บทรำพึง เมื่อมีเหตุควบคุมไม่ได้

       8.00 น. วันนี้มีนัดสอนการสืบค้นข้อมูลเพื่อการวิจัย ให้กับนิสิตปริญญาตรี
                    คณะเกษตรศาสตร์ สาขาอุตสาหกรรมอาหาร

       5.50น. ตื่นเช้ากว่าปกติเล็กน้อย รีบลุกมาจัดการธุระส่วนตัว

       6.30 น  ต้มน้ำ ดื่มกาแฟ

       6.50  น. เดินออกมาจากบ้านเพื่อขึ้นรถเมล์เที่ยว 7.00 น. เจ้ากรรม รถเมล์
                     ออกก่อนเวลาหลังจากก้าวออกจากบ้านได้ 2 นาที เห็นรถออกแบบ
                     ช่วยอะไรไม่ได้ เจ็บใจว่าทำไมวันนี้ต้องออกเร็วกว่าปกติ ทำไมไม่เป็น
                     วันอื่น (นี่ถ้าไม่มัวดื่มกาแฟ)

       7.15 น. รถเมล์เที่ยวต่อไปมาถึง ตัดสินใจผิดพลาดที่เลือกนั่งรถสายเข้าไปใน
                     เมืองเพราะออกก่อนและระยะทางสั้นกว่าอีกคันนึงซึ่งอ้อมกว่ามาก แต่
                     ลืมไปว่ารถคันนี้จอดรับคนมากกว่าเพราะเข้าเมือง และวันนี้รับคน
                     ตลอดทาง หงุดหงิดมาก (นี่ถ้าไม่เลือกขึ้นรถผิดคัน)

       7.40 น   นั่งนับลมหายใจเล่น ก็นะมันทำอะไรไม่ได้แล้ว หงุดหงิดไปก็เท่านั้น

       7.55 น. โทรศัพท์บอกพี่อ๋า (หัวหน้าเวรเช้าวันนี้) ให้แจ้งนิสิตว่าจะมาถึงช้า
                     ประมาณ10 นาที (รู้สึกผิดมากที่มาสาย)

       8.01 น.  ลงจากรถเมล์ จ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง วันนี้เป็นวันอะไรนะ ช้าไปหมด 
                     แถมดันใส่ส้นสูงมาซะอีก เดินช้ากว่าปกติตั้งเยอะ ใจไปถึงที่ทำงาน
                     ตั้งนานแล้ว  หงุดหงิดอีกแล้ว (นี่ถ้าใส่รองเท้าที่เดินสบายกว่านี้) 
                     นับเลขตามจังหวะก้าวเท้า หายหงุดหงิด

        8.08 น. มาถึงหน้าสำนัก นิสิตกำลังทะยอยเดินขึ้นสำนักหอสมุด ใจชื้น
                     อย่างน้อยก็ไม่ได้มาช้ากว่าเขา (นี่ถ้าไม่ใจร้อน ก็ไม่หงุดหงิด)

         8.10  น. เริ่มแนะนำการใช้ฐานข้อมูล โดยเกริ่นนำถึงฐานต่างๆ ก่อน แล้วจึง
                       ลงรายละอียดทีละฐาน เริ่มจาก WebISIS จบท้ายที่ฐาน
                       scholar.google.com เลิกห้องเรียนตอน 9.20 น.
                      (ทุกอย่าง โอเค)

สรุป   ได้เรียนรู้คำว่า ใจเย็น และ การทำใจให้ยอมรับกับเหตุการณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้และทำสมาธิซะ