คิดถึงคนบนฟ้า

         ผมทำหน้าที่วิทยากรสันทนาการให้เด็กๆ ป.4-ป.6 นับถึงวันนี้ก็วันที่ 6 ติดต่อกัน ยังเหลืออีก3วัน ผมถามตัวเอง...เราจะนำเสนออะไรให้เด็กๆค่ายต่อไปดีนะ พลันก็นึกถึง "ความรักของแม่" ถ้าจะมีลูกสักคนที่จะถ่ายทอดประสบการณ์ความรักของแม่ที่มีต่อลูกว่ามากมายแค่ไหน และถ้าจะมีใครสักคนที่จะบอกเล่าเรื่องราวของลูกคนนึงที่เคยทำพลาด และเขาไม่ได้รับโอกาสพิสูจน์หรือแก้ตัวใด ๆ อีกแล้ว ผมคงเป็นคนหนึ่งในนั้น

         ขณะผมใช้เวลาเตรียมข้อมูล ภาพ เสียง และวีดีโออยู่ ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ว่าตัวเองจะสามารถถ่ายทอดเรื่องนี้ได้ดีพอ เพราะทุก ๆ 10 นาทีที่ผมได้ดู ได้ฟัง สื่อที่ตัวเองเตรียมไว้ น้ำตามันก็ไหล ไหล ออกมาเรื่อย ๆ ...ทำไมนะ ตอนที่ผมยังมีโอกาส ตอนที่แม่ยังอยู่ ผมไม่เคยทำตัวเข้าใกล้กับคำว่า "สบายใจหรืออุ่นใจ"ให้แม่เลย

         ครั้งหนึ่ง ในช่วงที่ผมเกเร แม่เคยบอกกับผมว่าขอแค่ลูกเรียนจบปริญญาก็พอ ผมหัวเราะแล้วพูดกับตัวเองในใจว่า เป็นไปไม่ได้หรอก คนเกเรอย่างผมนี่นะ จะเรียบจบปริญญา แต่ไม่มีอะไรสายเกินไปหากลงมือทำทันที ตอนผมรับปริญญาใบแรก ผมนึกถึงแม่ นึกถึงคำพูดนั้น นึกถึงความน่ารังเกียจที่ตัวเองได้ทำต่อแม่ครั้งแล้ว ครั้งเล่า

        เพราะชีวิตจริงไม่มี "ถ้า" เราจึงจำเป็นต้องตัดสินใจแล้วพยายามทำให้ดีที่สุดในทุกวัน เมื่อเวลาเดินผ่านไปแล้วไม่เคยมีใครสามารนำเวลานั้นกลับมาใหม่ได้อีกรอบ ที่ทำให้คือ ความทรงจำในเวลานั้น หากเป็นความทรงจำที่ดีก็คงจะช่วยให้ชวิตมีกำลังใจ แต่ถ้าเป็นความทรงจำที่ไม่ดีก็ต้องยอมรับและเรียนรู้ที่จะไม่ทำผิดอีกครั้ง

ด้วยความคิดถึงแม่ครับ