คิดถึง....โกทูโน

ในความรู้สึกของคุณมะเดื่อนั้น มันนานมากแล้วที่ไม่ได้แวะเวียนมาทักทายกับผู้อ่านเป็นตัวอักษรในโกทูโนนี้  ความรู้สึกเหมือนมันขาดอะไรไปสักอย่าง  ทั้ง ๆ ที่ ณ เวลานี้ คุณมะเดื่อจะมีเวลาเป็นของตนเองเต็ม ๑๐๐ % ก็ตามที

 

 

ถ้าย้อนรอยถอยหลังไปจากนี้สักสามสี่ปี ณ เวลานั้น คุณมะเดื่อได้ตั้งความหวัง + ความฝันไว้หลายสิ่งหลายอย่าง อยากทำ อยากมี อยากได้  วางแผนไว้ว่าจะทำในสิ่งที่ตนเองรัก และพอใจให้มากที่สุด  หนึ่งในนั้นก็คือ  งานเขียน  เขียนอะไรก็ได้ที่ใจต้องการ ส่วนจะมีคนอ่านหรือไม่ ก็คงไม่สำคัญ เท่ากับเราจะได้เขียนหรือไม่..

โกทูโนคือสมุดเล่มใหญ่ที่รอคุณมะเดื่อมาฝากความหวังและความฝันไว้….เป็นตัวอักษร

 

ครั้นถึงเวลานั้น….ในวันนี้…ความฝัน ความหวัง ความตั้งใจ ก็ยังคงรออยู่ ณ จุดเดิม….!

 

 

เหตุใด…จึงไม่เขียน  ในสิ่งที่หวังและตั้งใจ…เหตุผล  มันก็คือ คำแก้ตัว…นั่นเอง…..แต่ถึงมันจะเพียงคำแก้ตัว  มันก็ยังดีกว่า ไม่มีเหตุผลไม่ใช่เหรอ…??

 

ช่วงนี้ถ้าคุณมะเดื่อจะเขียนบันทึกก็คงจะสัพเพเหระ หาสาระอะไรได้ยาก  เพราะชีวิตอยู่ในช่วงที่ “ว่างเปล่า” เหลือกำลัง  เอาไว้ตั้งสติให้มั่นคงกว่านีัอีกนิด แล้วคงจะได้มีอะไรที่มีสาระประโยชน์มาฝากผู้อ่านทุก ๆ คนนะจ๊ะ 

ถึงแม้จะไม่มีบันทึกใหม่ ๆ มาให้ได้อ่านกัน แต่คุณมะเดื่อก็แวะเวียนเข้ามาอ่าน เข้ามาดูบันทึกในโกทูโนอยู่เสมอจ้ะ  ดีใจที่ยังได้เห็นสมาชิกเก่า ๆ ที่ยังเข้ามาส่งบันทึกกันอยู่อย่างสม่ำเสมอ  สำหรับสมาชิกใหม่ ๆ ก็มากหน้าหลายตาอยู่  ทำให้โกทูโนยังคงคุณค่า เป็นศูนย์รวมแห่งสรรพวิชาอยู่ไม่เสื่อมคลาย  ขอบคุณทุก ๆ คนที่ยังรักและคิดถึงกันอยู่นะจ๊ะ

 

 

โดยเฉพาะทีมงานของน้องอาจารย์จันที่ยังคงเข้มแข็งอยู่เสมอ เป็นกำลังใจ และส่งความระลึกถึงมาให้น้องอาจารย์จันและทีมงานของโกทูโนทุก ๆ คนจ้ะ  พบกันใหม่ บันทึกหน้านะจ๊ะ

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

กลับมาอีกครั้งพิมพ์ยังประณีตบรรจงค่ะ เขียนบันทึกเพื่อให้ตัวเองอ่านและจำได้ก็ดีนะคะ