เติมไฟให้ชีวิตที่เชียงคาน เลย

ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้ไปเที่ยวเชียงคาน..เพราะเป้าหมายแรกที่อยากไปคือหลวงพระบางถึงกับไปทำพาสปอร์ตไว้แล้วเป็นปีก็ไม่ลงตัว ช่วงพฤษภาคม มีหยุดยาวปลายเดือนคาดว่าจะได้เดินทางปรากฏว่าผิดหวัง เพราะทัวร์เขาเต็มกันหมด  ใครๆก็จ้องเที่ยววันหยุดยาวกัน เราประสานทัวร์ช้าไป  ..และแล้วสองวันก่อนถึงหยุดยาวเพื่อนที่ออกจากงานก่อนกำหนด๒คน เขาโทรมาชวนก็ไม่คิดอะไรตอบไปว่าถ้าแม่บ้าน ผู้อำนวยการที่บ้าน(ร้านด้วย)อนุญาตก็จะไปด้วยว่างั้น ตอนเย็นหลังอาหารเย็นดูท่าน ผอ.อารมณืดีก็ขออนุญาตก็โอเคไม่มีปัญหา แต่ว่างานเรายังไม่เรียบร้อยมีนัดพบปะประชาชน ในวันศุกร์ที่๑๗พฤษภาคม๒๕๕๖ เราต้องไปอยู่ร่วมครึ่งวันแล้วจึงเดินทาง เพื่อนก็ตามใจเลื่อนการเดินทางสายหน่อย ไม่หน่อยเกือบเที่ยงจากเชียงราย เก็บเสื้อผ้าสามชุดสำหรับสองวันครึ่ง รอเพื่อนที่ร้านพอเพื่อนมาก็ไม่รอช้าเอาของขึ้นรถ หยิบกล้วยไข่ให้เพื่อนรับประทานก่อนคนละลูกเพราะดูเหมือนจะอัดอั้นการเจรจามานานเจอหน้าก็ฝอยยาวที่เดียว แล้วการเดินทางก็เริ่มต้น 

กล้วยไม่ทันหมดจากปากเพื่อนก็เริ่มเสวนาการเดินทางว่าจะมีอะไรทำอะไร สาระพัดด้วยความสนุกสนานเหมือนเด็กได้ของเล่นแต่จริงๆเราสามคนอายุเกินครึ่งชีวิตแล้ว 

โชเฟอร์จอมอึดที่รักชอบการขับรถเป็นชีวิตจิตใจ รับทราบความต้องการของเพื่อนและดูเหมือนจะเตรียมข้อมูลและสรรพสิ่งที่ควรจะมีในการเดินทางไกลพร้อมที่สุด ในขณะที่ผมเองมีกระเป๋าเสื้อผ้า หนังสือหนึ่งเล่ม และกล้องถ่ายรูป โทรศัพท์มือถือ ส่วนเพื่อนอีกคนจะหลุดโลกเป็นแบบอาร์ตๆหน่อยใส่กางเกงขาก้วย เสื้อยืด ผ้าขะม้าพาดคอ เป้ และย่ามสะพายที่มีทรัพย์สมบัติที่จำเป็นห้อยแขนตลอดเวลา 

ผมโพสต์รูปที่ถ่ายตอนเช้าของวันที่ ๑๘พค๕๖ ให้ดูว่าเพื่อนอารต์ผมเขาแต่งตัวอย่างไร ถัดมาเป็นเพื่อนมาจากเชียงใหม่พาครอบครัว มาสมทบที่เด่นชัย แพร่ สะพายกล้องคือโซเฟอร์จอมอึด และผมตัวเล็กอ้วนๆยิ้มแป้นนั่นแหละครับ

การเดินทางจากเชียงรายผมเปิดแมบกูเกิ้ลเขาบอกว่าจะใช้เวลา ประมาณ ๗ ชั่วโมง ถ้้านับเวลาออกที่เชียงรายเที่ยงเราก็จะเดินทางถึงเชียงคานประมาณ ๑ ทุ่ม บวกกับเราแวะพักบ้างก็คงจะประมาณสองถึงสามทุ่มโน่นแหละ  

เพื่อนจอมอึดกดเลขไมล์และเอากล้องขึ้นมาถ่ายหน้าปัดรถ ผมก็เดาออกว่าเพื่อนคงต้องการบันทึกหลักฐานการเดินทาง  ด้วยที่เราทั้งสามต่างมีกล้องถ่ายรูปก็พยายามบันทึกว่าใครทำอะไรเอาไว้แชวกันสนุกสนานกันไปตลอดระยะทาง เสร็จทริบก็ค่อยเอามาก็อบใส่แผ่นแจกกัน สะดวกดีสมัยนี้ยุคดิจิตอล ผมมีโทรศัพท์ที่เป็นแอนดรอยก็แชร์ภาพได้ทันทีทางโซเวี่ยลเน๊ตเวิร์ค  แวะทานอาหารกลางวันตอนบ่ายๆที่ก๋วยเตี๋ยวอันเจริญพะเยาที่เพื่อนอาร์ตผมบอกว่ารสชาติไม่อร่อยเหมือนเก่า  ส่วนจอมอึดกับผมไม่ได้ว่าอะไรอิ่มแล้วก็เดินทางต่อแล้วค่อยเล่าต่อพักสายตาไปหาชาเขียวมาทานก่อนครับ