ชีวิตที่พอเพียง 3731. เล่าไว้ในวัยสนธยา 22. ถ่ายรูปครั้งแรกในชีวิต

ผมถ่ายรูปครั้งแรกในชีวิตเมื่อราวๆ ปี พ.ศ. ๒๔๙๘    อายุราวๆ ๑๓ ปี   จำได้ว่าจะมีญาติของปู่ที่สนิทสนมกันแต่ไม่พบกันมานานมาหา ท่านผู้นี้ทำงานราชการ มีตำแหน่งที่คนบ้านนอกถือว่ามีเกียรติ    ผมจำชื่อและนามสกุลท่านได้ดี จนมาลืมเอาเมื่อแก่      ปู่เตรียมต้อนรับเต็มที่    จ้างช่างถ่ายรูปในตลาดท่าตะเภา มาถ่ายรูปท่านกับญาติผู้นี้    พ่อผมจึงถ่ายรูปปู่กับครอบครัวพ่อเสียเลย    จะเห็นว่าตอนนั้นพ่อแม่ผมมีลูกชายล้วน ๕ คน    

 หลังจากนั้นราวๆ ปีเศษๆ ปู่ก็จากไปด้วยวัย ๗๗ ปี    ด้วยโรคไตวายเนื่องจากต่อมลูกหมากโต    ถ้าเป็นสมัยนี้ปู่จะได้รับการผ่าตัดต่อมลูกหมาก และน่าจะมีชีวิตยืนยาวอีกหลายปี      

ดูในรูปจะเห็นว่าฝาบ้านผมเป็นไม้    และเป็นไม้เก่า รื้อมาจากบ้านเก่า    นั่นเป็นฝาผนังที่เรียบร้อยที่สุดแล้วที่จะถ่ายรูป   

การถ่ายรูปเป็นเรื่องเอิกเกริกมาก    กล้องใหญ่มีขาตั้ง  มีผ้าสีดำคลุมกล้อง    และต้องเอาฟีล์มที่ถ่ายแล้วไปล้างและอัดที่ร้าน    อีกหลายวันจึงได้เห็นรูป    ผมกับน้องๆ ตื่นเต้นกันมาก    รูปนี้ใส่กรอบแขวนไว้ที่บ้านพ่อแม่เรื่อยมาจนเวลานี้เป็นบ้านของน้องคนที่ ๔   

ในรูปนี้น้องชายคนเล็กที่พ่ออุ้มคือคุณวิจัยเป็นน้องเล็ก     ต่อมาอีกราวๆ ๒ ปี ในปี พ.ศ. ๒๕๐๐ เราก็ได้น้องผู้หญิง คือวิภา    และอีกสองปีต่อมาก็ได้น้องคนเล็ก คือ นพ. วิโรจน์    ตอนนี้เราเหลือเฉพาะพี่น้องผู้ชาย ๖ คน    อายุเกิน ๖๐ แล้วทุกคน       

วิจารณ์ พานิช

๑ มิ.ย. ๖๓

ประมาณ พ.ศ. ๒๔๙๘