รัก GotoKnow เพราะเป็นมรดกที่แทนตัวเราเมื่อหมดเวลาบนโลกนี้แล้ว

คิดว่านี่น่าจะเป็นเหตุผลที่ตรงใจที่สุดแล้วค่ะ ตกผลึกมาตั้งแต่แรกเห็นบันทึกเชิญชวนให้เขียนเนื่องในวาระครบรอบปีของ GotoKnow อีกครั้งหนึ่ง นึกถึงเหตุผลว่าทำไมเราจึงรู้สึกผูกพันกับ GotoKnow เหลือเกิน เรียกได้ว่าไม่มีวันไหนที่จับคอมพิวเตอร์แล้วจะไม่เข้ามา GotoKnow แม้จะคิดว่าทุกๆวันคือวันสำคัญ ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับวันพิเศษใดๆ แต่สำหรับวันคล้ายวันเกิด เดือนนี้ ถือเป็นหัวเรื่องที่อยากขอมีส่วนร่วมออกความเห็นจริงๆค่ะ ทั้งๆที่รู้สึกว่าช่วงนี้อารมณ์ไม่ค่อยปลอดโปร่งสักเท่าใด

ต้องบอกว่า เพราะ GotoKnow ที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีที่พึ่งทางใจ ในแต่ละวันที่รู้สึกเหนื่อยล้า หมดแรง เมื่อเปิดบ้านแห่งนี้ ติดตามอ่านเรื่องต่างๆหลากหลาย จะช่วยให้ความรู้สึกหนักเหนื่อยนั้นหายไป เหมือนมีโลกส่วนตัวที่เข้ามาอยู่แล้วสบายใจ ลืมเรื่องราวรอบตัวไปได้ชั่วระยะหนึ่ง แต่เหตุผลแค่นี้ไม่น่าพอที่ทำให้เรารู้สึกดีได้ขนาดนี้

ทบทวนต่อไปว่า สิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้นก็คือ GotoKnow เติมเต็มจิตใจเราในส่วนของการให้ อยากจะตอบแทนบุญคุณประเทศไทยด้วยความรู้ ความคิดที่ตัวเรามีขึ้นมาเพราะเงินทุนที่รับไปเรียน เพราะคิดว่างานที่ทำอยู่นั้นทำเต็มที่อย่างไรก็ยังไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เราได้รับมา แต่ความกระตือรือร้นส่วนตัวก็ไม่มากพอที่จะคิดสร้างงานอะไรที่ใหญ่โตให้บ้านเมืองของเราได้มากไปกว่าที่ทำอยู่ แต่ด้วย GotoKnow นี้เองที่ทำให้เราได้สร้างคน ได้ช่วยคนที่มีศักยภาพดีๆมากมายอยู่เบื้องหลัง เป็นความสุขที่ได้รับรู้อยู่เรื่อยๆมาว่าสิ่งที่เราใส่ไว้ใน GotoKnow ทำให้เกิดผลงานในคนอื่นๆได้ และเชื่อว่าสิ่งต่างๆที่เราคิด เราเขียน เราถ่ายทอดทิ้งไว้นี้จะยังคงอยู่ไปอีกนานกว่าชีวิตของเราแน่นอน เพราะฉะนั้นเหตุผลที่รัก GotoKnow แบบผูกพันที่สุดน่าจะเป็นเพราะ พื้นที่แห่งนี้เป็นที่ซึ่งเก็บความเป็นเราฝากเอาไว้ให้ลูกหลานชาวไทยด้วยกันนั่นเองค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย โอ๋-อโณ
ใน เรื่องเล่าและเรื่องคุยจาก Lab Chem

คำสำคัญ (Tags): #gotoknow#ความรัก#ความผูกพัน

หมายเลขบันทึก: 537697เขียนเมื่อ 31 พฤษภาคม 2013 23:23 น. ()แก้ไขเมื่อ 1 มิถุนายน 2013 17:32 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (15)

ธิ

เขียนเมื่อ 31 พฤษภาคม 2013 23:33 น. ()

G2K มรดกที่ประเมินค่ามิได้เลยนะคะพี่โอ๋

ไอดิน-กลิ่นไม้

เขียนเมื่อ 1 มิถุนายน 2013 05:11 น. ()

เป็นแรงจูงใจจาก "ความต้องการขั้นสูงสุดของมนุษย์ ตามทฤษฎีของ Maslow คือ ความต้องการพัฒนาให้ผู้อื่นถึงขีดสูงสุดของศักยภาพ" นะคะ "ดร.โอ-อโณ"

พี่ขอสนับสนุนว่า นี่เป็นแรงจูงใจของน้อง ดังที่พี่เขียนไว้ในประโยคเด่นของบันทึกเรื่อง "การจัดการเรียนรู้ผ่าน Weblog GotoKnow" ว่า "...สิ่งที่ผู้เขียนประทับใจที่สุด ก็คือ น้ำใจจากกัลยาณมิตร GotoKnow ที่ได้เข้ามาเป็นกำลังใจให้กับทั้งนักศึกษาและอาจารย์ และหลายท่านได้กรุณาแสดงความเห็น/ให้คำแนะนำที่มีคุณค่่าทั้งด้านจิตใจและด้านการเรียนรู้ แก่นักศึกษาและอาจารย์ประจำวิชา" ซึ่งกัลยาณมิตรที่ได้ทำเช่นนั้นมากที่สุดคือ ดร.โอ๋-อโณ นั่นเอง การที่น้องได้แนะนำแหล่งเรียนรู้ภาษาอังกฤษดีๆ ให้ผู้อ่านทราบก็เป็นสิ่งหนึ่งที่แสดงถึงความต้องการในขั้นนี้ ซึ่งพี่ก็ได้นำไปบอกนักศึกษาต่อ รวมทั้ง Web. ทำปฏิทินที่พี่ได้นำไปสั่งงานทำให้นักศึกษาได้ฝึกฝนด้วยความกระตือรือร้นในภาคเรียนที่ 2/2554

เป็นแรงจูงใจซึ่งเรามีตรงกันค่ะ เพราะความที่พี่คิดว่า ตนเองพอมีความรู้ ประสบการณ์ และแนวคิดทางจิตวิทยาและทางการจัดการศึกษา ที่อยากจะแสดงไว้ให้เป็นแหล่งเรียนรู้ที่ทุกคนสืบค้น เพื่อนำไปใช้ประโยชน์ได้ในการพัฒนาเด็กและเยาวชน เพื่อเป็นการตอบแทนประเทศชาติที่ได้ดูแลเราให้มีรายได้เลี้ยงตนเองและครอบครัวจนเกษียณอายุราชการ เป็นแรงผลักดันให้พี่เข้าไปสืบค้นโดยพิมพ์คำว่า "ฺBlog" ใน "Google" จนสุดท้าย ได้พบแหล่งที่คิดว่าจะตอบสนองความต้องการดังกล่าวของตน คือ GotoKnow.org ค่ะ แต่พบว่า GTK ได้ตอบสนองพี่จนครบ 8 ขั้น ไม่เฉพาะขั้นที่ 8