สายตาที่เฝ้ามอง ด้วยความเอื้ออาทร
เป็นวันที่ 2 ของการพาเพื่อนผู้ป่วยทำกิจกรรมแลกเปลี่ยนความคิด ความรู้สึกที่มีต่อตนเองในยามเจ็บป่วย
อีกทั้งยังได้แลกเปลี่ยนวิธีกินยาของเพื่อนๆว่ามีความเข้าใจตรงกันหรือไม่กับการกินยาก่อน
และหลังอาหาร การแลกเเปลี่ยนประสบการณ์ความเจ็บป่วยที่ต้องอยู่กับโรคเรื้อรังนานๆนับสิบปีขึ้นไปนั้น
คงไม่ก่อให้เกิดทัศนคติบวกกับใครได้ง่าย
หากไม่มีตัวอย่างที่ดีของการดูแลสุขภาพตามวิถีพุทธให้เห็น และอาจก่อให้เกิดความรู้สึกท้อแท้
และสิ้นหวังมากกว่าเป็นแน่ ดังนั้นกิจกรรมในช่วงเช้าของทุกวันจึงได้รับการปรับเปลี่ยนอยู่เสมอ
เช่นวันนี้ ได้เปิดเวทีรับฟังความคิดเห็นจากการรับบริการของผู้ป่วยที่มารับบริการตรวจรักษา
แบบต่อเนื่อง ทำให้เข้าถึงความต้องการของผู้รับบริการมากขึ้น
ที่ห้องตรวจใหม่นี้มีพื้นที่ว่างและเย็นสบายกว่าห้องตรวจเบอร์ 7 ที่ตึก OPD
จึงคาดหวังว่าจะรองรับผู้ป่วยที่ต้องการเข้าร่วมกิจกรรม MEDITATION ได้มากถึงครั้งละ 25-30 คน
ในรอบเช้า ขณะที่ร่วมกันทำกิจกรรมบริหารกล้ามเนื้อแขน ได้สังเกตผู้ป่วยชายท่านหนึ่งไม่สามารถยก
ขาขึ้นลงได้ และพบว่ามีการบวมบริเวณขา และเท้า จึงได้เปลี่ยนย้ายฐานการออกกำลังกายจากแขนมาที่
เท้าทั้งสองข้าง พร้อมแนะนำการบริหารขาเพื่อให้มีความยืดหยุ่นมากขึ้น และได้ขอให้ผู้ป่วยที่มี
ประสบการณ์ในการบริหารขาได้เล่าประสบการณ์แลกเปลี่ยนกัน
ผู้ป่วยท่านนี้ได้ร่วมแสดงความคิดเห็นกับเพื่อนๆว่า เขาต้องการออกกำลังกายขา
แต่ไม่อาจช่วยตัวเองได้ ฉันอยากแนะนำและทำให้ดูอีกวิธีหนึ่งโดยการใช้ผ้าขาวม้าคล้องที่ฝ่าเท้า
แต่หาผ้าขาวม้าไม่ได้ นึกขึ้นได้ว่าในกระเป๋ามีสายชาร์ดแบตเตอรี่อยู่จึงนำมาใช้ประกอบคำอธิบาย
โดยเน้นย้ำว่าเมื่อลุงกลับไปบ้านให้ใช้ผ้าขาวม้า หรือยางยืดเท่านั้น นี่เป็นเพียงทำให้ดูว่า
เมื่อคล้องผ้าขาวม้าเข้าไปที่ฝ่าเท้าข้างใดข้างหนึ่ง ให้จับชายผ้าขาวม้าให้มั่น
แล้วให้ดึงขาขึ้น แต่ลุงทำไม่ได้ คุณยายผู้ป่วยอีกท่านหนึ่งอายุึ 89 ปีแล้ว ท่านบอกว่าฉันทำได้
แล้วคุณยายก็หันไปทางลุงพร้อมกับช่วยอธิบายด้วยท่าทางที่แข็งขัน เห็นถึงความตั้งใจที่อยากช่วย
อยากให้กำลังใจผู้ป่วยรุ่นน้องมาก แต่ลุงก็ยังไม่สามารถยกขาตัวเองขึ้นมาได้
จึงได้แนะนำให้ลุงเตรียมพร้อมที่จะยกขาในขณะที่หา่ยใจเข้า และปล่อยวางขาลงช้าๆในขณะที่ห่ายใจ
ออก ปรากฏว่าลุงยกขาขึ้นลงได้สำเร็จ ทุกคนดีใจร้องออกมาอย่างโล่งอก ลุงเองก็มีสีหน้าเบิกบาน
และบอกว่าจะไปทำอีก อยากเดินได้อยากให้ขามีกำลัง
ในใจฉันเวลานั้นอยากได้ยางยืดให้ลุงสักเส้น
เมื่อเสร็จกิจกรรมตั้งใจจะนำเรื่องนี้ปรึกษาน้องพยาบาล แต่ยังไม่ทันได้ปรึกษา
ก็พอดีมีญาติผู้ป่วยท่านหนึ่งมาขอ คำแนะนำเรื่องการทำกัวซาขาให้แม่จึงได้รีบไป
กลับมาบ้านถึงนึกถึงยางเส้นอีกครั้ง
ความเห็น (1)
ขอบคุณนะคะ สำหรับดอกไม้แห่งกำลังใจ
ขอให้มีความสุขยิ่งๆขึ้นไปค่ะ
 โอ๋-อโณ
|
 Bright Lily
|
 ภูสุภา
|
 หยั่งราก ฝากใบ
|