ไม่มีความจน....ในหมู่ชนคนขยัน

ขยันกันเถิด ไม่รวยก็พอมีพอกิน เลี้ยงลูกได้ ไม่เป็นหนี้เป็นสิน เอาเถอะ ไม่มีความจนในหมู่ชนคนขยัน จำเอาไว้ ไม่วันนี้ก็วันหน้า ถ้าเธอขยัน เธอต้องได้ดีและประสบกับความสำเร็จ

วันนี้ครูอ้อยกลับบ้านเย็นกว่าปกติ  เดินสำรวจโรงเรียนเสร็จแล้ว  ก็เดินเอาสิ่งของมาเก็บในรถ  เห็นนักเรียนยังเหลืออีกหลายคนก็ทักทายไปเรื่อยๆ    บางคนเป็นเด็กชั้นอนุบาล พ่อแม่มารับกลับบ้านจนมึดก็มี  ปล่อยให้อยู่กับภารโรงหรือยามก็มี    นี่ล่ะชีวิตคนในเมืองใหญ่

ครูอ้อยมองไปเรื่อยๆ    เห็นครกใบใหญ่  น่ากินส้มตำ  จึงสั่งว่า  ทุกอย่างไม่ใส่ปูไม่ใส่ผงชูรส  ใส่พริก 5 เม็ด

แล้วครูอ้อยก็มาทักทายแม่ค้าขายหมูปิ้ง  ว่าขายดีหรือไม่  แล้วเล่าให้ฟังว่า  เมื่อวานนี้พ่อบ้านไปซื้อหมูสะเต๊ะมาจากตลาด  เขาเสียบหมูด้วยความชำนาญมาก  เนื้อหมูชิ้นเล็กนิดเดียวก็เสียบไม้ปิ้งได้

คราวนี้มองเห็นมะละกอที่ขูดไว้หมดแล้ว  คนเป็นภรรยาก็เรียกพ่อบ้านให้มาช่วยทำมาหากิน  ครูอ้อยเห็นน่ารักดี  สามีภรรยาช่วยกันทำมาหากิน  แบบนี้ควรยกย่อง 

ครูอ้อยก็เลยถือโอกาสสัมภาษณ์และถ่ายภาพ   และขอนุญาตนำมาลงเว็บไซต์ด้วย  เธอก็ยอมทั้งคู่

ครูอ้อยค่อยๆถาม  " วันหนึ่งเจ้าตำได้จั๊กครกหล่า  "  ครูอ้อยรู้ว่าเธอเป็นคนอีสาน  ก็เลยเว่าลาวไปเลย 

เธอตอบเสียงอ้อมแอ้ม  " ไม่หู้ครู  บางเวนก็พอได้ค่ากั๊บข่าวให้ลูกไปโฮ่งเฮี่ยน "  ครูอ้อยยิ้ม

" ลูกเจ้ายู้ชั่นใดเล่าหล่า  อายุซักเท่าใดแล่ว "  ครูอ้อยกระซั้นเข้าไป

" ป.ซี้  ครูอ่อยก็ได้สอนดา  เด้กหญิง.....ครูอ่อยจำได้บ่ "

" บ่ บ่ ไผซิจำได้ นักเรียนข่อยตั้งหลายเติบ "

จากนั้นพอทักทายพอหอมปากหอมคอ  ครูอ้อยก็เลยชมเชยทั้งสามีภรรยาว่า  ขยันดีเนอะ  ไม่อยู่เฉยๆ  มาช่วยแม่บ้านขายด้วย  หายากนะ   คนสมัยนี้  แสดงว่า  เธอทั้งคู่เป็นดี  ขยันทำมาหากินในทางสุจริต

ครูอ้อยก็เลยบอกว่า  ให้อดทน  อย่าเล่นการพนัน  มีน้อยใช้น้อย  ให้ยึดเศรษฐกิจพอเพียงของในหลวง  อะไรไม่พอจ่ายก็อย่าไปจ่าย  ไม่นานหรอกเธอทั้งคู่....ก็จะมีเงินเก็บ

 

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ขยันต่อไปทั้ง 2 คน เห็นย้ายที่มาขายตรงนี้มีทำเลดีกว่า  ขยับขยายขายไก่ย่างด้วย