แสงนุ่มๆ กับหนุ่มคนนั้น..

มุมนี้ของบึงทุ่งสร้าง ขอนแก่น ผมชอบปลีกเวลามายืนดูท้องฟ้ายามเย็นที่มีตัวเมืองขอนแก่นเป็นฉากหน้า มีท้องฟ้าไกลโน้นเป็นฉากหลัง มีน้ำในบึงสะท้อนแสงที่งามจับตาจับใจ ผมยืนมองธรรมชาติที่ค่อยเคลื่อนไปตามเหตุ ปัจจัย

บริเวณนี้ บ่อยครั้งผมพบชาวบ้านนั่งตกเบ็ด เพื่ออาหารมื้อเย็นวันนี้

บางครั้ง ผมพบชาวบ้านที่เป็นช่างรับจ้างงานทั่วไป เมื่อเลิกงานก็รีบมาทอดแห จับปลา แล้วบ่นพร้อมทำสีหน้าผิดหวังว่า ได้แต่ปลาที่กินไม่ได้ก็เจ้า Sucker น่ะซี มันมีมากจริงๆ ว่ากันว่าเพราะนักเลี้ยงปลาดูเล่นเอามาปล่อยในบึง โดยไม่เข้าใจธรรมชาติของเผ่าพันธุ์เขาว่ามันแพร่พันธุ์และอดทนต่อทุกสภาพได้ดีเยี่ยม ในบึงทุ่งสร้างจึงเต็มไปด้วยปลาต่างถิ่นนี้

เย็นวันนั้น มีหนุ่มขับรถมอเตอร์ไซด์มาจอดแบบรีบๆ เขาใส่หมวกกันน๊อค เสื้อยีนส์แขนยาว เขาถอดหมวกแล้วเดินลงไปริมน้ำข้างล่าง มองซ้ายขวาแล้วก็เดินเลาะขอบบึงไปเรื่อยๆจนลับพุ่มไม้แห้งไป สักพักเขากลับออกมาที่รถ พร้อมยิ้มให้เรา

• พ่อมาทำอะไรครับ...หนุ่มคนนี้ถาม

• มาถ่ายรูปเมฆและบรรยากาศสวยๆยามเย็นน่ะ ผมตอบ

• แล้วจะมาจับปลาเหรอ ไม่เห็นมีแหเลยนี่...ผมถามเขากลับบ้าง

• หนุ่มตอบมาว่า ไม่หรอกครับผมชอบมาปักเบ็ด เมื่อวานผมได้ปลาช่อนใหญ่ไปสี่ตัว ตัวละแปดขีดน่ะพ่อ...

• แล้วปักเบ็ดไปกี่จุดล่ะ ผมซักต่อ

• สิบสองจุด เอง ใช้เวลาประมาณ 45 นาที เขาตอบ

• ทำงานอะไรล่ะ ผมซักเขา

• ผมเป็นพนักงานรับโทรศัพท์ที่โรงแรม 5 ดาวของขอนแก่นครับ ผมมีภรรยา รายได้เราไม่มากนัก ซื้ออาหารกินไม่ไหวมันแพงครับ พ่อ.... ดูซิบ้านเรากินส้มตำมาตั้งแต่เกิด มาวันนี้ ถุงละ 40 บาท แล้วจะเหลืออะไร เดือนๆหมดไปกับเรื่องเหล่านี้ ผมเลยมาหาจับปลา ประหยัดเงินไว้ครับ

• มีลูกกี่คนล่ะ ผมถามต่อ

• ยังไม่มีครับ ไม่ไหวพ่อ สมัยนี้แค่ผัวเมียสองคน ทำงานแบบนี้ก็แค่เอาตัวรอดเท่านั้น ค่าใช้จ่ายวันๆก็แพงมากมาย หนุ่มคนนี้อธิบาย

• ผมถามต่อว่า ได้ปลามาก กินไม่หมดไม่เอาไปขายหรือ หารายได้บ้างเป็นไร...

• หนุ่มตอบว่า พ่อ ผมไม่ขายครับ วันไหนได้หลายตัวผมแบ่งไปให้แม่ยาย ที่เหลือผมขังไว้เอาไว้กินวันหน้าที่ไม่ได้มาปักเบ็ด หรือวันไหนที่ปลาไม่ติดเบ็ดเลยครับ.....

ผม นึกชื่นชมพ่อหนุ่มคนนี้ แทนที่จะไปสนุกสนานเมื่อเลิกงานเหมือนคนเมืองอื่นๆ กลับรีบมาปักเบ็ดจับปลา เพื่อลดค่าใช้จ่ายที่ต้องซื้ออาหารให้ครอบครัวเล็กๆของเขา....

ผมเห็นเด็กหนุ่มคนนี้ แหวกวิถีสังคมเมืองมาให้เราเห็น เขามาจากครอบครัวเกษตรกรรมที่คุ้นเคยกับการหาอยู่หากิน แบบวิถีชนบท เมื่อมาใช้ชีวิตในเมืองที่ระบบทุนเข้ามาเคลือบไปหมดทุกส่วน เขากลับแสวงหาโอกาสใช้วิถีชนบทเพื่อการพึ่งตัวเองในสังคมเมือง

หนุ่มน้อยขอตัวกลับไปหาครอบครัวเขา ผมหันไปมองแสงยามเย็น แม้เบื้องหลังนั้นคือสังคมเมือง ที่ระบบทุนขับเคลื่อนไปข้างหน้า…. หนักมากขึ้น มากขึ้น

แต่ที่ผิวน้ำนั่น ผมสัมผัสความสวยงามสุดๆ