..ความหลงมีอยู่ทุกเส้นทาง..หลุมพรางก็มีตลอดสาย..ภัยร้ายของผู้ประมาท!!
..เรือล่มท่า เมื่อคราจอด บอดเมื่อแก่..
..ระวังแย่ หากกระหยิ่ม ยิ้มมองเหมือน..
..คำเปรียบเปรย ว่าไว้ ใช้ตักเตือน..
..อย่าลืมเลือน เมื่อใกล้ถึง ซึ่งปลายทาง..
..ผู้ฝึกพาหุยุทธ์ เมื่อเริ่มต้นฝึกปรือ มักเคร่งครัดเรื่องพื้นฐาน อาทิ การฝึกหายใจพองยุบ การฝึกกักลมอัสมิตา การฝึกอานาปานสติ การฝึกสมาธิภาวนา การฝึกเดินจงกรม การฝึกไหว้ครูรำมวย..ซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านี้ ผู้ฝึกต้องมีฐานจาก พละ5(ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา)..ซึ่งบรมครูกำชับเรื่อง การประพฤติปฏิบัติด้านบุญกิริยา3(ทาน ศีล ภาวนา) อันมุ่งหมายให้เกิด การละเว้นความชั่ว การทำความดี และการทำจิตใจให้ผ่องใส..เพื่อเป็นเสมือนเครื่องคุ้มครองป้องกัน..
..จนเมื่อเริ่มต้นเข้าสู่ศิลปะมวยไทย ที่มีการฝึกการใช้อวัยวะอาวุธ การสร้างพละกำลัง
..รวมตลอดถึงการฝึกการต่อสู้ป้องกันตามเทคนิคของแม่ไม้กลมวยต่างๆ..
..ผู้ฝึกจะเริ่มสนุกสนานไปกับความสามารถในการใช้ร่างกายและสติปัญญา..และเริ่มกระหยิ่มยิ้มย่องว่า ตนเป็นผู้เก่งกาจสามารถเหนือคนทั่วไป..ก่อให้เกิดอัตตาตัวใหญ่ขึ้น..
..โดยหารู้ไม่ว่า..บัดนี้ พระยามารและพวก(นิวรณ์5+มิจฉาทิฎฐิ)..ที่คอยเฝ้าดู..จะเริ่มสำแดงฤทธิ์..เพื่อเข้าครอบงำและทำลายจุดมุ่งหมายที่เราได้ตั้งไว้แต่ต้น!!..ก็ด้วยเหตุเพื่อให้เราไม่สามารถเดินไปตามเส้นทางแห่งอริยมรรค..เหมือนเช่นที่บรมศาสดาและบรมครูของเราเคยประสบมา..นั่นเอง!!..
เอวัง จึง มี ด้วย ประการ ฉนี้..นะ จ๊ะ