คนที่ไม่เคยคิดถึง
บางคนอยู่ใกล้กันมากเกินไปจนลืมว่าควรจะคิดถึงเขา ถึงเเม้ตัวจะติดกัน
เพื่อนเรียนครูของฉัน 40 คน ตอนนี้เรียนจบหมดแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายไปสอนกันคนละที่ บ้างอยู่บนดอย บ้างอยู่ในเมือง บ้างอยู่ในชนบท
การอยู่หอด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมง ทุกวันยกเว้นปิดเทอม เป็นเวลา 4 ปี มันทำให้ฉันมองข้ามความคิดถึงที่ควรจะมีให้กับเพื่อนครูเหล่านี้
ตอนนี้ เห็นเพื่อนต่างโพสต์เรื่องราวของตนเอง ผ่านทางโลกออนไลน์ เป็นภาพของโรงเรียนบนดอยเหงา ๆ ที่ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก ภาพนักเรียนสองสามคนที่สอนกันมัดสายรองเท้า ภาพที่เพื่อนของเรายิ้มแฉ่งพร้อมกับปริมาณน้ำหนักที่น่าจะเพิ่มขึ้น เห็นเเล้วก็อดขำ อดเหงา และอดคิดถึงไม่ได้ เพียงแค่เราคอมเม้นต์คำพูดสั้น ๆ ให้กัน แค่ ดูแลตัวเองนะ หนาวไหม สิ่งที่ได้กลับมาคือสิ่งที่เราไม่คิดว่าจะได้รับมาก่อน เมื่อเพื่อนตอบกลับมาว่าคิดถึงนะ ใจมันสั่น ๆ ระบบประสาทตาผสมกับความรู้สึกเริ่มทำงาน น้ำตาเริ่มคลออยู่ที่เบ้าตา มันรู้สึกยังไงก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน คำพูดที่ไม่เคยบอกกัน ในยามที่อยู่ใกล้กัน คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากความรู้สึกของเพื่อน เราก็ได้ตอบกลับไปว่า คิดถึงเหมือนกัน สิ่งนี้มันช่วยให้เราเรียนรู้ว่า การที่เราจะเเสดงความรักหรือความคิดถึงต่อใครสักคน ไม่จำเป็นที่จะต้องรอให้ระยะทางมาเป็นตัวกำหนดปริมาณของความคิดถึง
ฉันเชื่อมั่นในศักยภาพของความคิดถึง ว่ามันจะส่งถึงเพื่อนทุกคน ไม่ว่าเพื่อนจะอยู่ซอกมุมไหนของดอย ของตึก ของบ้านพักครูเก่า ๆ ฉันอยากจะบอกว่าฉันคิดถึงทุกคน คิดถึงจริง ๆ
ความเห็น (2)
"ไม่มีความคิดถึงใด เดินทางไปไม่ถึง" (อ.แผ่นดิน) ... ใช่ไหม?
ไม่มีหนทางที่ความคิดถึงไปไม่ได้ อ ขจิต 555