อีกบทหนึ่งของตัวเรา

ในความเป็นเด็กคนเดียวในครอบครัว หรือเป็นเด็กตัวน้อยๆในท่ามกลางคนสูงวัยกว่าจำนวนหนึ่ง หลายคนอาจจะมีประสบการณ์ว่า

......มันไม่ง่ายเลยสำหรับการสนิทสนมกับผู้คนที่แตกต่างจากตน แม้ว่าเขาหรือเธอคนนั้นจะเข้ามาสนิทสนมกับตนด้วยเหตุแห่งความสัมพันธ์อะไรก็แล้วแต่

ข้อความดังกล่าวข้างต้น สะกิดให้ฉันกลับไปเห็นอดีตของเด็กคนหนึ่ง เมื่อครั้งที่เด็กคนนั้น นำพาตนออกจากบ้านเข้ามาพบปะกับผู้คนหลากหลายวัยที่พ่อและแม่แจ้งไว้ว่าเป็นญาติพี่น้อง การได้ออกมาพบปะผู้คนเหล่านั้นในกาลนั้น ดูเหมือนเด็กคนนั้นไม่ได้รู้สึกสักเท่าไรว่าจำต้องพยายามแสวงหาความสนิทสนมกับใครๆ ปะหน้าใครก็คุยไปทักไป มีหวาดหวั่นใจอยู่บ้างก็เพียงแค่ จะลำดับศักดิ์และเรียกหาในฐานะญาติถูกต้องได้อย่างไรหนอ ก็หน้าตาที่ได้ปะหน้ามีหลากหลาย เจอทีเดียวหลายๆหน้า อีกทั้งหลายๆศักดิ์ให้นับความเกี่ยวดอง

นึกแปลกใจเมื่อได้เห็นและสัมผัสประสบการณ์ของเด็กคนนั้นอีกครั้ง ความแปลกใจเกิดจากการไม่รู้สึกว่าได้สัมผัสความโดดเดี่ยวอ้างว้างในตัวเด็กคนนั้น

เธอเป็นอะไรไปหรือจึงไม่รู้สึกว้าเหว่และโดดดี่ยว ทั้งๆที่ ณ กาลครั้งนั้น ชีวิตของเธอจำต้องดำรงอยู่เพียงลำพังกับพี่ชายร่วมสายสัมพันธ์แม่-พ่อ-ลูก ทว่าต่างสายเลือด ปกติเท่าที่เคยสัมผัสจะพบว่าเด็กที่มีประสบการณ์ชีวิตเยี่ยงเธอนั้นมักจะว้าเหว่ นึกสนใจขึ้นมาว่ามีอะไรนะที่ทำให้เธอแข็งแกร่งได้แบบนั้น

หรือว่าเธอสร้างเกราะกำบังเอาไว้จนผู้ดูอย่างฉันสัมผัสไม่ถึง หรือว่าเจ้าคุณค่าภายนอกที่เธอประสบในกาลนั้นช่วยลดทอนความว้าเหว่ที่น่าจะมีให้หดหายไปได้สิ้น หรือว่าเธอเข้าใจในตนเองว่าลึกๆแล้วในกาลนั้น สิ่งที่เธอต้องการเป็นอะไร เป็นความต้องการที่ชัดเจนแจ่มแจ้งสำหรับตัวเธอ เมื่อความต้องการนั้นพบคำตอบ เรื่องราวกระทบใจให้ว้าเหว่จึงหมดสิ้นไป

อ้อ เห็นแล้วๆ เป็นผู้ใหญ่นี่เองที่ส่งมอบคำตอบให้เธอ ญาติผู้ใหญ่ที่ได้พบเจอตั้งแต่วินาทีแรก ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกว่าจำต้องโหยหาความสนิทสนมจนต้องกระโจนเข้าไปแสวงหามัน ผู้มีศักดิ์เป็นพี่ ทั้งๆที่อายุรุ่นเพื่อนก็ไม่ก่อความแตกต่างเรื่องผลประโยชน์ให้เธอต้องกระหายหิวมัน เวลาที่อยู่ร่วมไม่ทำให้เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอได้รับพร่องกว่าใคร แม้ว่าในตอนนั้นฐานะทางบ้านของเธอก็ไม่ได้อยู่ในขั้นที่เรียกว่ามี การแบ่งปันที่ก่อความวางใจว่าผู้ใหญ่เอ็นดูทุกคนไม่แตกต่างทำให้รู้สึกอย่างนั้น การให้เป็นเรื่องเฉพาะความพิเศษที่อยู่ในตัวของเด็กคนนั้นและคนอื่นๆ เป็นการให้บนฐานความแตกต่างที่ไม่เปรียบเทียบ

อืม การมองเห็นในวันนี้ ทำให้ได้รับรู้ว่า ที่เธอก้าวผ่านปมด้อยของความพร่องขาดที่มีคนก่นบอกและล้อเลียนคนที่เธอรักมากมาได้ เนื่องมาจากการเข้าถึงความรัก เป็นความรักที่ได้รับการมอบต่อจากครอบครัวอีกด้วย

เป็นความรักที่ก่อความมั่นคงทางใจให้เธอ เมื่อรับรู้ รับได้และเข้าใจที่มาแห่งความพร่องทางวัตถุ เธอยินดีมอบความรักในฐานะผู้ให้พ่อและแม่อย่างเต็มใจ

ความรักในฐานะแห่งผู้ให้นี่เองที่สลายความต้องการเพื่อตนให้ทอนพลังลง เมื่อพร้อมที่จะให้ ใจเด็กก็อิ่มเอิบ เมื่อพร้อมที่จะให้ใจใสๆก็สดใส เมื่อพร้อมที่จะให้อย่างเข้าใจ สีใดๆที่เกิดจากคำยุแยงก็ลดพลัง เธอเปิดโอกาสให้โลกภายในของเธอได้รับการเยียวยาความต้องการเฉกนี้นี่เองฉันจึงไม่สามารถสัมผัสความโดดเดี่ยวอ้างว้างในใจของเธอในกาลครั้งนั้น

ขอบคุณความรักของลูกที่มีต่อพ่อ แม่ แม้ว่า ณ กาลครั้งนั้น เด็กคนนั้นจะไม่สามารถอธิบายความรู้สึกข้างในได้ จงรู้ไว้เถิดว่าความรักในฐานะของผู้ให้นั่นแหละที่เป็นทุนทำให้เธอสามารถก้าวผ่านป้อมตั้งการ์ดของตัวเองได้ และรู้จักผ่อนปรนเมื่อเผชิญความเปราะบางที่โผล่ปรากฏภายในใจตน เข้าใจความเข้มแข็งที่ตั้งการ์ดไว้ดูแลตน เปิดโอกาสให้ตนเองได้ดูแลตนเองบ้าง เปิดโอกาสให้ผู้คนรอบข้างได้ดูแลบ้าง ช่วยเหลือบ้างในเรื่องเล็กๆ รู้จักเอ่ยปากขอตรงๆบ้าง เมื่อเธอเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่

เธอเก่งขึ้นกับการเตรียมใจพบความช่วยเหลือที่แตกต่างไปจากการลงมือทำเอง เธอตั้งรับความเปราะบางของผู้อื่นได้อย่างมั่นคงและเย็นใจขึ้น และมีบางขณะที่เธอหลุด ไม่พร้อม ตรงนี้เองมั๊งที่ทำให้สามารถจับต้องความโดดเดี่ยวในใจเธอได้

ดีใจกับการเปลี่ยนแปลงภายในที่ได้เห็นว่า เธอสามารถจับต้อง สัมผัสและตื่นรู้กับโลกภายในของเธอได้เร็วขึ้นๆ การอยู่กับปัจจุบันของเธอหนักแน่นขึ้น สั่นไหวและเปราะบางลดลง แม้บางขณะเธอพบว่าเธอก็ไม่พร้อม

ดีใจกับเธอที่ยังสามารถทะนุถนอมความเปราะบางไว้สอนตนได้ ดีใจที่เธอเข้าถึงความเปราะบางแห่งความรู้สึกต้องการคนดูแล และการรับรู้การคุณค่าของ "การดำรงอยู่เพื่อผู้คนที่อยู่รอบข้างเธอ" อย่างเป็นปัจจุบัน นับแต่นี้ไปเส้นทางที่เธอกำลังจะเดินต่อเป็นเส้นทางที่ไม่ธรรมดาแล้ว ความเปราะบางนั่นแหละจะเป็นครูสอนชีวิตเธอต่อไป ด้วยว่ามันจะไม่ยอมให้เธอใช้ชีวิตไปวันๆอย่างไม่ใส่ใจสิ่งใด

เส้นทางที่เธอจะดำเนินไปจะสอนใจและปลุกเร้าให้เธอตื่นรู้มากกว่าธรรมดาของทุกวัน เป็นเงื่อนไขที่เธอปฏิเสธไม่ได้ ตรงนี้แหละที่ยากหน่อย ด้วยว่าเธอจำต้องตื่น ใส่ใจ และหมั่นภาวนาให้เป็นกิจวัตร เพื่อให้การดำเนินต่อด้วยความรักในฐานะผู้ให้จะช่วยสรรสร้างรางวัลชีวิตที่เป็นสุขสันติให้ในที่สุด

ขอบคุณเรื่องราวของครู ขอบคุณความพร้อมและไม่พร้อมที่เป็นครู ขอบคุณเด็กคนหนึ่งที่สอนว่า การมีชีวิตที่ดีของคนๆหนึ่ง มีกาลเริ่มต้นสะสมมาเนิ่นนานอย่างไร อืม.. ยากหน่อย ในการถ่ายทอดให้คนอื่นเข้าใจอย่างที่เข้าใจ คนที่มีความโดดเดี่ยวซ่อนลึกอยู่ในใจ แต่ไม่เป็นไร ขอแต่ให้เธอเข้าใจประวัติศาสตร์ที่เขียนขึ้นเองตลอดทางชีวิตที่ค่อย ๆ ดำเนินมาในทางของเธอฉันก็พอใจแล้วด้วยว่านั่นคือพลังแฝงที่ช่วยนำพาเธอให้เดินทางต่อไปได้อย่างไม่โดดเดี่ยว

๑๑ พฤษภาคม ๒๕๕๗

เขียนใน GotoKnow โดย หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ
ใน เรียนรู้โลกของเด็ก

คำสำคัญ (Tags): #บันทึกประจำวัน#ประสบการณ์ชีวิตในวันหนึ่ง

หมายเลขบันทึก: 567832เขียนเมื่อ 12 พฤษภาคม 2014 21:19 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 พฤษภาคม 2014 21:31 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน