ความรู้สึกเมื่อฉันเป็นครู สุภัชชา พันเลิศพาณิชย์

ความรู้สึกเมื่อฉันเป็นครู
สุภัชชา พันเลิศพาณิชย์

ตั้งแต่วันพบเธออยู่ตรงหน้า
เธอผวากอดพ่อแม่แลหวาดหวั่น
ร้องไห้จ้าน้ำตาพรูกลัวครูนั้น
ต้องปลอบขวัญเสียยกใหญ่ให้กล้ำกลืน

ครูค่อยดัดหัดเขียนวนเวียนอ่าน
จนชำนาญขีดเขียนเรียนคำหมื่น
ค่อยสอนบวกลบคูณหารผ่านวันคืน
เปลี่ยนวันขื่นเป็นเบิกบานผ่านน้ำตา

ร้อยเรียวรวกแสนร้ายร่ายขับเขี้ยว
ใช้ไม้เรียวยามเธอดื้อคือหนักหนา
แม้เจ็บแปลบแสบก้นโดนจนชา
รู้เถิดว่า น้ำตาครูบ่าใน

ตีเพราะรักจะได้เรียนเพื่อได้รู้
จะได้อยู่เป็นคนดีศรีสมัย
รักในตนรักศักดิ์ศรีที่กว้างไกล
รักจะให้รักรู้จะรักนับถือตน

ถ้าสิ่งใดครูทำให้เคืองขัด
จนอึดอัดอกแน่นแค้นใจหม่น
แม้สี่เท้ายังรู้พลาดครูคือคน
อยากให้ศิษย์ตนมีวิชาติดตาไป

แม้ยุคสมัยเปลี่ยนไปในหลายอย่าง
ครูอยู่ห่างแต่ยังห่วงไม่ไปไหน
ถ้าลูกศิษย์ครูได้ดีครูมองอย่างชื่นใจ
ถึงอย่างไรครูก็รักมิหักคลอน

หนึ่งในใจคือเธอสุดที่รัก
ไปทอถักหนทางสว่างหน
ไปต่อเติมความฝันแต่ละคน
ให้สำเร็จหวังผลได้สมใจ

ขอให้ศิษย์ครูพบแต่ดีเถิดที่รัก
แม้เหนื่อยนักทดท้อขอได้ไหม
จงยืนหยัดอีกครั้งที่ตั้งใจ
เพราะไม่มีใครแพ้พ่ายได้ทุกวัน