​ถูกต้องแล้ว

วันที่ ๕ เมษายน ๕๙ เป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่งที่คณะครูจากโรงเรียนเพลินพัฒนาได้มีโอกาสไปกราบขอพรเนื่องในวันปีใหม่ไทยจากท่านอาจารย์เกษม วัฒนชัย ประธานคณะที่ปรึกษาของโรงเรียน ที่ทำเนียบองคมนตรี

ปีนี้คุณครูปาด – อ.ศีลวัต ศุษิลวรณ์ รองผู้อำนวยการฝ่ายวิชาการได้นำเรียนเรื่อง ความก้าวหน้าของการพัฒนาระบบหลักสูตรและการสอน (OLE) ของโรงเรียนให้เชื่อมเข้ากับการประกันคุณภาพภายใน (IQA) ให้เป็นเนื้อเดียวกัน

คำแรกที่อาจารย์กล่าวคือ “ถูกต้องแล้ว”

ประโยคถัดมาคือ “ที่ผ่านมา ๑๐ ปีแรก เราทุ่มเทไปที่เด็กและชั้นเรียน โดยที่ระบบหลักสูตรและการเรียนการสอนยังไม่ชัดเจน ผลที่เกิดขึ้นคือ เราได้ครูที่ดี และได้เด็กที่รักในการเรียนรู้ นับแต่นี้ต่อไปเมื่อระบบนี้ดำเนินต่อเนื่องเป็นวงจรแล้วเราจะได้ครูที่ทั้งดีและเก่งด้วย”

ทั้งนี้เพราะระบบหลักสูตรและการเรียนการสอน (ระดับหลักสูตรสถานศึกษา) เรื่องสำคัญยิ่งยวด เป็นพื้นฐานของการศึกษาที่สำคัญที่สุด ที่ถูกละเลยกันอย่างทั่วถึง และตัวระบบหลักสูตรและการเรียนการสอนนี้ ไม่เพียงทำให้เกิดการพัฒนาผู้เรียนและการจัดการเรียนอย่างเป็นระบบเท่านั้น แต่ยังมีความสำคัญมากต่อการพัฒนาครูให้สามารถทำงานเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของการพัฒนาทักษะวิชาชีพครูไปในการปฏิบัติหน้างานจริงพร้อมกันไปด้วย

เรื่องที่อาจารย์ชวนคิดชวนคุยกันวันนี้คือ “อะไรคือปัจจัยคุณภาพ ถ้าจะลงทุนการศึกษาที่มีคุณภาพควรลงทุนอะไร”

คำถามนี้อาจเริ่มจากการการกลับไปมองว่าประเทศที่มีผลสอบ PISA อยู่ใน ๑๐ ลำดับแรก ทำอะไรกับระบบการศึกษาของชาติเขาบ้าง

เทคโนโลยีและการศึกษาเป็นฐานสำคัญของอเมริกา เมื่อลำดับของการสอบ PISA ตกต่ำลง คนในชาติเขาจึงเป็นกังวลกันมาก บิลเกตต์ได้ให้เงินมาทำวิจัยเพื่อหาว่า อะไรคือปัจจัยสำคัญที่สุดในการจัดการศึกษาที่มีคุณภาพ เรียงลำดับจากน้อยไปมาก ซึ่งงานวิจัยระบุว่า positive factor มีอยู่ด้วยกัน ๔๐ กว่าตัว ของไทยเราทำเรื่องที่อยู่ในฝั่ง negative หมด

ระเบียบที่ออกมาว่าเมื่อทำงานครบ ๒ ปีขอย้ายโรงเรียนได้ ทำให้ครูไม่มีใจไปคิดเรื่องแผนการสอน และ ผอ.ไม่ต้องสอนก็ได้ ทำให้การศึกษาของไทยตกต่ำ เพราะไม่มีใครให้ความสนใจกับ basic ของการศึกษา แล้วเอากิจกรรมที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนการสอน ไม่เกี่ยวอะไรกับ OLE (O = Objective , L = Learning , E = Evaluation) เป็น ๑๐๐โครงการไปทำกันเพื่อให้ผ่านการประเมินของ สมศ.

งานวิจัยชิ้นนี้สรุปว่า คุณภาพครู สิ่งที่เกิดขึ้นในชั้นเรียน และปฏิสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียนคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

ตรงกันกับที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงรับสั่งเอาไว้ว่า “ครูไม่ต้องรู้เทคโนโลยีมาก แต่ต้องสอนเด็กให้เป็นคนดี ครูต้องรักเด็ก และเด็กต้องรักครู”

ต้องทันโลก ต้องรู้กำพืดตนเอง

เครื่องมือของครูคือหลักสูตร เด็กทุกคนเปรียบได้กับต้นไม้หนึ่งต้น ต้นไม้ที่มั่นคงต้องมีรากแก้ว และมีกิ่งก้านสาขา ตัวหลักสูตร วัตถุประสงค์หลักสูตร รายวิชา วัตถุประสงค์รายวิชา ต้องพาให้เด็กทันโลก ในขณะที่ท้องถิ่นต้องสร้างให้เด็กรู้กำพืดตัวเอง

ประเทศในแถบเอเซียตะวันออกทุกประเทศจะมีสถาบันหลักสูตรที่แยกออกมาจากกระทรวงศึกษา จีนให้ความสำคัญมากและเอาราชบัณฑิตมาช่วยกันทำ ดอกไม้ต้องแตกกิ่งก้านสาขาออกไปบนท้องฟ้า ถ้าวันไหนมีเด็กเรียนไม่เข้าใจ ทั้งครูและเด็กห้ามกลับบ้าน พวกเขา take it seriously เพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษาของชาติให้ดีขึ้น และถ้ามีการกวดวิชาถือว่าผิดวินัยร้ายแรง

ระบบหลักสูตร และการบริหารหลักสูตรเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด แต่ไม่เกี่ยวกับเงินและอำนาจจึงไม่มีใครสนใจทำ ในที่สุดก็ไม่ได้ทำ ทำให้ขณะนี้คุณภาพการศึกษาของประเทศเราจึงแทบไม่เหลืออะไร

ครูในระบบการเรียนการสอนที่เอานักเรียนเป็นศูนย์กลาง ไม่ได้ teach the class แต่ครู teach each student ครูจึงยังคงมีความสำคัญ และมีอะไรที่ควรทำกับเด็กของตนอีกมากมาย