"หนูไม่อยากให้ครูออก" ... (กำลังใจเล็ก ๆ ที่มาเติมพลังให้เต็ม)

นับจากเหตุการณ์การหักคะแนนจิตพิสัยของเด็กครูเป็นเลิศ ๒ ห้อง
เมื่อวันพุธที่ ๒๒ สิงหาคม ๒๕๕๕ เนื่องจากการละเมิดระเบียบหอพัก
เรื่อง การเปิดแอร์ก่อนเวลาที่กำหนด ตามข้อตกลงร่วมกันในที่ประชุม

วันพฤหัสบดีที่ ๒๓ สิงหาคม ๒๕๕๕ ผมได้มีโอกาสตรวจบันทึกประจำวัน
มีเด็กหลาย ๆ คนที่เขียนถึงเรื่องนี้ ซึ่งทำให้ผมประทับใจมาก ๆ ...

อย่างเช่น

Mint เป็นห้องแรกที่ผมเข้าไปหักคะแนน เขียนว่า ...

"... วันนี้พวกเราทำความผิด โดยการแหกกฎระเบียบของหอพัก
เรารู้สึกเสียใจมาก ๆ และพวกเราไม่ค่อยสบายใจเลย
เรารู้ว่าครูเหนื่อย แต่จากนี้ไป ฉันจะไม่ทำความผิดอีก
สงสารครูมาก ๆ แต่ครูยังรักพวกเราอยู่เลย ครูค่ะ หนูขอโทษนะค่ะ
ที่ทำให้ครูต้องเสียใจอีก พวกเราจะพยายามทำให้อยู่ในกฎระเบียบอีก
และจะทำไม่ผิด หนูขอโทษจริง ๆ นะค่ะ T T (สำนึกผิดจริง ๆ) ..."

หนูนา บอกว่า ...

"... หนูไม่อยากให้ครูออก อดทนอีกนิดได้มั้ยค่ะ ถ้าขาดครูไป
พวกหนูจะอยู่ได้ไง ครูเหมือนพ่ออีกคนของพวกหนูนะค่ะ
ครูดูแล อบรม สั่งสอนเราทุกอย่าง ถ้าพ่อปล่อยลูกอยู่ในป่าลำพัง
ลูกจะพึ่งใคร T T ..."

(จริง ๆ หนูนาเขาวาดรูปผมตอนประชุมด้วยนะ
ว่าง ๆ จะนำมาแสดงให้ครับ แ้ล้วเขาจึงเขียนข้อความนี้
แต่รู้สึุก "แก่" จัง 555)

และมีอีกหลายคนที่เขียนถึง หลายคนเข้าใจ
บางคนบอกว่า ๒ คะแนนยังน้อยเกินไป
บางคนบอกว่า เราเคยเตือนเพื่อนแล้ว แต่เพื่อนไม่ฟัง
แต่ทุกคนต้องรับผิดชอบร่วมกัน เพราะเราคือเื่พื่อนกัน

บางทีการเป็นครูอาจจะต้องเป็นผู้ร้าย เพื่อให้เด็กเขาสามารถรวมตัวกันได้
เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ไม่จำเป็นต้องทำเป็นครูที่อยากจะให้เด็กรักเท่านั้น
หากจะให้เขารักเรา ต้องให้เขารักเราจากใจ ไม่ใช่ การแสดงละครแบบไม่จริงใจ

ผมยอมรับอย่างหนึ่งว่า การเป็นอาจารย์หอพักจำเป็นแบบนี้ค่อนข้าง
เหนื่อยมาก เพราะเราเหมือนคนกลางที่ต้องรับปัญหาทั้งที่หอพักและ
จากผู้บริหารข้างบนที่ดูเหมือนไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่ ทำอะไรก็ไม่ได้มาก

ผมเองก็พูดในที่ประชุมของเด็กหลายครั้งว่า ผมเหนื่อย
และอยากให้พวกเขาได้เคารพกฎระเบียบโดยไม่ต้องมีคนมาบอก
หรือ มีคนมาบังคับ ไม่มีใครเขาอยากจะทำแบบนั้นกันหรอก

เมื่อไม่เชื่อฟังกัน ก็เริ่มต้นหักคะแนนเพื่อไม่ให้คนอื่นเอาเยี่ยงอย่าง
เนื่องจากผมเองก็พอจะทราบว่า ยังมีห้องอื่นที่ทำความผิดแบบนี้
การหักคะแนนในครั้งนี้ย่อมทำให้เขาต้องระมัดระวังตัวเองมากขึ้น
เพราะจับได้คราวหน้าอีกก็คงหนักเลย เพราะถือว่าหลายครั้งแล้ว

เด็กก็คือเด็ก ที่เราต้องค่อย ๆ สอนเขาไป เก่งแค่ไหนก็ไม่ต่างกัน
เพียงแต่การหาช่องว่างการทำความผิดจะค่อนข้างแนบเนียน
เราต้องทันและสอนให้ได้

ข้อความดังกล่าวของเด็กทั้งสองคน ถือว่า เป็นกำลังใจและความเ้ข้าใจ
ที่เขามีต่อตัวผมอย่างมากในสิ่งที่ผมได้ให้พวกเขาโดยไม่ต้องการอะไร
ตอบแทน และเชื่อว่า ณ เวลานี้ ไม่มีใครให้อะไรมากไปกว่าผมอีกแล้ว
เมื่อเทียบกับความรับผิดชอบที่เกินหน้าที่ขนาดนี้ ...
แต่ผมอาจจะทำมากเกินไปก็ได้

"เหนื่อย (และบาดเจ็บด้วย)" แต่เมื่อเห็นสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้น
ก็มี "กำลังใจ" มากขึ้นครับ

บุญรักษา ทุกท่านนะครับ ;)...

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน Smart Teacher Project (STP)

คำสำคัญ (Tags): #wasawatdeemarn#กำลังใจ#ครูเป็นเลิศ#ความเข้าใจ#จิตพิสัย#วสวัตดีมาร#หักคะแนน#happy ba

หมายเลขบันทึก: 500082เขียนเมื่อ 25 สิงหาคม 2012 20:14 น. ()แก้ไขเมื่อ 13 ธันวาคม 2012 16:25 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (18)

อ.นุ

เขียนเมื่อ 25 สิงหาคม 2012 20:25 น. ()

ครูคือ..ผู้สร้างโลก ด้วยการสร้างศิษย์

เป็นกำลังใจให้..คุณครู Wasawat นะครับ

...ปริม ทัดบุปผา...

เขียนเมื่อ 25 สิงหาคม 2012 21:00 น. ()

เหนื่อยแค่ไหนยังมองหากำลังใจให้ตัวเองได้...เยี่ยมยอดค่ะท่านอาจารย์

ส่งแรงใจข้ามอ่าวไทยไปช่วยอีกแรง....เดินทางไกลไม่รู้หล่นหายกลางมางรึเปล่านะคะ

พักบ้างนะคะอาจารย์ ;)))

เทียนน้อย

เขียนเมื่อ 25 สิงหาคม 2012 21:36 น. ()

อิอิ ยอมรับซะดีๆว่าตนเองแก่แล้ว..555

ใช่คะเด็กก็คือเด็ก..นี่เด็กของครูพี่เสือนะคะ...เด็กขอหนูยิ่งกว่านะเออ...

ต้องคอยตะล่อม...สารพัดวิธี บางทีเรางอลให้ยังไม่รู้ตัว

ด้วยขาดความตระหนักและใส่ใจ...ใช้ชีวิตไปเพียงวันๆ...มีความฝัน แต่ขาดแรงจูงใจ

ขาดความเชื่อมั่่น และศรัทธาในตนเอง...รู้ไหม..ว่าครูเหนื่อย...ไม่อยากบ่นแต่บางทีก็อดบ่นไม่ได้...

จะสำนึกไหมนิ...แต่ก็ยังคงต้องทำหน้าที่ต่อไป...โกรธไม่ลง...ได้แต่อมยิ้ม...และสู้ต่อไป..เท่านั้นเอง...เน๊อะเจ้า...^{__^}

Sila Phu-Chaya

เขียนเมื่อ 25 สิงหาคม 2012 21:38 น. ()

ลูกศิษย์อาจารย์ก้นกุฎิทุกคนเลยนะคะ ทำให้อาจารย์ภูมิใจเสมอ แม้จะเหนื่อยกาย แต่ก็อาศัยกำลังใจจากความดีที่เราสร้างให้แก่ศิษย์ต่อชีวิต ลมหายใจให้กล้าหาญ ทำความดีสืบเนื่องต่อไป...ขอพูดแทนศิษย์ทุกคนและผู้ที่ห่วงใยอาจารย์
ปล่อยวางสักครู่เพื่อพักกายใจให้หายบาดเจ็บก่อนค่ะ
จิตใจเข้มแข็งอย่างเดียวไม่พอ กายที่พร้อมก็สำคัญด้วย
ทำดีน้อยลงสักวันไม่มีใครว่า และไม่ต้องรู้สึกผิดด้วยค่ะ เพราะการทำดี (ในงาน) ที่น้อยลงนั้น หากเรานำช่วงเวลามาอยู่กับตัวเองแบบไม่ต้องทำอะไร จะเกิดปัญญาสว่างใสอีกแบบหนึ่งก็ได้ค่ะ การไม่ทำก็คือธรรม เช่นกัน
เชื่อศิลาณีเถอะค่ะ