บันทึกนี้แต่คุณย่า

๒๓ เมษายน ๒๕๕๗

ครูวุฒิสูญเสียคุณย่าผู้ใจดีไปในเวลาประมาณ ๐๕.๓๐ น. ณ โรงพยาบาลศรีสะเกษ

ด้วยสำนึกในพระคุณที่คุณย่าได้เลี้ยงดูมาด้วยความรักความเอาใจใส่

ในขณะที่ครูวุฒิทดแทนพระคุณได้ไม่สมเท่าที่มุ่งหวังตั้งใจไว้

ตอนนี้จึงทำได้เพียงเขียนบทเพลงร่ำคร่ำครวญจากใจ ไว้ให้เป็นอนุสรณ์สำหรับคุณย่าผู้อารีย์ ดังนี้ครับ

"คุณย่าผู้ให้"

นับตั้งแต่วันนั้น วันที่หลานจำความได้มา ได้เล่นสนุกอยู่ตามท้องนา บ้างก็หากบ กุ้งหอยปูปลา ก็เห็นคุณย่าเป็นผู้ให้เสมอ

ย่าให้ความรัก ย่าฟูมฟักรักหลานเลิศเลอ ย่าอุ้มย่าป้อนข้าวน้ำออเออ ยามร้องย่าปลอบกลัวนอนละเมอ เป็นอย่างนี้เสมอ กับหลานเหลนทุกคน

เติบใหญ่ย่าให้คำสอน ให้คำอวยพรยามลูกหลานหมองหม่น ย่าไม่เคยเรียก เคยร้องเพื่อตน ย่ามีแต่ให้ กับทุกๆคน แม้ย่ายากจนแต่ย่ามีน้ำใจ

นับต่อแต่นี้ ไม่มีย่าชูผู้ให้ คอยเตือนคอยปลอบคอยหยิบยื่นกำลังใจ คำสอนคำบอก ลูกหลานจะเก็บไปใช้ หลับให้สบายเถิด “ย่าผู้ใจงดงาม”

ถึงสวรรค์ครรไล เถิด “ย่าผู้ใจงดงาม”

(หลานแดง กลั่นจากใจในนามหลาน,เหลน,โหลนทุกคน เมื่อ ๒๔ เมษายน ๕๗, ๐๔.๕๔ น.)

เขียนใน GotoKnow โดย ครูวุฒิ
ใน ครูวุฒิบูรณวิชช์

คำสำคัญ (Tags): #ย่าชู พรหมประดิษฐ์

หมายเลขบันทึก: 566713เขียนเมื่อ 25 เมษายน 2014 11:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน 2014 11:33 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน