อภัย

          หลังจากแม่เสียชีวิต จากอุบัติเหตุตกจากบันได เมื่อ ปี พ.ศ. ๒๕๕๗  พบว่า พ่อป่วยเป็นโรคหัวใจ ระยะที่ต้องได้รับการผ่าตัดช่วยชีวิต  บ้านสวนถูกปิดทางเข้าออก  หลังงานทำบุญ ๑๐๐ วันให้แม่ กระทันหัน  จนกลายเป็นที่มั่วสุมเสพ ใบกระท่อม ของกลุ่ม เด็กนักเรียนลูกหลานสวนใกล้เคียงกับเพื่อนๆ  ขโมยปืนลูกกลดของพ่อ และ รื้อค้นทรัพย์สินในบ้าน  พืชผลผลิตในสวน ก็ถูกลักขโมยตามอัธยาศัยของผู้นั้นๆ  

หลังจากกลุ่มเด็กนักเรียนถูกตำรวจจับ เพราะพี่ชายกับพ่อเจอเข้า ช่วงที่แวะเข้ามาดูสวน  กลายเป็นความโกรธแค้นของผู้ใหญ่ เข้ามารื้อค้น ขโมย ทุบทำลายข้าวของในบ้านอีกครั้ง แบบโจรผู้ใหญ่  รอบนี้ ไม่ได้เป็นคดีความใดๆ   พี่ๆของผู้เขียนรับผิดชอบปัญหา บ้านสวนตั้งแต่แรก  โดยที่ผู้เขียนมิได้เกี่ยวข้อง นอกจากมาขนข้าวของพ่อแม่ออก ไม่ให้ถูกทำลายมากกว่านี้  จนกระทั่ง พ่อขอร้องผู้เขียนให้พากลับบ้านสวน  

          การเดินทางเพื่อดำเนินการ แผนกลับสวนให้พ่อ เกิดขึ้นหลายครั้ง   ครั้งหนึ่งผู้เขียนมีโอกาสได้เข้าพบผู้กำกับสถานีตำรวจพื้นที่ รับผิดชอบคดีฯ  ในเวลานั้น เพื่อสอบถามว่าจะแจ้งความคดี รอบที่ ๒ ได้หรือไม่?   มีโอกาสได้สนทนาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ กันหลากประเด็น   ที่ประทับใจ คือ ท่าน ถามผู้เขียนว่า "จะสามารถเดินเข้าไปพูดคุยกับ บ้านสวนติดกัน ที่ก่อเหตุ ได้หรือไม่? "  เวลานั้น ผู้เขียน ตอบท่านว่า "จะพยายามค่ะ ในโอกาสที่เหมาะสม" ประโยคในใจผู้เขียน คือ "ไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน"  น้ำตาไม่ได้ไหลออกมา แต่กลบดวงตาตลอดเวลา พี่ๆไม่เคยได้กลับเข้ามามองเห็นสภาพบ้านที่ถูกทำลาย  เขากลับมาหลังจากมีการเข้าอยู่ใหม่แล้ว ยังรับไม่ได้กับ สภาพหิ้งพระบูชาประจำบ้านที่ถูกเหยียบทำลาย  

          ตอนนี้ เวลาผ่านไปหลายปี ท่านผู้กำกับฯย้ายไปจากที่นี่แล้ว ผู้เขียนกลับย้อนคิดถึงคำพูดท่าน ที่ทักถามให้ผู้เขียน "ให้อภัยได้หรือไม่ นั่นเอง?"  ผู้เขียนเพิ่งจะเข้าใจในวันนี้... และอยากเล่า กลวิธีปฏิบัติก่อนให้อภัย... อาจกลายเป็นเทคนิค แก้ปัญหา การลักขโมย ผลผลิต ซึ่งเกิดขึ้นดาษดื่น ในท้องถิ่นนี้ ประเทศนี้