พยาบาลของพระราชา

พยาบาลของพระราชา

เดือนตุลาคม๒๕๕๔สถานการณ์น้ำท่วมในกรุงเทพ ฯมีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ การเจ็บป่วยที่มากับน้ำท่วมประชาชนที่ไม่สามารถเดินทางไปรับบริการที่โรงพยาบาล จนผู้ป่วยจำนวนมากขาดยา ความเจ็บป่วยทั้งทางกายและทางจิต รุมเร้าประชาชนมากขึ้นทีมงานสาธารณสุขในพื้นที่กรุงเทพ ฯ ทำงานอย่างหนัก แต่ก็ยังไม่สามารถจัดการด้านสุขภาพได้เพียงพอกับความต้องการของประชาชนสาธารณสุขทั่วประเทศช่วยกันระดมทีมงานเพื่อเข้าช่วยเหลือประชาชนในพื้นที่กรุงเทพมหานครที่รอคอยความช่วยเหลือด้านสุขภาพ สาธารณสุขจังหวัดปัตตานีเป็นอีกหนึ่งจังหวัด ที่ได้เตรียมการระดมทีมงานจิตอาสา ในการให้การช่วยเหลือประชาชนในกรุงเทพการตัดสินใจของพวกเรา ‘ คนชุดสีขาว” กับการเป็นหนึ่งของทีมงานเพื่อช่วยเหลือประชาชนในพื้นที่กรุงเทพฯ เกิดขึ้นในระยะเวลาที่ไม่นานนัก มีการประสานงานกับทีมงานของจังหวัด ในการเตรียมยาบางส่วนที่นำไปสนับสนุน ร่วมกับส่วนกลางชุดทำแผล ชุดเย็บแผลเครื่องวัดความดันโลหิต เครื่องตรวจน้ำตาลในเลือดถุงมือ ผ้าปิดปากและจมูก ชุดยาสามัญ และอุปกรณ์อื่นๆที่จำเป็นในการดูแลสุขภาพประชาชนถูกจัดเตรียมขี้นอย่างรวดเร็ว

เวลา ๑๔ ชั่วโมง สำหรับการเดินทางจากปัตตานีสู่กรุงเทพมหานครเป็นเวลาการเดินทาง ที่ยาวไกลที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ จริงใจและเต็มใจจากทีมงาน สำหรับการเดินทางเพื่อสร้างความรู้สึกของการเป็นผู้ให้ของคนชุดสีขาวมันเป็นความดีเล็กๆ ที่เราและทีมงานมีโอกาสตอบแทนบุญคุณแผ่นดินเพื่อพ่ออันเป็นที่รัก บ่ายของวันที่ ๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๔ ทีมงานจำนวน ๖ คนกับการเดินทางโดยรถตู้ของโรงพยาบาล มาถึงโรงแรม ฯในกรุงเทพ ฯตอน ๑๐โมงของวันที่ ๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๔ ด้วยตัวช่วยนำทาง GPS จาก IPAD -ของทีมงาน เพื่อช่วยการเดินทางสำหรับคนบ้านนอก อย่างเราๆและด้วยความเป็นคนปัตตานี ที่มีความแตกต่างของศาสนาวัฒนธรรมและประเพณี ทำให้ทีมงาน มีเจ้าหน้าที่มุสลิม มา ๒ ท่านและไทยพุทธ

อีก ๔ ท่านการตัดสินใจที่จะนำอาหารมารับประทานเองตลอดการเดินทาง ๙ วันเพื่อไม่ให้เกิดความยุ่งยากใจ ในการเลือกหาอาหารรับประทาน ไม่ใช่เรื่องง่ายนักแต่มันคือความเป็นหนึ่งเดียวของทีมงานที่เป็นคุณสมบัติที่สำคัญของการเดินทางครั้งนี้

การเดินทางเข้ากระทรวงสาธารณสุข ในวันแรกเพื่อรายงานตัวและรับใบงาน ในการเข้าพื้นที่เพื่อสัมผัสและเรียนรู้การเป็นผู้ให้ตามรอยพ่อวันแรกของพวกเรา ทั้ง ๖ คนในการเข้าพื้นที่เพื่อให้บริการตรวจสุขภาพ แจกยาชุดน้ำท่วมและตรวจโรคทั่วไป ที่วัดภานุรังสีและวัดอาวุธนิกสิตาราม ในเขตบางพลัดซึ่งเป็นศูนย์อพยพประชาชนทั้ง ๒ แห่ง มีผู้ป่วยมารับบริการจำนวนพอสมควร มีทั้งน้ำกัดเท้าโรคเรื้อรัง เบาหวาน ความดันโลหิตสูง ,โรคผิวหนัง และบาดแผลต่างๆ ฯลฯ

วันที่ ๒ สำหรับการทำงาน วันนี้เข้าพื้นที่ ที่มีน้ำขังเน่าเหม็น ซึ่งสภาพจะดูแย่กว่าวันแรกชื่อวัดดาวดึงส์ อยู่ในเขตบางพลัดเช่นกัน วันนี้จะลุยกว่าเมื่อวานตรงที่เข้าพื้นที่ยากกว่า เพราะค่อนข้างลึกและมีน้ำขังเป็นบางช่วง และที่สำคัญผู้รับบริการดูเหมือนจะมีความเครียด ในชีวิตความเป็นอยู่สูงกว่าเมื่อวาน ซึ่งพบได้จากการพูดจาในการเข้ามารับบริการจากทีมงาน และมีการทะเลาะกันเองบ้างในบางคู่ ผู้รับบริการจำนวน ๑๒๐ คน เป็นจำนวนที่ไม่น้อยนักสำหรับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลา ๔ ชั่วโมง อาหารเที่ยงตอนบ่าย ๓ โมง กับร่องรอยของเสียงบ่นด่าของผู้คนที่เพิ่งจางหายไป ไม่มีใบหน้าที่เหนื่อยล้า แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของการเป็นผู้ให้ของคนชุดสีขาววันที่เราได้หยิบยื่น ความรัก ความห่วงใย ให้ใครหลายคนในแผ่นดินไทยของพ่อ

วันที่ ๓ ของการทำงาน ดูเหมือนว่าจะเป็น การทำงานที่เพิ่มประสบการณ์ของการลุยของทีมงาน พวกเราถูกเข้าไปในชุมชนจรัญสนิทวงค์ อีกเขตหนึ่งของเขตบางพลัดที่มีน้ำท่วมขัง สูงกว่า ๗๐ เซนติเมตร การเดินทาง ค่อนข้างซับซ้อนมากขึ้น การเอารถ ๑๐ ล้อ เข้าพื้นที่ค่อนข้างลำบาก เพราะเป็นซอยที่ค่อนข้างคับแคบ และมีสายไฟระโยง ระยาง เต็มพื้นที่ สุดท้ายต้องขนเรือลงจากรถ ๑๐ ล้อ เพื่อนำยาลงเรือ และเดินลากเรือเข้าพื้นที่ ของแจกที่ทีมงานเตรียมมาถูกแจกจ่ายไปในวันแรก และวันที่ ๒ ไปเพียงบางตาแต่ทุกอย่างหมดลงในวันนี้ ทั้งแพมเพสเด็ก ผ้าอนามัย ถุงยังชีพ นมผงยาชุดสามัญช่วยเหลือผู้ประสบภัย และ ยาอื่นๆอีกจำนวนมาก จำนวนผู้เข้ามารับบริการจำนวน เกือบ ๒๐๐ คน เป็นตัวเลขที่ค่อนข้างมาก แต่เต็มไปด้วยระเบียบและช่วยเหลือกันและกันความสุขบนความทุกข์ จึงมีปรากฏให้เราและทีมงานได้พบเจอในวันแห่งการทำงานที่เหน็ดเหนื่อยแต่เต็มไปด้วยความสุขของคนไทยในแผ่นดินของพ่อ

“เหมือนสวรรค์โปรด ลุงดีใจที่สุดเลย ที่มียากินต่อในวันนี้ ”เป็นคำพูด ของคุณลุงที่มารับยาความดันโลหิตสูงคนหนึ่ง ที่ไม่สามารถไปรับยาที่โรงพยาบาลตามนัดได้และวิตกกังวลกับโรคที่เป็นอยู่ ด้วยประสบการณ์ ที่เห็นเพื่อนข้างบ้านป่วยเป็นโรคความดันโลหิตสูง และมีภาวะแทรกซ้อนเกิดตามมา มากมาย เรารู้สึกดีใจที่มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งของสวรรค์ของคุณลุง เราทุกคนมีโอกาสทำความดี แม้เพียงเล็กน้อย แต่เป็นความดีที่ผู้คนรอคอยและต้องการ แววตาและคำขอบคุณของคุณลุงเป็นหนึ่งคำพูดที่เติมพลัง ให้หัวใจสีขาวของพวกเรามากมายน้ำที่เพิ่มมากขึ้นจากช่วงเช้าที่เข้าไปให้บริการ ทำให้การเดินทางออกจากซอยจรัญสนิทวงค์ ค่อนข้างลำบากมากขึ้น ขนยาลงเรือแล้วลากเรือกันมาระยะหนึ่ง ก็ต้องขนยาจากเรือขึ้นรถซาเร็งชาวบ้าน และขนยาจากรถซาเร็งขึ้นรถ ๑๐ ล้อ และต้องแบกเรือ อีก ๒ ลำไปขึ้นรถ ๑๐ ล้อ เหนื่อยสุดๆ แต่ยังน้อยกว่าความสุขที่ได้รับจากความมีน้ำใจของชาวบ้านที่อาชีพขับรถซาเร็ง แต่อาสามาส่งพวกเรา โดยเวียนส่งยาให้พวกเราถึง ๓ เที่ยว เสียงร่ำลาและแลกเปลี่ยนเบอร์โทรของคนในชุมชนจรัญสนิทวงค์ ยังคงลอยมาตามสายลม ที่ค่อย ๆ จางหายไป พร้อมกับเสียง รถ ๑๐ ล้อที่ดังขึ้นๆ มุ่งหน้าเข้ากระทรวงสาธารณสุขในยามเย็น

หมออยากจะขอเปลี่ยนจุดในการออกพื้นที่ในวันพรุ่งนี้? เสียงถามกึ่งปรึกษา อย่างเป็นกันเองของ ผู้ตรวจราชการกระทรวงในเขตภาคเหนือ ซึ่งมาร่วมวางแผนและตัดสินใจในการออกพื้นที่ครั้งนี้ พื้นที่หมู่บ้านเศรษฐกิจซึ่งเป็นชุมชนแออัดในเขตตลิ่งชัน พื้นที่ ที่ยังมีน้ำท่วมขังค่อนข้างสูง ยังไม่มีหน่วยสาธารณสุขลงพื้นที่ในตัวหมู่บ้าน เนื่องจากต้องใช้เรือยนต์ในการออกพื้นที่และไม่มีผู้ประสานในพื้นที่ “เป็นคำถามที่เราไม่ต้องใช้การตัดสินใจนานนักแม้ว่าจะยังไม่ได้ปรึกษาผู้อำนวยการ ฯ ซึงเป็นหัวหน้าทีมในการ เดินทางครั้งนี้ เพราะมันคือภารกิจที่พวกเราเต็มใจ ”

“ผมขอบคุณมากครับ คนไทยไม่ทอดทิ้งกัน ”เป็นคำพูดหนึ่งในหลายคำพูดที่ทำให้พวกเรา คนชุดสีขาว ดีใจ และเข้าใจความเป็นคนไทยที่ไม่ทอดทิ้งกันเพราะเรามีพ่อคนเดียวกัน

วันที่ ๔ เวลา ๓ ชั่วโมง สำหรับการเดินทางจากกระทรวงสารธารณสุขถึงหมู่บ้านเศรษฐกิจ ในเขต ตลิ่งชันกับภาพที่เห็นและรับรู้ได้ การนำเรือและยาลงจากรถ ๑๐ ล้อ พร้อมกับนำยาลงเรือเพื่อเดินทางเข้า หมู่บ้านเป็นเรื่องที่ทุลักทุเลมากที่เดียว ก่อนการเดินทางเข้าพื้นที่เกิดความวุ่นวายเกิดขึ้นชั่วขณะเนื่องจากมี ผู้คนที่หน้าปากทางมาขอรับยากันมากมาย พวกเราแจกยาน้ำกัดเท้าแก่ผู้คนหน้าปากซอยในจำนวนที่ไม่น้อยแต่ด้วยระยะเวลาที่ไม่เอื้ออำนวยนักทีมงานจึงตัดสินใจนำเรือเข้าหมู่บ้าน กระแสน้ำที่ค่อนข้างแรงและลึก ซึ่งในบางเส้นทางน่าจะลึกมากกว่าความสูงของเรา ซึ่งน่าจะลึกประมาณ๑ เมตร ๕๐ เซนติเมตร การแจกยาชุดน้ำท่วม,ยาน้ำกัดเท้า และยาอื่นๆ เป็นไปแบบเรือกับเรือ เรือกับผู้คน ที่ชั้น ๒ และชั้น ๓ ชาวบ้านที่ขาดยาเบาหวาน ความดันโลหิตสูง ตะโกนพร้อมกับห้อยยาเก่าลงมาทางเชือกที่ผูกไว้กับถุงพลาสติก

“ ป้าเป็นโรคไตด้วย ไม่ได้ไปหาหมอมา ๕ วันแล้ว ยาเก่าก็หมดเหลือตัวอย่างยาอยู่ซองละ ๑ เม็ด ไม่กล้าลงไปข้างล่างคะ” บ้าน ๓ ชั้นกับหญิงวัยชราซึ่งมีใบหน้าซีดเหลืองและบวม ซึ่งเป็นอาการบ่งบอกถึงผู้ป่วยเรื้อรัง ที่มีภาวะไตวาย กำลังบรรยายความทุกข์ยากและความกังวลใจที่ไม่ได้รับประทานยามาหลายวัน

“ป้าขอบคุณมากคนดีของป้า ”พร้อมกับสัมผัสของการโอบกอดที่สื่อให้รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของความดีใจ ของหญิงชราที่ยืนเกาะเรือเพื่อรับยาลดกรดเคลือบกระเพาะของทีมงานเป็นอีกหนึ่งคำพูด ที่ทำให้เราและทีมงานรู้สึกว่าเวลา ๕ วันสำหรับการลงพื้นที่มันยังไม่เพียงพอสำหรับสิ่งที่พวกเราได้รับรู้เลย

วันนี้เป็นวันสุดท้ายสำหรับการเดินทางเพื่อลงพื้นที่ พวกเราและทีมงานเลือกที่จะลงพื้นที่เดิม หมู่บ้านเศรษฐกิจและเข้าไปเขตอสัมชั่น, ธนบุรี เกษมสิริ และทะลุออกมาที่ พุทธมณฑล สาย ๒ เป็นหมู่บ้านที่มีผู้คนอยู่กันจำนวนมากมายที่เดียว ทั้งทีมงานและคนขับเรือต้องลุ้นเส้นทางกันบ้างพอสมควร เพราะเรามีเพียงน้องเจน เด็กชายผิวคล้ำที่เดินเล่นอยู่หน้าปากซอยกับคำว่าจิตอาสาในหัวใจเธอนำทางพวกเราแบบรู้บ้าง ไม่รู้บ้าง เพราะซอยที่พวกเรานำเรือเข้าค่อนข้างลึก

“หมอคะ ระวังตกลงมา ” หมอและพยาบาล กำลังปืนขึ้นทางกำแพงส่วนหนึ่งของบ้าน ๒ ชั้นที่มีผู้ขอความช่วยเหลือให้ไปดูอาการผู้ป่วยที่เป็นอัมพาต แต่ด้วยความสามารถพิเศษของทีมงานที่ถูกคัดเลือกมาแบบลุย ๆเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นจึงผ่านไป พร้อมกับรอยยิ้มและคำว่าขอบคุณ สองข้างทางของการเดินทางออกจากชุมชนเต็มไปด้วยกระแสน้ำที่แรงและลึก ผู้คนจำนวนไม่น้อยยังอยู่ในบ้าน บางส่วนก็นั่งอยู่บนกำแพงบางส่วนก็ยืน อยู่ตามชั้น ๒ ชั้น ๓ การแจกยาบางส่วนคงเหมือนเมื่อวันวาน การโยนยาชุดน้ำท่วมและยาอื่นๆที่จำเป็น เข้าตามบ้านชั้น ๒ ตามเรือที่พายกันออกมาหน้าหมู่บ้าน พร้อมแววตาของความความรู้สึกขอบคุณ

“ที่ปัตตานี น้ำไม่ท่วมเหรอคะคุณหมอ คุณพยาบาล ”

“ไม่คะ ที่นั้นยังไม่มีน้ำท่วม ถ้าจะมี ก็มีเสียงระเบิดและเสียงปืนคะ ”

การโต้ตอบของผู้ให้และผู้รับเกิดขึ้นอย่างเป็นกันเองในวันเวลาแห่งความทุกข์ที่ถูกเติมเต็มให้ด้วยความรัก และความห่วงใยจาก

พวกเราพยาบาลของพระราชา

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………….