ภาษาชวาหรือภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาตระกูลคำติดต่อ ตระกูลเดียวกับภาษามลายู ภาษาชวาที่ไทยยืมมาใช้ส่วนมากเป็นภาษาเขียน ซึ่งรับมาจากวรรณคดีเรื่องดาหลังและอิเหนาเป็นส่วนใหญ่ ถ้อยคำภาษาเหล่านี้ใช้สื่อสารในวรรณคดีและในบทร้อยกรองต่างๆ มากกว่านำมาใช้ในการสื่อสารในชีวิตประจำวัน
ตัวอย่างคำยืมภาษาชวา
ปะหนัน - ดอกลำเจียก
การะบุหนิง - ดอกแก้ว
หนากาสรี - ดอกชบา
สาระวารี - ดอกการะเกด
ยังกาหรา - ดอกมะตาด
มิรันตี - ดอกดาวเรือง
อังสนา - ดอกประดู่
วิรังรอง - ดอกพลับพลึง
ปานิเยน - ดอกกระดังงาจีน
บุหงาปะหงัน - ดอกพุทธชาติ
บุตรีตระสม - ดอกนางแย้ม
ตลึง - ดอกอัญชัน
นวาระ - ดอกกุหลาบ
ตาราไต - ดอกบัว
กาลัด - ดอกสายหยุด
มังหงัน - ดอกมะพร้าว
มะลารอกัน - ดอกมะลิซ้อน
บุษบามินตรา - ดอกพุทธรักษา
ย่าหมู่ - ผลฝรั่ง
จินดาหนา - ต้นจันทน์
กาหยู - มะม่วงหิมพานต์
ตันหยง - ดอกพิกุล
มินตรา - ดอกกระถิน
หุหนิงหงัน - ดอกบานไม่รู้โรย
สะการะตาหรา - ดอกกรรณิการ์
สาระสะมา - ดอกชมพู่
ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต
ไม่มีความเห็น