ที่มาของสมุดเล่มนี้

  จุดเริ่มต้นของการพัฒนาจิตวิญญาณ

   จั่วหัวข้อแบบนี้ ก็ไม่สามารถตอบได้ทันทีหรอกว่า จุดเริ่มต้นของฉันคือที่ไหน เมื่อไร ต้องคิดทบทวนนานเหมือนกัน คำว่า จิตวิญญาณ เป็นเรื่องของการรู้ระดับจิตของตนเอง ว่าเป็นอย่างไร  เวลาพูดคำว่า “วิญญาณ” คนชอบไปคิดเรื่องผี หรือ อะไรที่หลอน ๆ ดูน่ากลัว 

  ศาสตร์ของจิตวิญญาณ มีความกว้างมาก ในความรู้สึกของฉัน  ต้องบอกก่อนว่า ที่เขียนหรือแชร์ ไม่ใช่ยกตนว่า รู้ หรือ เชี่ยวชาญ แต่มาจากประสบการณ์ การเรียนรู้ ที่สั่งสมมาหลายปี

  ในมุมของศาสนาพุทธ เรื่อง การพัฒนา หรือ เยียวยาโรคทางวิญญาณ ซึ่งฉันก็เพิ่งตระหนัก ในเรื่องนี้ เมื่อก่อนปีใหม่ 2567 ได้ไม่นาน จากการอ่านหนังสือ ของท่านพุทธทาส ชื่อว่า “แก่นพุทธศาสน์” รวบรวมจากที่ท่านเคยไปบรรยาย ธรรมกถา ให้ ชุมนุมศึกษาพุทธธรรม มหาวิทยาลัยแพทย์ศาสตร์ (ศิริราช) ฟัง เมื่อ 17 ธันวาคม 2504 เป็นไงล่ะ ตั้งแต่ฉันยังเวียนว่าย อยู่แถวไหนก็ไม่รู้

 ถ้าในมุมอื่น ๆ สำหรับฉันแล้วมองว่า การพัฒนาจิตวิญญาณ คือ การชำระล้างตัวตนของเราในระดับลึก ก็คือ ระดับจิตที่เป็นนามธรรม และเพิ่มพลังในระดับจิตให้เติบโต เกิดความสงบจากภายใน มองโลกได้ด้วยสายตาใหม่ และยังพัฒนาได้ไม่มีวันหยุด

บันทึกเริ่มต้นนี้ ขอเขียนในมุมทางธรรมก่อน

 ตอนเป็นเด็ก รู้แต่เริ่มฝึกสวดมนต์ แม่ที่เลี้ยงมา สอนให้สวดก่อนนอนทุกคืน ตั้งแต่ประมาณ 9 ขวบ แม่ก็ไม่เคยพาไปวัด แต่เห็นช่วงหนึ่ง เขาชอบทำกับข้าวใส่บาตร อยู่พักหนึ่ง ฉันก็ขอแม่ให้ฉันใส่บาตรบ้างได้ไหม ตอนนั้นอายุเท่าไรจำไม่ได้ ต่อมา ประมาณ ม.ศ.5 อาจารย์ที่โรงเรียน พาไปวัดสังฆทาน จำแม่นยำ ท่านเจ้าอาวาส คือ หลวงพ่อสนอง กตปุญโญ ตอนนั้น ท่านมาสอนอะไรที่เป็นธรรมะ จำไม่ค่อยได้หรอก จำได้แต่ท่านสอนวิธีนั่ง การเปลี่ยนท่านั่ง การกินให้สำรวม การนั่งสมาธิ ก็เราใส่ชุดนักเรียนกันไปกับเพื่อน ๆ เกือบสิบคน 

รู้สึกว่าตัวเองเริ่มชอบธรรมะ ทั้งที่ไม่รู้จริงๆ ว่าคืออะไร พอมาเข้าเรียน พยาบาล ปี 2 อาจารย์พาสวดมนต์ตอนเย็น แล้วชวนไปวัดธรรมกาย ตอนไปฟังเทศน์ ปฏิบัติ ก็สนใจนั่งสมาธิมาก รวมถึง ค่าย TM ก็เข้ามาทำวิจัยกับพวกเรา ทำให้ต้องนั่งสมาธิทุกวัน อยู่พักหนึ่ง ตอนนั้นเพราะอยากเรียนเก่ง สมองปัญญาดี เรียกว่าทำเพราะมีตัณหา 

 อ้อ ลืมไป ตอนอยู่ปี 2 ช่วงวันหยุด ปิดเทอม พี่ชายพาไปสร้างวัด ธรรมสถิตย์ ที่ระยอง การเดินทางจากรังสิต ค่อนข้างลำบาก นั่งรถกัน 6 ชั่วโมง มานอนที่วัด เพื่อเทปูน สร้างโบสถ์ ปั้นพระกัน นี่เราก็สะสมบุญมาเยอะมาก จำไม่ได้ว่าไปกี่ครั้ง

หลังเรียนจบ มีโอกาสพาแม่เข้าวัดธรรมกายอยู่บ้าง พอทำงานหนัก เรียน ป.โท เรียนด้วยทำงานด้วย เรื่องนี้ก็หายไปจากชีวิตฉันเลย ไม่เคยได้นั่งสมาธิ หรือ ไปวัด ปฏิบัติธรรมอีก

จนแต่งงาน อายุ 29 ปี บ้านสามีอยู่ใกล้วัดสังฆทาน ทำให้มีโอกาส ไปวัด เป็นเจ้าภาพกองกฐิน พาสามี แม่สามี ไปใส่บาตร ทำบุญอยู่เนือง ๆ แต่ก็ยังไม่ได้นั่งสมาธิขัดเกลาจิตใจ เป็นการทำบุญแบบ ทำทานมากกว่า

นานจนลาออกจากงาน มาเรียนโค้ช ตอนอายุ 50 ต้น ๆ ทำให้กลับมาเข้าใกล้การพัฒนาทางธรรมะ มีการบ้านนั่งสมาธิ ทุกวัน ไปไร่เชิญตะวัน พอจบคอร์สก็เลิกไป ไม่ได้ทำต่อเนื่อง จิตใจก็ไม่ค่อยดีมานับสิบปี ด้วยปัญหาความสัมพันธ์ในครอบครัว

มีทุกข์จึงแสวงหาหนทางที่จะกลับมามีความสุขทางใจ

ทางไหนที่ว่าดี เข้าอบรมหลายหลักสูตรที่จะกลับมาเข้าใจตัวเอง เยียวยาตัวเอง ด้วยหลากหลายศาสตร์มากๆ ซึ่งเหมือนไปขุดคุ้ยความเจ็บปวด บาดแผลทางใจ ที่เหวอะหวะ ในความรู้สึกตัวเอง ที่มีผลต่อการใช้ชีวิตของเรามาโดยตลอดแบบไม่รู้ตัว

จนกระทั่งแม่ที่เลี้ยงมา เสียไป ทำให้ฉันอยากทำอะไรสักอย่างที่จะอุทิศผลบุญให้กับเขาได้ แม่เสียช่วงปลายปี 2019 หรือ 2562 ประกอบกับฉันย้ายบ้านมาอยู่ใกล้สี่แยกแคราย ในที่ดินและสร้างบ้านเอง

 ที่ SCG มีโอกาสเข้าไปเป็นสมาชิกชมรมช้างปูน ทำให้ได้เข้าอบรม ชินนสาสมาธิ เกิดความประทับใจ คิดว่า นี่แหละน่าจะถูกจริต กับคนคิดมากแบบฉัน

กลับมาค้นหาสถานที่เปิดสอน ช่างบังเอิญ ที่รุ่นใหม่กำลังรับสมัครพอดี จำได้อบรมชินนสา วันเสาร์ที่ 18 มกราคม 2563 ครูสมาธิ ของสถาบันพลังจิตตานุภาพ เปิดรับสมัคร รุ่น 46 เริ่มเรียน 3 กุมภาพันธ์ ตอนแรกสมัครวัดบางขวาง เรียน เสาร์ อาทิตย์ เพราะคิดว่า เรียนทุกวันตอนเย็น น่าจะไม่รอด เพราะงานสอน งานโค้ช เลิกเย็น เวลาไม่แน่นอน  แต่สุดท้าย ได้ย้ายมาเรียนที่วัด พุทธปัญญา หลังกระทรวงสาธารณสุข เรียนได้ 4-5 สัปดาห์ โควิด 19 ระบาด สถาบันปิดการเรียนทั่วประเทศ แต่สุดท้ายก็ได้กลับมาเรียน ทางออนไลน์

จากจุดเริ่มต้นเรียนครบ 6 เดือน จิตระดับลึกสะสมพลังจิตไว้ได้บ้าง จากการทำสมาธิ แต่ก็ยังมีอารมณ์ มีอัตตา มีความเศร้า มีโทสะ ความน้อยใจ ความไม่เป็นที่รัก สารพัด ที่นำพาความไม่สงบสุข ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา จากการไปธุดงค์ แะละมีโอกาสบวชเนกขัมมะ ทำให้ขัดเกลาไปได้เรื่อย ๆ

ขอจบบันทึกไว้ตรงนี้ก่อน คนมาอ่าน อาจจะสงสัยว่า ฉันเขียนเล่าเรื่องตัวเองทำไม

ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ชอบเล่า เพื่อทบทวนตัวเอง ว่าเราได้เรียนรู้อะไรภายในตัวของเราบ้าง