อแบ่งเบาภาระแม่ในเรื่องค่าหอ

ประเด็นอยู่ตรงที่ว่า หนูไม่ค่อยได้กลับบ้าน
แล้วแม่มักจะโทรมาคุยเรื่องปัญหาต่าง ๆ
ประมาณว่า อยากให้กลับบ้านมั้ง

ก่อนหน้านี้หนูมักจะคิดว่า "หนูเหนื่อย ทั้งเรียนทั้งงาน
เวลาพักไม่ค่อยจะมี อาทิตย์หนึ่งหยุดงานได้แค่ครั้งเดียว
แบบขอพักอยู่สบาย ๆ ไม่ได้เหรอ"

แต่พอเมื่อได้ชมวีดิทัศน์ของการสัมภาษณ์ของ พ.อ.นพ.พงศ์ศักดิ์ ตั้งคณา
และจากที่อาจารย์ (หมายถึงผม) เล่าให้ฟังว่า
เคยเปิดให้นักศึกษารุ่นหนึ่ง แล้วนักศึกษาคนนั้นกลับบ้านไปกราบเท้าแม่
แต่แม่ตัวเองเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต

ทำให้ข้าพเจ้าคิดว่า "แม่คงอยากเห็นหน้าลูก อยากพูดคุย"

และข้าพเจ้าเริ่มสังเกตว่า "เมื่อกลับบ้านแม่มักจะซื้อนั้นซื้อนี่
ทำอาหารที่เราชอบมาให้ทาน แม่คงมีความสุขที่ได้อยู่กับหนู"
แต่หนูกลับคิดว่า "สิ่งที่แม่ทำให้มันเป็นสิ่งที่แม่ต้องทำ"

แต่ไม่เป็นอย่างนั้นเลย เมื่อข้าพเจ้าลองนั่งคิดดูแล้ว
สิ่งที่แม่ทำนั้น "ทำด้วยรัก"

ความคิดของหนูตอนนี้เหรอค่ะ หลังจากฟังอาจารย์เล่า คือ
"กลัวไม่มีแม่ค่ะ"

ทุก ๆ วันนี้ ข้าพเจ้าจะโทรหาแม่มากขึ้น
น้ำเสียงแม่รู้สึกสดชื่นมากเวลาคุยกับหนู
(พ่อก็โทรมาฟ้งว่า น้อยใจแม่ว่า แม่คุยกับพ่อไม่ดีเท่าหนู)

ขอบคุณอาจารย์มาก ๆ นะคะที่ทำให้หนูเห็นความรักของแม่อย่างชัดเจน

ถือเป็นความสำเร็จเล็ก ๆ ที่สามารถเปลี่ยนความคิดจากเด็กคนหนึ่ง
ที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของแม่ เป็น เอาใจใส่ความรู้สึกของแม่มากขึ้น

มันสะท้อน "ความสุขของแม่" จากชิ้นงานที่เราได้อ่านผ่านมา
ใช่หรือไม่ครับ ;)...

ความสำเร็จเล็ก ๆ แต่เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ของคนเป็นครู

บุญรักษา ลูกที่ดีทุกท่านครับ ;)...

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ

คำสำคัญ (Tags): #wasawatdeemarn#คนดี#ความกตัญญู#ลูกที่ดี#วสวัตดีมาร#แม่#กลัวไม่มีแม่

หมายเลขบันทึก: 498538เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2012 01:51 น. ()แก้ไขเมื่อ 14 สิงหาคม 2012 22:49 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (16)

ภูสุภา

เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2012 04:35 น. ()

ยินดีและปลาบปลื้มไปด้วย

ครูทิพย์

เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2012 04:38 น. ()

สวัสดีค่ะท่าน Blank Lect. Wasawat Deemarn หวังว่าท่านคงจะสบายดีนะคะ

ได้อ่านบันทึกแล้วค่ะ ดีใจที่ลูกได้เห็นความสำคัญของแม่ คือความสุขของแม่

ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอดอกไม้ใ้ห้ครูทิพย์ในวันแม่บ้างนะคะ ซึ่งไม่มีแม่แล้ว

Wasawat Deemarn

เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2012 06:40 น. ()

ขอบคุณมากครับ คุณหมอเล็ก ภูสุภา ;)...

Wasawat Deemarn

เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2012 06:42 น. ()

ผมได้นำดอกไม้ไปมอบให้กับคุณ ครูทิพย์ แล้วนะครับ

ขอบคุณมากครับ ;)...

Sila Phu-Chaya

เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2012 07:13 น. ()

ความภูมิใจของครูเรียบง่ายไม่หรูหราอย่างที่ใครๆคิดนะคะ
เด็กๆ ยังบริสุทธิ์ มีหลายอย่างที่ยังคิดไม่ถึง ไม่ลึกซึ้ง ยังคงต้องให้ครูสอนมากกว่าตำราค่ะ สอนวิธีคิดไม่มีหลักสูตรเฉพาะเสียด้วยซิคะ ยินดีกับความสำเร็จนี้ด้วยค่ะ

...ปริม ทัดบุปผา...

เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2012 09:04 น. ()

เป็นเหมือนน้องคนนี้เหมือนกันค่ะ

เวลากลับบ้านแม่ชอบทำโน่นทำนี่ให้ทาน ทาน ทาน จนต้องบอกแม่ว่าที่โน่นก็มีขายเยอะแยะเลยไม่ต้องทำหรอก แต่ที่ไม่ได้คิดคือ ของขาย ไม่ได้ปรุงจากความรักของแม่และเราควรให้โอกาสแม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำเพื่อเราบ้างเพื่อให้แม่ได้รู้สึกดีเช่นกัน

ขอบคุณค่ะ