สัปดาห์ที่สาม : เริ่มคุ้นชิน
..
..
ภาคเรียนนี้ไม่ได้ไปสอนที่แม่ฮ่องสอน เหลืออยู่แค่ในเมืองเชียงใหม่ กับ นอกเมืองเชียงใหม่เท่านั้น
เนื่องจากมี "การเมือง" จากหลายสายเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิต เสียดายโอกาสแทนเด็ก ๆ ที่นั่น
เราพร้อมแชร์ความรู้ในเรื่องการสอน แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่มีใครสนใจที่จะเข้ามาสังเกตการณ์
ต่างคนต่างใช้ชีวิตของเองไปวัน ๆ อย่างเรื่อยเปื่อย น่าเสียดายยิ่งนัก
..
..
แต่โลกก็เป็นไปตามธรรมชาติ เวียนว่ายตายเกิดอยู่เป็นปกติ หาใช่ใครจะมาขัดขวางทางแบบนั้นได้
สัปดาห์ที่สามของภาคเรียนแล้ว ด้านการเรียน เริ่มเข้าสู่การสอนเรื่อง "โอกาส" และ "ความเพียรพยายาม"
พร้อมกับ เล่าเรื่องราวในหน่วยการเรียนต้น ๆ แล้วตามด้วยชิ้นงาน Mind Map ในสัปดาห์ต่อไป
ความคุ้นชินในการเดินทาง เริ่มเข้าที่เข้าทาง
อังคาร-พุธ-พฤหัส สอนรวม ๒ วันครึ่ง จะมีประชุมเป็นบ้าง แต่ดันประชุมที่ในเมืองตลอด
ทำให้สอนเสร็จก็ต้องขี่รถเครื่องเร่งไปประชุมให้ทัน และก็ "ไม่ทัน"
การย้ายคณะมีนโยบายจากมหาวิทยาลัยมาเป็นปี แต่ผู้บริหารก็ไม่ค่อยจะมากัน
ดังนั้น คงจะหาตัวอย่างที่ดีแก่ประชาคมในคณะคงยากสักหน่อย
เหลืออีก ๒ ปี นักศึกษา ปี ๓ และ ปี ๔ จะอยู่ที่วิทยาเขตนอกเมืองเต็มคณะ
ก็รอกันต่อไป ท่ามกลางความไม่พร้อมของอาหารการกิน น้ำ ไฟ สัญญาณอินเทอร์เน็ต
แหล่งการเรียนรู้ต่าง ๆ พื้นที่ทำกิจกรรม
ในเมื่อผู้บริหารไม่มาแก้ปัญหา อนาคตก็คงมีปัญหาแบบนี้ต่อไป
..
วันหยุด คือ จันทร์, ศุกร์ ที่ส่วนใหญ่ก็เคลียร์งานบ้าน ซักผ้า ซักผ่อนให้เสร็จ
ส่วนวันเสาร์ ต้องเข้ามาเตรียมสอน ป.บัณฑิต ของวันอาทิตย์
พร้อมตรวจงานให้เสร็จภายในวันนี้
ขี่รถมาทำงาน เหมือน มาเที่ยว เพราะเหมือนขี่รถจากเมืองใหญ่สู่ชนบท
กลิ่นอายแบบนั้นมันอยู่สองข้าง เป็นความสุขไปอีกแบบ
ถ้าเราไม่คิดถึงเรื่องค่าน้ำมันรถ ค่ากินที่ต้องเสียไป
คณะนอกเมือง มีเราคนเดียวที่มาทำงาน
นอกนั้นก็มี รปภ. ๒ - ๓ คนที่อยู่เวร
เงียบ สงบ ทำให้คิดอะไรได้มาก ทำให้เสร็จเร็วกว่าตอนที่อยู่ในเมือง
ยิ่งอินเทอร์เน็ตที่ห้องสามารถใช้งานได้แล้ว
ชีวิตอิสระทีเดียว หากเป็นวันปกติ ต้องมาคอยฟังเสียงเพื่อนร่วมห้อง
ที่เป็นอาจารย์ในหลักสูตรเดียวกัน แอบรำคาญที่ต้องคอยตอบคำถามจุกจิกตลอด
แล้วก็รู้อยู่ว่า พวกนี้ไม่จริงใจ เห็นแก่ตัว และเอาตัวรอดเป็นที่สุด
หลักสูตรจะพังแหล่ไม่พังแหล่อยู่แล้วตอนนี้
ดังนั้น วันเสาร์ เงียบสงบที่สุด
โลกนี้เป็นของเรา ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวาย
ได้อยู่กับตัวเอง
ความคุ้นชินเริ่มมาเยือน
บุญรักษา ทุกท่าน ;)...
..
ความเห็น (6)
-สวัสดีครับครู-สุขสุดๆ -บางทีเราก็อยากอยู่แบบเงียบๆ แล้วก็สบายใจนะครับ-ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าเริ่มเหนื่อยๆกับวิถีของการทำงานในห้องที่มีคนมากมาย..-วันหยุดอยู่บ้านไร่ สบายตา สบายใจ..-หรือ(ผม)จะเป็นโรคเบื่อ ๆ เซ็งๆ ซะแล้วววววคร้าบบบ
ยินดีกับอาจารย์ค่ะ ได้สัมผัสชนบทกับเมือง โดยเชื่อมด้วยการเดินทาง เป็นช่วงเวลาที่มีค่าจริงๆค่ะ
ขอแสดงความนับถือ
งั้นคุณเพชรฯ ใช้คำของท่านพุทธทาสครับ
“การทำงาน คือ การปฏิบัติธรรม” กันไป
จะสบายใจขึ้นนะครับ ;)…
ขอบพระคุณ คุณลิขิต มากมาย ถือเป็นกำลังใจอย่างยิ่งครับ ;)…
ชอบอยู่คนเดียวนี่เอง ^_;^
ไม่นะ ไม่จริงครับ คุณหมอธิ 555