งานวิจัยชิ้นหนึ่งของผมและนักศึกษาทันตแพทย์ มข. ทดลองให้อาสาสมัครเคี้ยวข้าวสวยที่ปั้นเป็นก้อน โดยแอบสอดไส้เมล็ดข้าวสารดิบเล็กๆ ไว้ พบว่าหากอาสาสมัครเคี้ยวช้าลงจาก 120 ครั้งต่อนาที เป็น 60 ครั้งต่อนาที เขาจะสามารถรู้ว่ามีเมล็ดข้าวอยู่ข้างในได้เร็วกว่า พูดให้ง่ายขี้นอีกนิดก็คือ หากการเคี้ยวเร็วต้องเคี้ยวถึง 30 ครั้งจึงจะรู้ว่ามีเมล็ดข้าวดิบ เมื่อเคี้ยวช้าลงอาจเคี้ยวเพียง 15 ครั้ง
ถ้าเปรียบว่าเมล็ดข้าวคือสิ่งแปลกปลอมในอาหารเช่นก้อนกรวด ก็หมายถึงว่า การเคี้ยวอาหารให้ช้าลงน่าจะช่วยลดโอกาสที่ฟันจะแตกจากการกัดโดนก้อนกรวดในอาหารได้ครับ
รศ. จรินทร์ ปภังกรกิจไม่มีความเห็น