ชีวิตที่ต้องยุ่งเกี่ยวกับคนอื่น หรือจะปล่อยๆลืมๆ ไปสายลม

เมื่อ 2 เดือนที่แล้ว...ผมสังเกตเห็นชายคนหนึ่ง พเนจร ร่อนเร่ เริ่มสะสมสิ่งของ อาหาร ขนม

เสื้อผ้า ไม้กวาด ขยะ เสื่อปูนอนแหว่งๆ  ฟูมแตกปรินุ่นทะลักขาดวิ่น 

เอาพื้นทีี่หน้าบ้านเรือน ที่เจ้าของทิ้งร้างไว้ ยึดเป็นสมบัติส่วนตัว

เป็นที่กิน ที่นั่ง ที่นอน ที่อาบน้ำ ที่ขับถ่าย

......

บริเวณ 4 แยก หน้าสำนักงานผม เส้นทางในเมือง มหานครของอีสาน

คนผ่านไปมา คนมองไปมา 

บางครั้งเมื่อเรามองทุกวันจนจำเจ สิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่คุ้นตา ธรรมดา

ผมจึงไปถามคนแถวนั้นๆ ชายพเนจร มาอยู่นานเกือบ 2 เดือน

ไม่ถามต่อว่า คนแถวนั้นคิดกับเขาอย่างไง

.....

ผมติดต่อน้องที่เทศบาลนคร เครือข่ายทำงานผม ให้รถเทศบาลมารับ

และดำเนินการส่งต่อไปบ้านคนไร้บ้าน

บริเวณตรงนั้น...ว่างเปล่า...สะอาดสอ้าน...ผู้รู้สึกสบายใจ

แต่ชายไร้บ้าน...จะเป็นอย่างไง

บางครั้งบางที ที่เขาอยู่แบบนั้น เขาคงสุขใจ และพอใจก็เป็นได้

.....

บ่ายวันนี้...

ผมเดินเข้าตรอกใกล้สำนักงาน มารับป้ายไวนิลเตรียมประชุมพรุ่งนี้

ผมเห็นชายไร้บ้าน 2 คน คนหนึ่งนอนหลับสนิทตอนบ่าย 3 คนหนึ่งนั่งเหมือนเฝ้าเพื่อน

ใกล้ตัวมีขวดทินเนอร์

เขา 2 คน คงมีความสุขเหมือนจะหยิบดาวหยิบเดือนยามร้อนจัด

ผมถามน้องร้านไวนิล บอกว่า เขา 2 คน อยู่ได้ 2 เดือน

เร่ร่อนแถวนี้  ได้เงินจากการขอทาน เอามาซื้อเหล้า ทินเนอร์

ส่วนอาหารเก็บจากถังขยะ และผู้ใจบุญให้

ไม่น่าหวาดกลัว เพราะสภาพสู้เด็ก หญิง และคนชราไม่ได้แน่

ไม่ส่งเสียงโวยวาย คุ้มคลั่ง

มีแต่กลัวไฟไหม้ตึกรามบ้านช่อง จากการเผาขยะของเขา 2 คน

........

ผมขี้เกียจถามน้องร้านป้ายไวนิลอีกแล้วว่า...รู้สึกกับเขา 2 คน อย่างไง

......

ผมเดินออกจากร้านทำป้าย

ยกหูโทรศัพท์ติดต่อน้องสาวที่อยู่เทศบาลนครเช่าเดิม...

......

เสียงกระซิบดังก้องหู หลังจากน้องบอกว่า จะเอารถเทศบาลมารับ 2 หนุ่ม

"ชีวิตที่ดี ไม่ควรไปยุ่งกับคนอื่นมากนัก"

ประโยคเด็ดจากการอ่านหนังสือฮาวน์ทูเมื่อคืนนี้...

  

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

ยุ่งเถอะค่ะ ถ้าเป็นเรื่องดี