ควรเป็นครูในความทรงจำ
บังเอิญได้มีโอกาสคุยกับนักศึกษาต่างชาติคนหนึ่ง ซึ่งเป็นนักกิจกรรมช่วยงานองค์กรนักศึกษานานาชาติทั้งในและต่างประเทศครับ และก็บังเอิญไปเจอคลิปวิดีโอการพูดของเขาในยูทูบชื่อว่า “Be a memorable teacher” และก็ได้แลกเปลี่ยนพูดคุยกับเขาถึงที่มาที่ไปของวิดีโอนี้
เรื่องของเรื่องก็คือเขาต้องไปพูดให้กับนักศึกษานานาชาติที่อาสาสมัครมาสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนตามต่างจังหวัดในประเทศไทย ซึ่งระยะเวลาในการมาทำงานก็ไม่กี่เดือน ในการพูดครั้งนี้เขาต้องการจะบอกเพื่อนๆ ต่างชาติว่าไม่ต้องหวังจะให้เด็กเหล่านั้นเก่งหรอก แค่เป็นครูที่ดี เป็นต้นแบบที่ดี ก็จะทำให้เด็กเหล่านั้นมีกำลังใจและแรงจูงใจที่จะเรียนภาษาอังกฤษต่อไปในอนาคตได้เอง
ผมว่าเป็นแนวคิดของเด็กที่ไม่เด็ก
ผ่านไปหลายวัน ความคิดนี้ก็ยังติดอยู่ในความทรงจำ ทำให้ผมมาย้อนคิดและคล้อยตามว่าความทรงจำเกี่ยวกับครูของเรานั้น ไม่ใช่เรื่องเนื้อหาบทเรียนสังคม สูตรคณิตศาสตร์ สัญลักษณ์ทางเคมี ไวยากรณ์ภาษาเพียงเท่านั้น (ผมเองแทบไม่มีความทรงจำเชิงเนื้อหาที่เชื่อมโยงกับครูอยู่เลย) แต่การนึกถึงครูหลายๆ ครั้งเป็นเรื่องของฉากความทรงจำ เรื่องราวประทับใจและไม่ประทับใจเสียเป็นส่วนใหญ่
คุณครูประจำชั้นลงไม้เรียวเมื่อเราท่องสูตรคูณไม่ได้
คุณครูภาษาไทยจ้ำจี้จ้ำไชให้เราออกเสียงอักขระให้ชัดเจน
คุณครูคณิตศาสตร์ที่สอนตลก เข้าใจ และแซวเล่นกับนักเรียน
เหล่านี้มิใช่เรื่องของเนื้อหาแต่เป็นเรื่องราวของความสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียน ซึ่งจะส่งผลต่อความรักในวิชาหรือบทเรียนที่พวกเขาได้พบเจอ เช่นเดียวกับที่ครูจดจำนักเรียนมิใช่ด้วยความสามารถและช่วงเวลาในห้องเรียนเพียงอย่างเดียว แต่มันรวมถึงอุปนิสัยใจคอ ท่าทาง ลักษณะการแต่งตัว และบทสนทนาที่มีต่อกัน
สิ่งเหล่านั้นต่างหากที่ติดอยู่ในใจเรา
เหมือนช่วงเวลาเพียงเล็กน้อยที่ผมได้รู้จักกับนักศึกษาคนนี้ แต่เขาก็มาแบ่งเอาพื้นที่ในความทรงจำของผมไปเสียแล้ว
ความเห็น (2)
ความคิด "เจ๋ง" มากครับอาจารย์ ;)...
เป็นความทรงจำที่งดงาม
ชอบใจๆๆ
ให้ผมส่งเมล็ดข้าวโพดไปที่ไหนดีครับ