เมื่อวันฟัาหม่น

ประโยคล้อเล่นประจำบ้านเรื่องใครจะไปก่อนกัน..อย่าแซงคิวนะ..เรียงอายุให้ดี..อดีตที่พูดแซวกัน  มันเป็นเรื่องที่เรียกความสนุก มีเสียงหัวเราะให้กับครอบครัว…

  แต่วันนี้เรื่องจริงที่เกิดขึ้นมาเมื่อ 3 อาทิตย์ก่อน ..มันสร้างความเงียบ  ความเครียด และเกิดอาการกินข้าวไม่ได้ มันกลืนไม่ลงให้กับคนในบ้าน  มาอย่างหนักหน่วง..ทั้งๆที่ฝึกจิตมาพอสมควรให้ยอมรับ ภาวะการเกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่มันยากจริงๆ ที่จะยอมรับ น้ำตาไหลไม่ออก กับภาวะที่แบกความคาดหวังในการตัดสินใจให้คนในครอบครัว..เหนื่อย เครียดแต่ต้องพยายามบอกทุกคนว่า ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ต้องทำใจเผื่อไว้นะ..

สุดท้ายก็ต้องหาทางระบายให้คนอื่นรับรู้ไปบ้าง..แต่ก็ไม่รู้คิดผิดหรือเปล่า..เพราะพอคนอื่นรู้..แปลว่า..เราต้องเล่าเรื่องเศร้าซ้ำๆ ไม่รู้กี่ครั้ง มันก็ตอกย้ำทุกครั้งที่เล่า..แต่การเก็บไว้ ก็เครียดมาก..ฟังธรรมะ  นั่งสมาธิ ดูไพ่ยิปซี ฟังคำพ่อปู่หมอดูที่ทางบ้านศรัทธา  ขอความช่วยเหลือจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และอิทธิฤทธิ์ทุกอย่าง..นี่ล่ะฟุ้งซ่านจริงๆ ..แต่ทั้งหมดก็คือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ..หลอกตัวเองก็เอาล่ะ..

วันนี้น้ำตาไหลจนได้ ..เพราะเห็นน้าต้อยที่ใส่ท่อช่วยหายใจ ถูกเจาะปอด ใส่สายยางให้อาหาร ใส่สายสวนปัสสาวะ ทั้งๆที่รู้สึกตัวดีแต่หายใจเองไม่ไหวเพราะน้ำท่วมปอด ..เห็นความเหนื่อยใจของน้าต้อยที่คิดถึงบ้านและเบื่อหน่ายการรักษาที่รักษาไม่หายซักที..จนวันนี้ต้องส่งต่อไปรพ.ประจำจังหวัดเพื่อพบศัลยแพทย์ทรวงอก..ด้วยเหตุที่มีรูรั่วในปอด และมีน้ำในเยื่อหุ้มปอดที่หาสาเหตุไม่ได้…ทั้งๆที่หัวใจปกติ ไตปกติ ตับปกติ ไม่มีวัณโรค ไม่มีเนื้องอก ..

 

รอความหวังให้การรักษาครั้งนี้เป็นไปด้วยดีซักทีเถอะนะ..เมื่อเศร้า มันแยกสมาธิยากนะว่างานกับบ้าน เสียงหัวเราะที่หายไปนานจะได้กลับมากันซะที..เหนื่อย หมดแรงจะทำอะไร