เมื่อก่อนย่อความและจินตนาการ ยุคนี้ขยายความและมองในกรอบ
นานแล้วไม่ได้มาเยือน มีโอกาสในเช้าวันเสาร์ที่ฝนชุ่มฉ่ำในฤดูฝน ปีพ.ศ. 2564
ลองอ่านประโยคกลุ่มนี้นะครับ เน้นว่ากลุ่มนี้เพราะยาวหน่อย
“พระเอกตกจากหน้าผา ขณะที่หล่นลงไปได้กิ่งไม้ช่วยเอาไว้เป็นระยะ ในที่สุดเจอปากถ้ำ ในถ้ำพบคัมภีร์ แล้วฝึกวรยุทธจนเก่งกล้า เผลอกินสมุนไพรอายุวัฒนะ เสริมสร้างร่างกายจนสามารถกระโดดเอาตัวรอดจากหน้าผาได้ แล้วได้เป็นหนึ่งในยุทธภพ”
นี่อาศัยวิชาย่อความ หลังจากอ่านนิยายกำลังภายใน สิบห้าเล่มจบ
เมื่อก่อนไม่มีคลิปให้ดูเหมือนในปัจจุบัน เริ่มจากอ่านหนังสือออก การอ่านทำให้เข้าใจความหมาย รู้เรื่องราวแล้วลองคิดตาม จินตนาการ ม้าสีน้ำตาลจะน้ำตาลยังไง ต้นถั่วยักษ์จะลำต้นโตปานใด ก็จินตนาการคิดสร้างเอาในใจตามประสบการณ์และความคิดในตอนนั้น นิยายที่อ่านครั้งแรกตอนวัยรุ่น กับการอ่านตอนอายุมาก สร้างภาพในใจได้ต่างกันไป
บางครั้งเมื่ออ่านนิยายจบแล้ว มีโอกาสไปดูภาพยนตร์ที่สร้างมาจากนิยายเรื่องเดียวกัน บ้างก็บอกว่าไม่สนุก เพราะไม่เหมือนในภาพที่ตนเคยอ่าน และมีจินตนาการเอาไว้
เดี๋ยวนี้คนเราเร่งรีบ มักจะทำอะไรหลายอย่างพร้อมๆ กัน เช่นเดินไปอ่านไปและกินไปด้วย จนแทบจะเดินชนกัน ในโรงพยาบาลนั่นแหละเจอได้บ่อยครับ มือซ้ายผู้คนถือแก้วกาแฟและมือขวาถือโทรศัพท์ ตาจ้องมองที่โทรศัพท์แล้วมองทางเดินไปด้วย นี่เป็นทักษะที่เมื่อก่อนไม่ค่อยได้เห็นกัน
ยิ่งการเขียน ปัจจุบันนิยมเขียนข้อความกันสั้นๆ แล้วรีบส่ง กลัวว่าคนอื่นจะเขียนเรื่องนี้ก่อนตน ผู้อ่านก็รีบอ่านกันเร็วๆ กลัวจะได้ข่าวสารไม่ทันเพื่อน อ่านแล้วก็รีบเขียนโต้ตอบ กดไลค์ และกดแชร์ รีบส่งต่อในชั่วอึดใจ เนื่องจากข้อความที่อ่านสั้นมาก ก็ใช้จินตนาการเสริมเติมแต่ง ขยายความ ทำให้เข้าใจความหมายผิดไปก็มี
เมื่อมีคลิปให้ดูอย่างดาษดื่น เด็กยุคนี้ก็ดูคลิปกันตั้งแต่นอนแบเบาะกันเลยทีเดียว ผู้ใหญ่ก็ติดซีรี่ไม่แพ้กัน การอ่านนิยายไม่ทันใจและไร้ภาพเคลื่อนไหว ทำให้ติดอยู่ในกรอบภาพที่เห็น และกรอบความคิดโดยไม่รู้ตัว
เดี๋ยวนี้เวลาผมเดินไปไหน ปล่อยให้มือว่างสองข้าง ค่อยๆ ก้าวอย่างมั่นคง ตาดู หูฟัง เท้าสัมผัสพื้น และคอยเบี่ยงตัวหลบหลีกผู้คนที่เร่งรีบ มือถือแก้วและโทรศัพท์ครับ
หมอสุข
#หกบรรทัดก็ยาวเกิน #จินตนาการ
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น