วันที่....อีกหลายคนไม่อยากให้ถึง

วันที่....อีกหลายคนไม่อยากให้ถึง

            ในชีวิตมนุษย์เรานั้นมีหลายสิ่งที่อยากทำแต่ไม่ได้ทำ หลายสิ่งที่เฝ้าคอยแต่ก็ยังมาไม่ถึง  ช่วงวัยเด็กเราอยากโตเพื่อจะได้เข้าโรงเรียนศึกษาหาความรู้ใส่ตน มีอาชีพการงานที่มั่นคง  อยากมีอิสระที่ไม่ต้องให้พ่อแม่ ครูบาอาจารย์คอยว่ากล่าวตักเตือน หรืออบรมสั่งสอน อยากมีความคิดเป็นตัวของตัวเอง อยากมีครอบครัวเหมือนที่คนอื่นเขามีเขาเป็น โดยไม่เคยคิดเลยว่า เจ้าความอยากเช่นว่านั้นมันจะนำมาซึ่งภาระ หน้าที่ และความรับผิดชอบที่ไม่รู้จักจบสิ้น
                  ตามธรรมดาของโลก  ก็คงเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน ดังคำพระท่านว่า "มันเป็นเช่นนั้นเอง" เพราะธรรมดาของโลกนั้น มันมี เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปในที่สุด ไม่มีสิ่งใดจะตั้งอยู่หรือคงอยู่ตลอดไป เมื่อถึงกาลเวลาก็ย่อมสูญสลายไปหมดสิ้น ดังนั้นผู้ใดยึดติดอยู่กับโลกย่อมเป็นทุกข์ เมื่อตัดใจจากโลกเสียได้ย่อมเป็นสุข
                  ในชีวิตรับราชการก็เช่นกัน หากหวังเพียงแค่มีอาชีพที่สุจริตพอเลี้ยงตนเองและครอบครัว ให้มีความสุขไม่ต้องลำบาก    ทุ่มเทความรู้ความสามารถที่ตนเองมีให้กับงานอย่างเต็มที่ ก็นับว่าเป็นคุณและประโยชน์แก่สังคมแล้ว แม้ว่าตำแหน่งอาจจะไม่ก้าวกระโดด แต่รางวัลที่ได้รับแก่ชีวิตก็คือความสุขใจทั้งในวันนี้และต่อๆไป
                   ชีวิตการเป็น ข้าราชการครูนับว่าเป็นภาระงานที่หนัก  โดยเฉพาะในสังคมปัจจุบัน ที่คำนึงถึง ความร่ำรวยและความมีชื่อเสียงเป็นเรื่องต้นๆ ละเลยในเรื่องการปลูกฝังศีลธรรมและคุณธรรมให้แก่เยาวชน พ่อแม่มัวแต่ทำมาหากินตัวเป็นกลียวไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนลูก มอบภาระทั้งหมดให้แก่ครู เด็กไม่ดีก็โทษครูโดยลืมคิดถึงความจริงที่ว่า ใกล้ชิดสิ่งใดก็เป็นเช่นสิ่งนั้น เด็กๆจะมีเวลาอยูกับครูก็แค่ช่วงเวลาอันน้อยนิด แล้วเวลาที่เหลือสังคมรอบข้างได้มีช่วยขัดเกลาและสั่งสอนเด็กบ้างหรือไม่
                   หน้าที่ความเป็นครูในสมัยนี้คงไม่ใช่แค่ เลข คัด เลิก เหมือนในอดีต นอกจากงานการสอนในชั้นเรียนแล้ว ไหนจะงานประกันคุณภาพการศึกษา งานโครงการต่างๆของโรงเรียนและหน่วยเหนือฝากมา เพราะทุกอย่าง เน้นลงสู่ชุมชนโดยมีครูเป็นตัวเชื่อม การประชุมที่ใช้เวลามากเกินกำหนด ก็เบียดบังเวลาที่ครูจะให้แก่นักเรียนและครอบครัว บ่อยครั้งเรามักจะได้ยินว่า " ดีแต่สอนลูกของคนอื่น ปล่อยลูกของตนเองให้เป็นภาระแก่สังคม " เหล่านี้คือสิ่งที่สังคมเรียกร้องจากครู แต่.....สิทธิของครูล่ะ พระราชบัญญัติประกาศใช้มาก็นานแล้ว  สิทธิที่ครูพึงได้....ก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน และคงต้องรอต่อไป ความหวังของครูก็คงเหมือนกับเกลียวคลื่นที่หายไปกับพื้นหาดทราย
                    ช่วงเวลานี้เมื่อหลายๆปีที่แล้ว เราก็เห็นเพื่อนครูรุ่นพี่  คนแล้วคนเล่าอำลาจากไปโดยยังไม่ได้รับสิทธิที่...ครูผู้ให้จะพึงได้รับ...หลายคนหว้าเหว่..อ้างว้าง...กลับมาเยี่ยมเยียนเพื่อนครูที่เคยสอนอยู่ด้วยกัน เพื่อนก็ไม่ค่อยมีเวลาให้...ดูเหมือนใจจืดใจดำกับท่านเหล่านั้นเสียจริง ความจริงมันเป็นเช่นนี้เอง เมื่อถึงเวลาก็ต้องจากไปตามวาระ เหมือนกับแสงตะวันที่อยู่ในพื้นหลังภาพ ขึ้นอยู่กับผู้ดูว่าจะคิดอย่างไร บางคนว่าเป็น ตอนย่ำรุ่งใกล้ฟ้าสว่างชีวิตกำลังจะสดใส ได้ทำในสิ่งที่ตนอยากจะทำเสียที จะได้ไม่มีใครมาคอยสั่งให้ทำโน่นทำนี่  แต่หลายคนคิดว่าเป็น  เวลาสนธยาใกล้ค่ำซึ่งต่อไปจะกลายเป็นความมืดมิดหาทางออกให้แก่ชีวิตไม่ได้ ก็จะอยู่ด้วยความทุกข์ระทมใจ
                     แท้จริงแล้วอยากจะบอกว่า  ชีวิตมีทั้งด้านมืดและด้านสว่าง    แม้แต่ในความมืดก็ยังพบกับความสว่างได้ อยู่ที่ว่าเราจะมองชีวิตของเราอย่างไร หลายคนมองว่าเป็นยามสนธยาซึ่งกำลังไปสู่ความมืดมิด ก็ขอให้เป็น  ความมืดมิดแห่งราตรีกาลของการถือศีลอดของพี่น้องชาวมุสลิมที่มาถึง จะได้มีโอกาสรับประทานอาหารเสียที หลังจากที่ต้องทนอดอาหารมาทั้งวันเพื่อประกอบคุณความดีในศาสนา ดังนั้นชีวิตของทุกท่านที่เดินทางมาถึงวันนี้ก็ควรแล้วที่จะได้พบความสุขแท้หากจิตไม่ปรุงแต่งให้เป็นไปตามกระแสสังคม  ไม่ย้อนนึกถึงอดีตที่ผ่านเลยมา  ไม่คิดถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ควรมีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน เมื่อปัจจุบันทำดีอนาคตก็ต้องดีแน่นอน ส่วนอดีตขอให้ลืมไปเสียเลยอย่าไปคำนึงถึง ไม่ว่าจะเคยรุ่งโรจน์หรือตกต่ำอย่างไร จงทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
                     ขอนอบน้อมและแสดงความระลึกถึงทุกท่าน ที่ต้องอำลาราชการไปในปี้นี้ เพราะทุกท่าน ได้สร้างคุณประโยชน์ให้แก่สังคมและประเทศชาติอย่างดีที่สุดแล้ว ตามกำลังความสามารถของแต่ละท่าน สมควรที่จะไดรับการจารึก ไว้ในดวงใจของเพื่อนครูทุกคน งานใดที่ท่านทำมาด้วยดีและถูกต้องแล้ว พวกเราก็พร้อมที่จะสานงานนั้นต่อไป กลับมาเยี่ยมเยียนและเป็นกำลังใจให้กับคณะครูและนักเรียนโรงเรียนเราบ้าง หากท่านมีเวลาและเมื่อโอกาสอำนวย

                                                               โดย    คนบ้านเดียวกัน