ต่อ พรก ฉุกเฉิน

เศรษฐกิจตกต่ำจนดำดิ่ง
ยิ่งขยายก็ยิ่งนิ่งสนิท
คนไร้เงินไร้งานนั่นแผลพิษ
เหมือนไฟติดลุกลามท่ามกลางเมือง

จะไหม้เรือนไหม้บ้านสถานที่
เหมือนไม่มีคนไหนใครปลดเปลื้อง
บนทางเท้ายาวยืดยิ่งฝืดเคือง
ทั่วทั้งเมืองกึกก้องร้องระงม

เสียงของคนทุกข์ยากปากท้องหิว
จนไส้กิ่วเศรษฐกิจมีพิษขม
ยิ่งฉุกเฉินยาวนานผ่านระทม
เหมือนดั่งใครใช้หนามคมระดมแทง

ไร้การงานการค้าพาไร้ข้าว
เกินจะกล่าวคำใดเพราะไส้แห้ง
ความหิวคือโรคร้ายร่ายสำแดง
ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงมาแฝงปน

เพราะหิวโหยแสวงหาหุงอาหาร
เพราะทั้งบ้านปากท้องเสียงร้องบ่น
คำปลอบใจเบาเบาเราอดทน
อีกไม่น่านผ่านพ้นชะตากรรม

เพราะความกลัวโรคร้ายหมายชีวิต
หรือความคิดกลัวประชาจะมาคว่ำ
ต่อ พอรอกอ ต่อปากต่อคำ
หรือจะย่ำสังคมให้จมดิน

โสภณ เปียสนิท