สุข…ที่ได้ทำ

" ถึงแม้ฉันจะเหนื่อยกาย แต่ฉันไม่รู้สึกเหนื่อยใจเลยกลับรู้สึกภาคภูมิใจ สุจริตใจในการทำหน้าที่ในวิชาชีพนี้..."

กลิ่นแกงส้มจากในครัวลอยมาแตะจมูก แล้วตามด้วยเสียงดนตรีในท้องของฉัน บอกว่าหิวข้าวแล้ว“ลมแรงไหมปะสมเขามาหาที่บ้าน มาถามว่า ไอ้แดงกับไอ้ดำมันท้องอืดไม่ถ่ายท้องจะให้กินยาอะไรดี “ เสียงตะโกนถามของมะมาจากในครัวฉันวางกระเป๋าที่เปียกไปด้วยน้ำเค็ม ที่พึ่งกลับจากการเดินทางไปประชุมที่กรุงเทพมหานคร และงงๆกับคำพูดของมะ ปกติฉันจะโต้ตอบคำพูดของมะไปแล้วว่าให้กินยาอะไร แต่นี่ไอ้แดงกับไอ้ดำที่พูดถึงเป็นลูกวัวที่เพิ่งเกิดได้ประมาณ ๒ เดือน นึกย้อนไปเมื่อเดือนก่อนมี อสม. ละแวกบ้านโทรมาถามให้ช่วยตอนเที่ยงคืนว่ามัดหมี่ มันคลอดไม่ออกจะทำอย่างไรดี เหมือนกันเลยค่ะ มัดหมี่ คือแมวพันธ์เปอร์เซียฉันเลยให้คำแนะนำตามที่ฉันคิดไปว่า “ฉันก็ไม่เคยทำคลอดแมวเลยนะ แต่มันเป็นแมวสาวเหมือนกันนั่นแหละท้องสาวกว่าจะคลอดก็นานหน่อย จ๊ะอ้อยก็ค่อยๆเอามือลูบที่ท้องมันก่อนและอยู่เป็นเพื่อนมัน ค่อยพูดคุยอยู่ข้างมัน มัดหมี่คงคลายความกลัวลงได้นะ” คืนนั้นมัดหมี่ก็คลอดลูกออกมา ๒ ตัว ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก

กรุ่งกริ้งๆๆ ยังไม่ทันที่ฉันจะหาคำตอบ เรื่องลูกวัวได้ “อัสสาลามูอาลัยกุม” พี่เวร REFER ถัดไป มีส่งต่อผู้ป่วยฉุกเฉิน กำลังใส่ท่อช่วยหายใจอยู่ เวร REFER พรุ่งนี้อยู่เวรบ่ายกันหมด“ได้ๆ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะหาเรือแล้วยัง” “กำลังประสานอยู่ค่ะ” เสียงน้องตอบกลับมาโรงพยาบาลเกาะยาวชัยพัฒน์ มีการเรียกอัตรากำลังสำรอง เวลามี REFRE ซ้ำ คือเรียกเวร REFER วันถัดไป หากใครอยู่เวรบ่ายดึกก็ต้องหาเวรถัดไป ถัดไป ฉันนึกสะท้อนในใจ รู้สึกเหนื่อย ว่าฉันต้องฝ่าคลื่นลมไปอีกแล้วเหรอ “หิวไหม” ฉันหันไปมองตามเสียงของบัง สามีของฉัน เห็นแววตาที่เป็นห่วง ฉันไม่ตอบ บังพูดต่อว่า “ ใส่ชูชีพด้วยนะ” ฉันสวมกอดบังแทนคำตอบ ที่อยากบอกว่า “ขอบคุณมาก คู่ชีวิตของฉัน” แค่นี้ฉันก็รู้สึกว่า เหมือนได้ยาชูกำลังแล้ว ความรู้สึกเหนื่อยหายเป็นปลิดทิ้งความมืดเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาปกคลุม ต้นไม้เอนไปมาตามแรงลม มีญาติผู้ป่วยมาคอยให้กำลังใจผู้ป่วยเต็มตลอดถนนเส้นทางที่เดินไปถึงหน้าห้องอุบัติเหตุฉุกเฉิน ฉันรีบเข้าไปด้านใน เห็นทีมพยาบาลเวร หมอ ช่วยกันใส่ท่อช่วยหายใจ ฉันรีบเข้าทีมช่วยเหลือและเตรียมอุปกรณ์ที่จะส่งต่อ บังเดชนั่นเองบังเดชเป็นสมาชิก อบต. เป็นลมและเรียกไม่รู้สึกตัวขณะเล่นฟุตบอลเชื่อมความสัมพันธ์กัน ผู้นำส่ง ได้กดนวดหัวใจมาตลอดจนถึงโรงพยาบาล มาถึงโรงพยาบาลแพทย์ได้ ใช้เครื่องกระตุกหัวใจ ๑ ครั้งผู้ป่วยเริ่มรู้สึกตัว ท่ามกลางความดีใจของญาติและทีมแพทย์พยาบาลของเรา แพทย์จึงรีบใส่ท่อช่วยหายใจ และรีบส่งต่อโรงพยาบาลวชิระภูเก็ต มารู้ภายหลังว่าผู้นำส่งที่ช่วยกดนวดหัวใจ ตั้งแต่ ณ จุดเกิดเหตุจนถึงโรงพยาบาล เป็นอาสาสมัครที่เคยอบรมการกดนวดหัวใจที่ทางโรงพยาบาลสอนทุกปี นี่คืออีกเรื่องที่ฉันรู้สึกภูมิใจมาถึงท่าเรือมาเนาะได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังเข้าโสตประสาทของฉัน ร่วมกับแรงลมที่ทำให้ผ้าห่มที่ห่มบังเดชอยู่ปลิวออกไปตามแรงลม ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาในใจฉัน มีเพียงอัลลอห์ซุบฮานาฮูวาตาอาลาเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งในยามนี้ ฉันขอพรให้ฉันปลอดภัยฉันกับน้องทีม REFER เริ่มมองหน้ากันคนขับเรือคงรู้ว่าเรารู้สึกกลัว จึงรีบบอกว่า“ไม่เป็นไรหรอก ลมหัวนอน จะมีเป็นช่วงๆ ออกเรือได้รับรอง”คนขับเรือบอกด้วยความมั่นใจ ทีมจึงไม่รอช้า รีบนำบังเดช ลงเรือ Speed Boat ฉันรีบหยิบเสื้อชูชีพมาใส่และบอกให้น้องและญาติบังเดชใส่ด้วย ระหว่างอยู่ในเรือบังเดชเริ่มรู้สึกตัว พยายามหายใจต้านกับการบีบ Ambubag ฉันต้องตะโกนแข่งกับเสียงของเครื่องเรือให้หายใจตามการบีบ Ambubag บังเดชทำตามบ้างไม่ทำตามบ้าง แต่ก็แอบดีใจอยู่ลึกๆบังเดชเริ่มดีขึ้นแล้ว บังเดชพยายามจะดึงท่อช่วยหายใจ ต้องคอยจับกันอย่างทุลักทุเล คลื่นลมแรง เสียงท้องเรือกระแทกกับน้ำทะเล ดังตึงๆ ๆเหมือนกับโกรธใครมา สลับกับเสียงร้องของญาติเป็นพักๆ การเดินทางในทะเลเพียง ๓๐ นาทีทำไมมันช่างนาน นาน เหลือเกิน บังเดชก็ถึงโรงพยาบาลวชิระภูเก็ตด้วยความปลอดภัย เที่ยวกลับคลื่นลมสงบไม่บ้าคลั่งเหมือนเที่ยวไป เราทีมส่งต่อก็ถึงเกาะยาวด้วยความปลอดภัย บังมารอรับฉันอยู่แล้วที่โรงพยาบาล ฉันกลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืนแล้ว นึกในใจขอนอนให้สบายหน่อยนะ พรุ่งนี้เป็นวันหยุดหมดเรี่ยวแรงแล้วและหยิบชุดนอนกระโปรงยาวคู่ใจมาสวม ฉันหลับไปนานเท่าไรไม่รู้ ได้ยินเสียงมะมาเคาะประตูพร้อมเสียงที่ตกใจลนลาน “นังแนนบ้านท้ายซอยมันจะออกลูก” ฉันตื่นมาด้วยความงงๆ ถามมะต่อไปว่า “ แมวหรือแนน” มะตอบเสียงดังขึ้น “ นังแนน” อ้าวตายล่ะ ประกอบด้วยความตกใจฉันรีบหาเสื้อคลุมมาสวมแต่หาไม่เจอเลยคว้าผ้าขนหนูมาโอบตัวไว้แล้วรีบวิ่งตามมะไปที่ท้ายซอย ด้วยเสียงสั่นเครือสีหน้าวิตกกังวล เหมือนว่าเด็กจะได้ยินเสียงว่ามีคนมาช่วยเหลือ ปลายนิ้วเท้าเด็กเริ่มขยับไปมา ฉันเพ่งมองอีกครั้ง เสี้ยววินาทีนั้นฉันตัดสินใจใช้ปลายเล็บมือเปล่าๆฉีกเอาเนื้อเยื่อสีขาวที่หุ้มปิดศีรษะเด็กออก “แนนผลเลือดปกติไหม” เป็นอันว่าแนนกับฉันเข้าใจตรงกันว่าทำไมฉันถึงต้องถามอย่างนั้น ฉันสอนกู้ภัย อาสาสมัคร เสมอหากเข้าไปช่วยเหลือผู้บาดเจ็บที่มีสารคัดหลั่งเลือด ให้เราระวังตัวหากไม่มีถุงมือสวมใส่ ให้ใช้ถุงพลาสติกสวมก่อนเข้าช่วยเหลือ แต่เสี้ยววินาทีนั้นฉันขอช่วยชีวิตเด็กก่อน “ผลเลือดเอดส์ปกติจ๊ะ” ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียง อุแว้ อุแว้ ๆๆ แผดร้องขึ้น ปลายมือปลายเท้าจากขาวซีดเริ่มแดง เนื้อเยื่อสีขาวที่ฉันเห็นเป็นถุงน้ำนั้นเองที่หุ้มปิดคลุมศีรษะเด็กไว้จึงดูเหมือนตัวดักแด้ แนนที่เฝ้าดูลูกรักยิ้มออกมาทั้งน้ำตาพร้อมตะโกนเรียกสามี “รอดแล้วลูกของเรารอดแล้วบัง” ทำเอาฉันน้ำตาซึมเลย ฉันให้สามีของแนนโทรเรียก ๑๖๖๙ทันที และให้แนนหนีบจับสายสะดือเด็กไว้ ส่วนฉันรีบตรวจดูเด็กต่อ เด็กยังร้องเสียงดังตัวแดงทั้งตัวแล้วไม่มีสำลัก ให้ความอบอุ่นเด็กโดยห่อผ้าขนหนูผืนใหญ่ไว้ ประมาณ ๑๐ นาทีรถพยาบาลก็ไปถึงฉันรีบสวมถุงมือตัดสายสะดือเด็ก และรีบนำแนนและลูกไปโรงพยาบาล ฉันมองรถพยาบาลวิ่งจนลับสายตา พลันสายตาเหลือบไปเห็นในกระจก นั่นใครนะ...ฉันเหรอ ผมเผ้ารุงรัง สวมชุดนอนเบาบางโอบหน้าอกด้วยผ้าขนหนู แต่..ฉันโนบรานี่หว่าฉันนึกขึ้นได้ จึงรีบวิ่งกลับบ้านพร้อมเสียงหัวเราะของญาติแนน โชคดีที่ไม่มีใครถ่ายคลิปไว้

รุ่งเช้าฉันตื่นเกือบ ๙โมง รู้สึกอ่อนเพลีย หมดเรี่ยวแรง จึงถามบังซึ่งนั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างๆฉัน “บังเป็นอะไรไม่รู้หมดแรงเลยเพลียจัง” บังตอบพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก “แก่แล้ว” ฉันหันขวับไปหาบังด้วยสีหน้าของนางยักษ์เข้าสิงบ่งบอกว่าโกรธมาก “แก่แล้ว” บังยังพูดซ้ำอีก ฉันจึงฉุกคิดไตร่ตรองอีกครั้ง จริงซิ ยาAdrenaline ที่หลั่งในตัวฉันมันคงหมดฤทธิ์แล้ว ฉันจึงหมดเรี่ยวแรง แต่ฉันยังไม่แก่สักหน่อย ฉันบอกบังไปตามที่ฉันคิด ว่าฉันยังไม่แก่ที ปะสมเข้ามาทักทายฉันและเล่าถึงไอ้ดำกับไอ้แดงว่ามันถ่ายท้องแล้วให้มันกินกล้วย “เอ้าแล้วใครบอกปะสมว่าให้มันกินกล้วยถึงถ่ายท้อง”ฉันถามด้วยความสงสัย “ไม่มีใครบอกหรอก นึกถึงตัวเองเวลาไม่ถ่ายท้องลูกหมอบอกให้กินกล้วยก็เลยทดลองดู วันรุ่งขึ้นมันถ่ายท้องวิ่งเล่นสบายไปเลย” ปะสมเล่าด้วยสีหน้าภูมิใจที่ช่วยไอ้ดำไอ้แดงได้

ฉันนั่งยิ้มนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน ถึงแม้ฉันจะเหนื่อยกาย แต่ฉันไม่รู้สึกเหนื่อยใจเลยกลับรู้สึกภาคภูมิใจ สุจริตใจในการทำหน้าที่ในวิชาชีพนี้ ได้ช่วยเหลือ ได้เป็นที่พึ่งในยามที่เขาขอความช่วยเหลือ แม้เป็นคำแนะนำเล็กๆน้อยๆ แต่ชาวบ้านก็เชื่อมั่นในคำแนะนำของเราและนำไปปฏิบัติ บางครั้งไม่มีในบทเรียนวิชาชีพพยาบาลเลย

นางฟ้าสีขาว...