คำไว้อาลัยพ่อเพ็ง พูนเจ็ก

เหมือนเสาหลักปักลงตรงลานบ้าน

สถิตดังทิพย์สถานอันสูงค่า

บำบัดทุกข์บำรุงขวัญวันเวลา

คือหลักแห่งศรัทธาคุณธรรม

ยามมีทุกข์ครั้งใดไปหาพ่อ

ในยามท้อหลายเท่าเหมือนเข้าถ้ำ

ทุกคำสอนเท่าที่พ่อชี้นำ

ดั่งข้ามพ้นกฎแห่งกรรมทุกกฏเกณฑ์

ลูกเติบโตแยกย้ายไปหลายแห่ง

มีหลักแหล่งหลากหลายพ่อได้เห็น

คอยติดตามถามข่าวทุกเช้าเย็น

พ่อจึงเป็นเสาหลักที่ปักลง

ใช่แค่เพียงลูกหลานในบ้านตน

สงเคราะห์คนผู้ที่มีประสงค์

ชอบช่วยเหลือเกื้อกูลพูนจำนง

ดุจเสาธงปักลานหมู่บ้านเรา

ชอบช่วยเหลือแก่ใครไม่จำกัด

ทั้งช่วยราษฏร์ช่วยรัฐช่วยปัดเป่า

เป็นผู้ชอบการให้ใช่การเอา

ช่วยเหลือเขาทั้งสิ้นด้วยยินดี

แม้สุดท้ายหมายอยู่เป็น “ครูใหญ่”

จากดวงใจพ่อรักในศักดิ์ศรี

ขอให้ร่างเป็นครูดูสักที

แทนวจีที่คุ้นเคยเอ่ยคำลา

ล้มลงแล้วเสาธงตรงลานบ้าน

ให้ลูกหลานรับรู้ดูคุณค่า

คุณความดีที่พ่อทำจำติดตา

แทนคำลา “พ่อเพ็ง พูนเจ็ก” เทอญ

ผศ. โสภณ เปียสนิท

["พี่หนาน"]

ดีมากและชอบมากครับอาจารย์ขออนุญาตนำไปประยุกต์ใช้กับงานฌาปนกิจท่านอื่นๆ บ้างนะครับ