ไอสปีคลิงอิช...วิชจีน

บ่ายในวันที่แดดจัดแต่มีฝนตก....ขณะกำลังให้บริการผู้รับบริการซึ่งเป็นชาวบ้านในพื้นที่ ก็ได้รับใบสั่งยาของผู้รับบริการชาวจีน 3 ราย ซึ่งได้รับอุบัติเหตุจากมอเตอร์ไซต์ ได้แผลถลอกกันคนละนิดคนละหน่อย หลังจากพยาบาลได้ทำแผลและสั่งยาแล้ว ก็เป็นหน้าที่ของเจ้าพนักงานเภสัชกรรมตาดำๆ เช่นผมที่ต้องทำหน้าที่พิมพ์ฉลากยา จัดยา จ่ายยา เขียนใบเสร็จ รับเงิน ทอนเงิน ....แต่...ยังไม่จบ

เราทราบดีว่าผู้รับบริการชาวจีนไม่สันทัดในภาษาอิงลิชเฉกเช่นเดียวกับผู้ให้บริการเช่นผม เมื่อเรียกชื่อผู้รับบริการเป็นภาษาไทยสำเนียงจีนหรือภาษาจีนสำเนียงไทยก็ไม่รู้ได้ ก็จะต้องเตรียมประโยคสำหรับขั้นตอนต่อไปคือการจ่ายยา....

I : “Are you allergic any medicine?”
She : ???
I : Are….you….allergic….any….medicine???.” (แบบช้าๆ)
She :???
I : OK..Just moment please I try Chinese with you.

แล้วก็จัดการกวักมือเรียกผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ....กูเกิ้ลทรานสเลท (Google translate)

จัดการพิมพ์ภาษาไทยแล้วคลิกลำโพงให้เธอฟังเสียงภาษาจีนจากกูเกิ้ล “คุณเคยแพ้ยาอะไรไหม” หรือ “คุณเคยแพ้ยาหรือเปล่า” หรือ “คุณแพ้ยาไหม” หรือ “คุณเคยกินยาแล้วเกิดอาการผิดปกติไหม” เอ....ชักจะเยอะแล้ว….เธอยังไม่เข้าใจ...เอาน่ะ...อีกสักครั้ง....“คุณเคยแพ้ยาหรือเปล่า” (นึกในใจคำว่า เคย นี่กูเกิ้ลแปลว่ากะปิป่าวว๊า??? แอบงง)... เธอทำหน้างง ผมเลยบอกอันเชิญด้านในพะย่ะค่ะ....

แล้วก็ให้เธออ่านภาษาจีนจากหน้าจอเอาเอง.....OK !!! เป็นอันว่าเข้าใจ เธอตอบว่าไม่.... ก็เลยจัดยาและจ่ายยาให้เป็นที่เรียบร้อย....แต่...ยังไม่จบ

เธอขอให้ช่วยติดต่อโรงแรมเพื่อส่งรถมารับด้วยประมาณ 5 คน ได้พี่พยาบาลกับผู้อำนวยการ รพ.สต.ช่วยติดต่อโรงแรมให้ และบอกให้รอสักครู่...

ผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง รถก็ยังไม่มา ไอ้เรามันใจรักบริการก็กระสับกระส่ายแทน (ชมตัวเองหน่อย) ตอนนั้นเลิกงานแล้วประมาณ 17.20 น. แต่ผมยังไม่ได้เดินทางกลับเธอเดินมาที่ห้องยา แล้วบอกว่าช่วยติดต่อโรงแรมให้อีกครั้ง เพราะรอนานแล้ว... เอาล่ะสิ ! ...“ยอดเงินของคุณใกล้จะหมดกรุณาเติมเงินด้วยค่ะ”... ยังอยู่ในความทรงจำ เดือดร้อนกูแล้ววววว (ขออภัยคำไม่สุภาพแค่นึกในใจครับ) รู้ไหมผมทำอย่างไร?

แล้วก็จัดการกวักมือเรียกผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ....กูเกิ้ลเสิร์ช (Google Search)

พิมพ์ชื่อโรงแรมทันทีในช่องค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ เมื่อได้หมายเลขโทรศัพท์จัดการโทรทันที .......

Hotel staff : Hello…
I : นึกในใจ...บรรลัยเกิด !!! (นี่กูต้องพูดอังกฤษทางโทรศัพท์หรือนี่ แค่พูดต่อหน้ายังไม่ไหวเลย)
I : Can you speak Thai?
Hotel staff : No,…….และตามด้วยประโยคสั้นๆ แต่ผมจับใจความไม่ได้
I : Ok…ผมก็ว่าไปเป็นภาษาอังกฤษแบบเสนคๆ ฟิชๆประมาณว่า “มีแขกของโรงแรมให้ช่วยติดต่อรถโรงแรมมารับที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลพรุใน แขกเกิดอุบัติเหตุจากมอเตอร์ไซต์”

พอบอกแค่นั้น พนักงานโรงแรมตกใจอีกว่ามีอุบัติเหตุ... (เอาล่ะสิ! วันนี้ได้ฝึกภาษาเต็มที่แน่กู ) แต่ก็บอกไปว่าเรื่องอุบัติเหตุไม่ต้องกังวล เรียบร้อยแล้วแต่ที่โทรคือต้องการให้รถโรงแรมมารับแขกหน่อย เพราะโทรไปครั้งก่อนรอนานมากแล้ว จนแขกขอให้โทรอีกที อย่างไรรบกวนส่งรถมาด้วย ทางโรงแรมรับทราบ จึงได้บอกแขกชาวจีนไปว่า ให้รอสักครู่รถกำลังมา...

สักพักเบอร์โรงแรมดังขึ้นที่โทรศัพท์มือถือของผม เอาอีกแล้ว...กำลังหลอนกับการคุยภาษาอังกฤษทางโทรศัพท์... แต่โชคดีคราวนี้มาแบบอังกฤษพูดไทยได้นิดหน่อย...จึงพอเข้าใจว่า... กำลังเดินทาง อีกประมาณ 10 นาทีถึงจุดหมาย

และเวลาแห่งการรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อรถโรงแรมจอดรับทั้งหมด ทุกคนหันมาขอบคุณพร้อมกัน “ขอบคุณอย่างแรง”เปล่าๆ....พวกเขาไม่ได้แหลงใต้ แต่พวกเขาบอกว่า “Thank you very much,very much,very much.” แล้วก็จบด้วยการโบกมือลา พร้อมประโยคสั้นๆ จากผมว่า “Good luck จ้ายเจี่ยน” พร้อมรอยยิ้ม....บาย บาย

ปล.เพื่อให้รับรู้ถึงสถานการณ์และเวลาในความเป็นจริงแต่ละขั้นตอนให้เอาความรู้สึกตอนคุณอ่านเรื่องนี้คูณ 10 เข้าไปครับ

ไกรสร ไถนาเพรียว.