เรื่องเล่าในงานสวดพระอภิธรรม..เรื่องเดี๋ยวก็ชนกันตาย
ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งได้รับผู้ป่วยจิตเวชไว้รายหนึ่ง
ชีวิตประจำวันของผู้ป่วยรายนี้นอกจากกินยาแล้วก็นอน
วันหนึ่งเขาเปลี่ยนแปลงชีวิตจากผู้ป่วยที่เอาแต่นอน
ลุกขึ้นมาจับไม้กวาดๆไปรอบๆห้องพักผู้ป่วย
มิวายที่พยายามประจำหอผู้ป่วยจะห้ามปรามอย่างไรก็ไม่ฟัง
หนักเข้าก็ใช้ไม้ถูๆไปตามทางเดินจากหน้าห้องที่เขาพักไปเดินวนไปมา
แล้วจับไม้ถูถูไปข้างหน้าพร้อมส่งเสียงร้องคล้ายเสียงรถแข่ง
เป็นผลให้เพื่อนผู้ป่วยด้วยกันลุกขึ้นนั่งบนเตียงและปรบมือเชียร์
ประหนึ่งที่แห่งนี้ได้กลายเป็นสนามรถแข่ง
และดูเหมือนว่าวันนั้นจะเป็นวันที่ชุลมุนที่สุดของเจ้าหน้าที่หมอและพยาบาล
เนื่องจากโรงพยาบาลกำลังรอรับการประเมินคุณภาพ
ทุกคนจึงว้าวุ่นใจเป็นอันมาก
ไม่มีใครหยุดผู้ป่วยรายนี้ได้
ร้อนถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาลต้องลงมาจัดการด้วยตัวเอง
แต่ชายผู้ป่วยท่านนี้ก็หานำพาไม่เขากลับแสดงท่าขับรถโลดโผนให้เป็นที่รำคาญใจเจ้าหน้าที่ทุกคนได้
ในขณะที่เพื่อนๆผู้ป่วยที่ลุกขึ้นมาเชียรยังลังเลนั้น
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลท่านหนึ่งมาถึง
เขาทำความเคารพผู้อำนวยการและทุกๆคนในที่เกิดเหตุ
แล้วหันไปหยิบไม้ถูอีกอันขึ้นมาพร้อมตะโกนใส่ชายผู้ป่วยว่า
"มา..แข่งกัน"โดยไม่ฟังเสียงตอบรับ และเสียงร้องห้ามของผู้อำนวยการ
และเวลาที่คณะกรรมการจะมาประเมินนั้นก็เหลือเพียง ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
เสียงแข่งรถก้ดังขึ้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพุ่งไม้ถูเข้าไปขวางทางไม้ถูของผู้ป่วย
เสียงร้องโอยๆๆๆดังขึ้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนี่เองเขาแกล้งไถลตัวลงไปและร้องขอความช่วยเหลือดังๆอีกครั้ง
ได้ผลผู้ป่วยรายนี้ชะงักไม้นิ่งและพูดว่า" เลิกๆๆๆๆ "
ผู้อำนวยการแสดงอาการดีใจ
ที่เหตุการณ์ชุลมุนชะงัดลง แต่เขายังไม่มั่นใจว่าการซิ่งจะเกิดขึ้นอีกหรือไม่
จึงตัดสินใจรีบดึงไม้จากเจ้าหน้าที่ที่ล้มลงไปนั้นมาถือไว้และทำท่าจะเขนไม้ถูแข่งกับผู้ป่วย
ในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นตระหนกไปกับเหตุการณ์นั้น
ผู้ป่วยนักซิ่งต้นเหตุของความชุลมุนได้ก้าวเท้าเข้ามายืนตรงท่ามกลางผู้คนที่มุงอยู่รอบๆ
เขายกมือขึ้นห้ามผู้อำนวยการและพูดว่า พอๆๆๆพอแล้ว....เลิกๆๆ ...เดี๋ยวก็ชนกันตายหมด"
พูดจบเขาเข้าไปโค้งคำนับผู้อำนวยการ และยื่นมือไปรับไม้ถูไปเก็บไว้ที่ๆเขาหยิบมาอย่างเรียบร้อย
แล้วเดินเข้าห้องขึ้นไปนอนตีพุงยิ้มอย่างสบายใจ
เมื่อเหตุการณ์สงบเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว ผู้อำนวยการยกนาฬิการข้อมือขึ้นดูเขายิ้มและเดินจากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ความเห็น (3)
เยี่ยมมากกกกกกก
...เป็นความเจ็บป่วยที่เกิดขึ้นในจิตใจนะคะ...
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาให้ดอกไม้กำลังใจ
ขอบคุณข้อคิดเห็นด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
 เพชรน้ำหนึ่ง
|
 ชยพร แอคะรัจน์
|
 tuknarak
|
 บุษยมาศ
|
 คุณมะเดื่อ
|
 ดร. พจนา แย้มนัยนา
|
 ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
|
 Yanyong-P
|
 อัญชัญ ครุฑแก้ว
|