ยามเช้าในวันที่ต้องมาทำงาน จะมีคำถามประจำเมื่อใกล้ถึงที่ทำงานว่า “ลาก... ไม่ลาก?”
หมายถึง ผู้เขียนจะลงจากรถบริเวณถนนมิตรภาพหน้าโรงพยาบาล แล้วลากกระเป๋ารวมทั้งสัมภาระเข้าไปในตึกทำงานเอง หรือจะให้เข้าไปส่งด้านใน
ถ้าฝนไม่ตก ผู้เขียนมักไม่ให้เข้าไปส่งเพราะรถเข้าโรงพยาบาลมีจำนวนมาก ทั้งรถผู้ป่วยและเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นเหตุให้สมาชิกที่เหลือในรถไปโรงเรียนสายได้
เช้านี้ก็เช่นกัน มีคำถาม
“ลาก... ไม่ลาก?”
“ลาก... เดินซะบ้าง ไม่งั้นเดี๋ยวง่อยกินตาย ได้ออกกำลัง เดินดูโน่นดูนี่ ดูดอกไม้”
“มีดอกไม้ที่ไหนให้ดู”
“นี่ไง... ดอกดาวกระจาย หน้าธนาคาร รอจิ๊กเมล็ดแก่แห้งๆ ไม่ได้สักที เปียกฝนหมด” ผู้เขียนแถมความคิดให้ ยาวขึ้นกว่าทุกวัน
เดินผ่านกอดอกดาวกระจาย ไม่เห็นสีขาวกับสีชมพูนะ ดอกไม้เปียกน้ำฝนเลยดูโทรมไปหน่อย
ขณะเดินเข้าเขตโรงพยาบาลด้านใน เมื่อถึงทางแยกข้ามถนน ได้ยินเสียงจากกลุ่มคนด้านหน้า เป็นเสียงหญิงคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น
“พั่นแหล่ว... มีทางไปห้องเก็บศพนำ”
แล้วหันไปทางเด็กชายที่เดินตามมาทางซ้ายมือว่า
“สูอยากไปบ่... กูซิไปส่ง”
ในกลุ่มยิ้มและหัวเราะกันเบาๆ
ส่วนผู้เขียน ฮาๆๆๆ ดังสนั่นในใจ เดินอมยิ้มตลอดเส้นทางเดิน... นึกแล้วชื่นชมกับความคิด อารมณ์ดีของเธอ ผู้เขียนไม่เห็นสีหน้าของเด็กชาย เดาว่าคงนิ่งๆ เงียบๆด้วยดูบุคลิคว่าเรียบร้อย
กลุ่มเธอเดินอยู่หน้าผู้เขียน ถ่ายภาพไม่ได้ในทันที เห็นอีกทีเธอกำลังข้ามถนนกัน เลยเดินเร่งฝีเท้า ลากกระเป๋าไวขี้นเพื่อให้เข้าใกล้ เธอคุยกันในกลุ่มตลอดทาง ผู้เขียนไม่ได้ยิน
แต่เมื่อเข้าใต้ถุนตึกก็เห็นเธอหันไปสอนเด็กชายอีกว่า
“มึงต้องจำบ่อนนี่ไว้เด้อ...” ผู้เขียนได้ยินแค่นี้ พอเดาได้ว่า น่าจะสอนให้เด็กชายรู้จักสังเกตและจดจำสถานที่สำคัญ ที่หากต้องพาญาติมาอีกในวันหลังจะได้จำได้
ผู้เขียนชื่นชมท่านเหล่านี้มาก
ผู้เขียนซะอีก ไม่เคยสอนลูกให้ช่างสังเกตและจดจำอะไรเลย ทำให้เอะอะอะไร... ลูกๆ ก็เรียกหาแต่แม่ จนผู้เป็นพ่อแหย่ว่า “ลูกเลยไม่โตสักที”
ขอขอบคุณท่านเหล่านี้ ที่แม้ผู้เขียนอยู่เพียงด้านหลังก็ทำให้ได้ข้อคิดดีๆ และมีความสุขได้ค่ะ
(ขอขอบคุณการ์ตูนดุ๊กดิ๊กจาก http://www.dek-d.com/board/view/2565365/)
อ่าน แล้ว อมยิ้ม อย่างมีความสุข ขณะเดียวกันก้อฉุกใจคิดด้วย ขอบคุณบันทึกนี้ ที่กระตุกต่อมความคิดค่ะพี่ติ๋ว
ความสุขเกิดขึ้นได้แม้กระทั่งรายทางนะครับ...พี่ติ๋วสบายดีนะครับ...ยินดีกับรางวัลเกียรติยศด้วยครับ
ทุกเส้นทาง สามารถเรียนรู้ได้เสมอ
น้องกระติก
ความที่พี่ไม่ชอบบ่นที่บ้าน บอกอะไรลูกๆ มักผัดผ่อน เลยชอบทำเอง... แอบมองมุมบวก และชมเด็กๆ ว่า พวกหนูมีความพยายามเป็นเลิศ ในการทิ้งของลงถังขยะที่พูนได้โดยไม่หล่น ฮาๆๆ
บรรยากาศที่บ้านดูสงบดี แต่ผลก็เป็นอย่างที่แอบหยอดไว้ในบันทึกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
น้องทิมดาบ
เป็นจังหวะที่ดีน่ะค่ะ เคยมีบางครั้งที่ได้ยินคำบ่นเรื่อง "หาที่จอดรถยาก" ก็มีค่ะ แต่ไม่ได้อารมณ์เล่า
พี่ติ๋วสบายดีค่ะ น้องทิมดาบสบายดีเช่นกันนะคะ
ขอบคุณสำหรับ "ความยินดีและกำลังใจ" ที่มีให้กันเสมอมาค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ฮาๆๆๆ.... ท่าน อ. JJ
จาก กฤษณา ศิษย์ JJ.
รับเลี้ยงค่ะอาจารย์... กำลังคิดถึง อ.ประจักษ์อยู่ทีเดียว เพราะเป็นแฝดคู่ดูโอ้ ของอาจารย์
ติ๋วแถมเลี้ยงตอบแทนบุญคุณอาจารย์ด้วยเลย เป็น 6 งาน อิอิ
เบื้องต้น วันอังคารที่ 1 ตุลาคมนี้ ที่เล่าลี่ นะคะ...
หากเปลี่ยนแปลง แจ้งได้ทันทีค่ะ
ขอบพระคุณค่ะอาจารย์
ครับ อ.ประจักษ์ พี่อี๊ด ลุงอ้วน ป้าจิน รับทราบแล้วครับ