การเรียนรู้ในเว็บไซต์ gotoknow ตอนที่สอง
การเรียนรู้ในเว็บไซต์ gotoknow ที่เป็นชุมชนอันมีสมาชิกมากมายด้วยอาชีพและกระจายอยู่ทั่วราชอาณาจักร เป็นเว็บไซต์อันดับต้นๆ ที่มีนักวิชาการเขียนบันทึกหลากหลายสาขา อันเป็นข้อมูลที่อ้างอิงได้
วันนี้จะเขียนเกี่ยวกับสิ่งที่ได้สังเกตและพบมาลงให้ได้อ่าน บางท่านก็อาจจะสังเกตพบ และกล้าที่จะเขียนเกี่ยวกับพฤติกรรมของสมาชิกที่มักจะเขียนแหวกแนว กล้านำเอาชื่อของผู้ที่กล่าวถึงมาลงอย่างชัดเจน แต่บันทึกเหล่านั้นก็ยังคงอยู่ แต่โชคดีระเบิดเวลาของบันทึกเหล่านั้นได้ทำลายตัวมันเอง ทำให้ผู้คนไม่สนใจอ่านบันทึกแล้วบันทึกเล่า
หลายท่านเขียนบันทึกโดยมีความหวังว่าต้องมีคนมาอ่าน ปกติของการเขียนบันทึกระยะเวลาเท่าใดจะมีคนมาอ่านและให้ดอกไม้ เฉลี่ยแล้วไม่น่าจะได้จำนวนมหาศาล ทั้งๆที่ก็เป็นสมาชิกใหม่เข้ามาเขียนได้ไม่กี่เดือน ก็เลยคิดว่า เขาอาจจะมีเพื่อนในเว็บไซต์อื่นมาเชียร์กันก็เป็นได้ แต่การเชื่อมต่อก็เลิกไปแล้ว และคนที่มาเชียร์ก็หน้าเดิมๆ เรียงกันมาเป็นแถว น่าชื่นชม ดีใจกับท่านสมาชิกท่านนี้ด้วยที่มีคนรักการอ่านสม่ำเสมอ ตลอดเวลา 4เดือนที่ผ่านมา
ในเชิงระบบระยะนี้อินเทอร์เน็ตล่มเสมอ ต้องมีวิธีการหนึ่งคือพิมพ์ไว้ใน word ไว้ก่อน แล้วจึงค่อยนำมาลงในบันทึก มิฉะนั้นเวลาล่มขึ้นมา จะหายไปหมดกู้คืนไม่ได้ ดังนั้นเพื่อบริหารความเสี่ยงต่อความเบื่อหน่ายในการเขียนระยะเริ่มต้น
การได้รับเป็นกำลังใจเป็นเรื่องที่ดีเพื่อเป็นขวัญกำลังใจที่จะเขียนต่อไป แต่มากเกินไปเพราะปั่นดอกไม้กันก็รู้สึกไม่สู้ดี สมาชิกเก่าเริ่มจางหาย เพราะการกดไปหาให้มาให้ดอกไม้กันหน่อย ขอเถอะเรามีความสุขแบบนี้ นะนะ แต่บางท่านไม่ใช่นะ พยายามใช้เครื่องมือหลายๆuser มาเชียร์กัน ทั้งๆที่บางท่านเขียนมาตั้งนาน แต่ไม่มีใครอ่าน มีความท้อแท้มากๆ เพราะเพื่อนสนิทไปราชการ มามอบดอกไม้ให้ไม่ได้ บางครั้งบางท่านเขียนยังไม่ทันจบ ให้ดอกไม้กันแล้ว ก็ไม่ว่ากันสิทธิของท่าน ชื่นชมกันและกันมันเป็นเรื่องที่ดีในสังคม
แต่หากมีผลประโยชน์เกิดขึ้นมา ก็เริ่มหงุดหงิดที่ตัวเองไม่ได้ มันขัดน่ะ ขัดกับความรู้สึกกับบันทึกที่เขียนเสียหรู ไม่ยึดติด แต่ยังมีความทะยานอยาก บางคนเข้ามาปลอบใจว่า นานาจิตตัง ไม่มีการบังคับใจใครได้ ชอบอ่านเขาก็อ่านในจังหวะที่เข้ามาตรงกับท่านเขียนพอดี ช่างโชคดี
ตกลง การเรียนรู้ในเว็บไซต์ gotoknow แห่งนี้ คือ การแลกเปลี่ยนความรู้กัน หรือแลกเปลี่ยนดอกไม้กัน ยังสรุปไม่ได้ ทราบได้อย่างชัดเจน คือ ดอกไม้เป็นเครื่องมือที่วัดผลเสียแล้วว่า เขียนดี ทั้งๆที่ปั่นดอกไม้กันแทบมือหัก
แต่ยังอีกกลุ่มหนึ่งที่ขยันเขียนเล่าประสบการณ์ในการทำงาน เขียนอย่างไม่เบื่อหน่ายและไม่สนใจว่า ใครจะมาอ่านหรือไม่ น่าชื่นชมอีก
บ้างก็คอมเม้นท์ซะ เหมือนกับข้าพเจ้าจะรู้ไปทุกสิ่ง เลอเลิศไปทุกการกระทำ มีคนเขาอ่านบ่อยๆก็เฝือรวมทั้งคนเขียนนี่ด้วย กลัวคนมาแสดงความคิดเห็น รนรานไปหมดจนไม่กล้าเขียน
ข้อเสนอแนะ มีเวลาเข้ามา ก็กดดอกไม้เท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน ใครที่น้อยอกน้อยใจอะไร ก็กลับมาเขียนต่อ เดี๋ยวดอกไม้ก็มาหา เราไม่กล้าแนะนำเพราะ เป็นเพียงหิ่งห้อยด้อยแสง
แต่เกิดมาก่อนอยู่ที่นี่มาก่อน....เท่านั้นเอง
ความเห็น (3)
ขอบคุณนะคะ ครูพี่อ้อย ที่เขียนเรื่องนี้
ดอกไม้ค่ะ มอบให้ทั้งสวน ด้วยความจริงใจ:)
ขอบคุณมากค่ะ น้อง 
หนูรี
พี่ครูอ้อย มีความโล่งโปร่งใจไปเลยค่ะ
ครูอ้อยเขียนได้ตรงใจมากค่ะ
ก็คงต้องให้กำลังใจคนที่จะเลิกเขียน เพราะไม่มีคนอ่าน หรืออ่านน้อยลง นะคะ