สัมผัสของเมีย
"ในยามไม่มีใคร เรายังมีสองคน ผัวเมีย "
แม่…เคยบอกผู้เขียน เมื่อผู้เขียนบอกว่าจะไม่แต่งงาน
"ใครๆก็ไม่เหมือน ผัวเมีย เวลาเจ็บปวด ใครจะกล้า เปิดผ้าถุง เช็ดขี้เยี่ยวได้เท่าผัวเมีย"
การปฏิบัติตัวของ บัวเลียน ต่อสามี ทำให้ผู้เขียนคิดว่า "คำพูดของแม่เป็นเรื่องจริง"
สามีของบัวเลียน หย่าเครื่องช่วยหายใจไม่ได้
คุณหมอคุณพยาบาล พยายามเท่าใดแล้วก็ไม่เป็นผล
แม้..จะถูกเจาะคอ เสมหะก็ยังมีเป็นจำนวนมาก
ไอ ขับเสมหะไม่ได้เลย
บัวเลียนต้องทิ้งสวนยาง มาเฝ้าสามีที่โรงพยาบาล
ปล่อยให้ลูกๆเป็นผู้ดูแลสวน ส่วนบัวเลียน รับหน้าที่ดูแลสามี
นานๆครั้งเป็นเดือน ลูกๆถึงจะมาหาสักที
มีครั้งหนึ่ง บัวเลียน พูดกับผู้เขียน คล้ายจะน้อยใจ ว่า "ดีเหมือนกันได้มาอยู่โรงพยาบาล ไม่ต้องทำสวน ขาวขึ้นเยอะเชียว ลูกๆคงดำจนขึ้นมันกันแล้ว"
บัวเลียน ไม่รู้จะทำกิจกรรมอะไรให้สามีบ้างในแต่ละวัน เมื่อถึงเวลาเยี่ยม
ผู้เขียน จึงชวนเชิญให้ บัวเลียน นวดสัมผัสให้สามี
ในวันแรก ที่เราฝึกไปด้วยกัน ผู้เขียนได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของสามีบัวเลียน
บัวเลียนยิ้มทั้งน้ำตาให้ผู้เขียนและสามี
เราเปลี่ยนเป็นนวดเท้าบ้างนวดมือบ้างสลับกันไป
เธอหยอกล้อสามีว่า "กินข้าวเยอะๆนะ จะได้ไม่เจ็บมือเวลานวด เพราะเหลือแต่กระดูก"
สามีจะบัวเลียนผอมลงมากจริงๆ
คุณหมอต้องเพิ่มไข่และแคลลอรี่ให้อีก
ผู้เขียนสังเกตุว่า เสมหะของสามีบัวเลียนลดน้อยลง
จนดูเหมือนจะ ถอดเครื่องช่วยหายใจได้
แต่ก็น่าเสียดาย เมื่อเขาได้รับการฝึกหายใจ
สลับระหว่างออกซิเจนและเครื่องช่วยหายใจ
ในวันหนึ่ง สามีบัวเลียน ส่ายหน้า ไม่ยอมรับการฝึกหายใจ
ดูเขาอ่อนเพลียมาก ผู้เขียนแนะนำให้บัวเลียนนวดหน้าผาก นวดศีรษะให้
เขาไม่มีรอยยิ้ม กลับมีรอยน้ำตาซึมที่เบ้าตา
สามีบัวเลียนติดเชื้อดื้อยา
ไม่ตอบสนองต่อยา คุณหมอคุณพยาบาล บ่นผิดหวัง
แต่..บัวเลียน กลับบอกว่า เราได้ทำดีที่สุดแล้ว ได้เห็นรอยยิ้ม ได้เห็นริ้วรอยของการขมวดคิ้วหายไปจากหน้าสามีก็เป็นสุขอันยิ่งใหญ่แล้ว ไม่มีอะไรติดค้างคาใจแล้ว
ลูกๆมารับศพของพ่อกลับบ้าน เราจัดรถโรงพยาบาลไปส่ง
ญาติๆต่างขอบคุณ ที่เห็นว่า "เราทำดีกับคนไข้"
บัวเลียน ยังแวะมาเยี่ยมเราทุกครั้งที่เข้าเมือง
เราต่างไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่า "ความสุข ของประชาชน แม้ว่า มีบางชีวิต ต้องจากไป"
เราขอให้บัวเลียน มีความสุขเช่นกัน
มีความสุขภายใต้ สุขภาพดีทั้งกาย ทั้งใจ
หวังว่า เราจะได้พบกันในสถานะ "ผู้แวะมาเยี่ยมเยือน ไม่ใช่ผู้แวะมานอนรักษาตัว"
ความเห็น (9)
เรื่องราวซึ้ง ๆ ค่ะ
ขอบคุณ ...เรื่องดี ๆ ที่ป้าเล่าให้ฟังมากนะครับ
ขอบคุณที่ให้เกียรติติดตามบันทึกของคุณมะเดื่อจ้ะป้าแดง ฝันดีจ้ะ
ขอบคุณทุกท่านค่ะ
ช่วงนี้ ต้องคลิ๊กติดตามทุกคนค่ะ ไม่งั้นมองไม่เห็นใคร ตอนแรกตกใจ ว่าหายกันไปไหนหมด อิอิอิ ไม่ค่อยได้เข้ามา ตกข่าวบ่อยครั้ง
ป้าแดง เขียนได้ดีมากค่ะ อีกหน่อยรวมเล่มให้น้องๆอ่านได้เลยนะคะ
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องเล่าดีๆ ค่ะ
นำไปรวบรวมไว้ที่นี่แล้วครับ http://www.gotoknow.org/posts/567212
มีคำถามเพื่อการเรียนรู้ร่วมกันนะครับ อยากให้พี่แดงวิเคราะห์ครับว่า เพราะเหตุใตคุณบัวเลียนจึงสามารถมองเห็นสุขกลางทุกข์เช่นนี้ได้ ยิ้มทั้งน้ำตาได้ ในขณะที่หลายคนอาจมองข้างไป คือ จมอยู่แต่ความทุกข์เท่านั้น
ประเด็นที่เป็นปัจจัยสำคัญ สำหรับบันทึกที่ผ่านมา เช่น
- เพราะได้ทำในสิ่งที่อยากทำ แล้วได้ทำจนสำเร็จ
- เพราะเข้าใจในธรรม ธรรมชาติ เป็นต้นครับ
ขอบคุณครับ
ครับเรื่องราวของป้าแดงชวนติดตามจริงๆครับ