บ่มเพาะ "ต้นกล้า"

เมื่อหลายปีก่อน ข้าพเจ้าขับรถตามหลังน้องๆ ไปตามเส้นทางถนนที่เชื่อมต่อระหว่างหมู่บ้าน ห่างออกมาจากเมืองยโสธร... ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้เริ่มออกเดินทางบริเวณรอบบ้านที่ไม่ใช่แค่ในตัวเมืองเท่านั้น ธรรมชาติ ทุ่งนา และความเป็นอยู่นำมาซึ่งความอ่อนโยนเกิดขึ้นในใจ...

ข้าพเจ้าได้รับการบ่มเพาะในเรื่องความอ่อนโยน และความลึกซึ้งของการมองโลกจากการเลี้ยงดูของแม่และพ่อ พร้อมทั้งโอกาสที่ได้รับในการศึกษา ทำให้การดำรงอยู่ของชีวิตมีคุณค่ามีความหมาย แม้อาจผ่านเรื่องที่เจ็บปวด ผิดหวัง สุขใจ สมใจ...ต่างๆ นานาสลับไปมาสองขั้วสองด้านระหว่างด้านบวกกับด้านลบ หรือด้านสุขกับด้านทุกข์ แต่สภาวะจิตใจของข้าพเจ้าก็ผ่านพ้นบททดสอบนั้นมาได้ด้วยใจที่แข็งแกร่งและอ่อนโยน

ข้าพเจ้ามาถึงวัดป่าแห่งหนึ่ง สัปปายะมาก ...

สิ่งแรกที่สะดุดหัวใจของข้าพเจ้ามาก คือ เด็กๆ ที่ติดยาเสพติดและถูกส่งมาอยู่ที่นี่ และการมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่สภาพของการมาบำบัดรักษา แต่เขามาเหมือนมาเยียวยาบ่มเพาะหัวใจอันแข็งกร้าวให้อ่อนโยนลง ด้วยน้ำแห่งเมตตาขององค์หลวงปู่และพระอาจารย์... ทั้งๆ ที่บุคลิกของพระอาจารย์ที่ดุแลเด็กๆ เองใช่ว่าจะนุ่มนวล หากแต่แข็งกร้าว ดูดุ แต่จิตใจของท่านนั้นลึกซึ้งและเมตตา เสียสละ ทำงานดูแลเด็กๆ เหล่านี้ตามที่องค์หลวงปู่ดำริวางใจให้องค์่ท่านทำ ...

ทั้งๆ ที่ท่านดุเข้มงวด พูดไม่เพราะ แต่เด็กๆ กลับรักและศรัทธาท่านมาก

จากแววตากระด้าง แห้งผากของเด็กๆ พอมาที่วัดอยู่ได้ประมาณสองสัปดาห์ผ่านไปแววตาเขาเปลี่ยน ดูอ่อนลง รอยยิ้มและเสียงหัวเราะสดใสขึ้น ความมีชีวิตชีวาดูมีพลังต่อชีวิตของเขามาก ข้าพเจ้าเห็นปรากฏการณ์แล้วรู้สึกทึ่งและศรัทธามาก นี่คือ การเยียวยาและช่วยเหลือความเป็นคนอย่างแท้จริง

และนั่น...ไม่ลังเลเลยที่จะทุ่มเทถวายตัวถวายชีวิตทำงานรับใช้อีกแรงหนึ่งในการช่วยเหลือเด็กๆ เหล่านี้ ตามสัจจะที่ได้ตั้งไว้ต่อองค์หลวงตามหาบัวว่าชีวิตที่เหลืออยู่ขอถวายแด่พระพุทธศาสนา...

และแล้วชีวิตของข้าพเจ้าก็วนเวียนเพียรฝึกฝนตนเองภาวนาผ่านการทำงานรับใช้องค์หลวงปู่ประสาร สุมโน ณ วัดป่าแห่งนี้ ... ได้ครบหมดทั้งในเรื่องทาน ศีล ภาวนา ...ศีล สมาธิ และปัญญา จนมามีสภาวะ ณ ปัจจุบันดำรงตนเป็น "อุบาสิกาศีลแปดตลอดชีวิต" ดั่งเช่น ณ ปัจจุบันนี้

เข้าสู่ปีที่ ๕... ข้าพเจ้าลองต่อจิ๊กซอว์ของการทำงาน "บ่มเพาะต้นกล้า" ... ได้เห็นปรากฏการณ์ที่น่าชื่นใจมาก

การกล้าคิด กล้าทำ ไม่หวั่นไหวหวาดกลัว ยึดมั่นในศีลธรรม นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงทั้งรูปธรรมและนามธรรมเกิดขึ้นอย่างมากมายในชีวิตของข้าพเจ้า การใช้ชีวิตอย่างทุกวันนี้มีคุณค่ามากยิ่งกว่าการเรียนจบปริญญาเอก...หรือการศึกษาอย่างมากมายที่ผ่านมาในชีวิต ข้าพเจ้าไม่คาดคิดมาก่อนว่า ... จะได้ร่วมทำสิ่งที่งดงามประเสริฐอย่างนี้ในชีวิต

ยังจำคำที่หลวงปู่เมตตาในครั้งแรกได้ว่า "ให้โอกาสเขา เด็กๆ เหล่านี้เขาคือ อนาคต กะปุ๋มอย่าหยุดทำนะ"... ข้าพเจ้ากราบตอบองค์ท่านไปว่า "เจ้าค่ะ"... นั่นน่ะคือ สัจจะที่ได้เอื้อนเอ่ยออกมาแล้ว และรักษา "สัจจะ"นี้ให้ได้อย่างสุดชีวิต

...

๒๖ กันยายน พ.ศ.๒๕๕๖

[ครูหยิน]

เมื่อได้ต้นกล้่าที่มีคุณ...ไม้ใหญ่ก้จะร่มรื่น..ให้ความสดชื่น แก่มวลมนุษย์ชาติ