ชีวิตที่พอเพียง 4701. ฟังให้ได้ยินสิ่งที่เขาไม่ได้ร้อง

                                                           

ในการประชุมสภามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง    มีวาระลับจากคณะกรรมการอุทธรณ์และร้องทุกข์    ที่เมื่ออ่านแล้วเกิดความคิดสู่การเขียนบันทึกนี้    เพื่อชี้ให้เห็นว่า กลไกด้านการกำกับดูแลองค์กรนั้น   ต้องทำหน้าที่เลยจากการกำกับให้การดำเนินกิจการเป็นไปตามกฎหมาย        

ต้องใส่มิติด้านมนุษยธรรมเข้าไปด้วย  โดยเฉพาะด้านความเห็นอกเห็นใจ (empathy) ในฐานะที่เขาเป็นเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง

ในกรณีนี้ ผมเห็นชัดเจนว่าเป็นเรื่องของการบังคับใช้กฎระเบียบที่ออกมาใช้ในบริบทหนึ่ง (จบปริญญาเอก)   แต่อาจารย์ท่านนี้เข้ามาเป็นอาจารย์ในอีกบริบทหนึ่ง (จบปริญญาตรี เรียนเก่ง คณะรับมาเพื่อส่งไปเรียนต่อปริญญาเอก)   ท่านโดนบังคับใช้กฎที่ว่าหลังเป็นอาจารย์ต้องได้ ผศ. ภายใน ๕ ปี  และผ่อนผันให้อีก ๒ ปี    แต่ท่านไปเรียนต่อราวๆ ๕ ปี    เวลานี้โดนนับด้วย   ท่านจึงโดนระงับการขึ้นเงินเดือนและจะโดนให้ออก    ดีแต่ท่านได้ ผศ. ทันจึงยังไม่โดนให้ออก   

เมื่อท่านส่งคำอุทธรณ์หรือร้องทุกข์    เรื่องไปถึงคณะกรรมการอุทธรณ์และร้องทุกข์ ที่ทำงานด้านความทุกข์ที่เกิดจากความขัดแย้งกับผู้บังคับบัญชา    แต่กรณีนี้ไม่ใช่    คณะกรรมการอุทธรณ์และร้องทุกข์จึงมีมติว่า ไม่ใช่เรื่องที่คณะกรรมการจะพิจารณา 

โชคดีที่เรื่องเข้าสภาในฐานะเรื่องแจ้งเพื่อทราบ  เกิดมีกรรมการท่านหนึ่งอยากทราบรายละเอียด   จึงต้องกลับไปค้นเรื่องและนำมาเสนอในการประชุมสภาครั้งหลัง และพบว่าเป็นเรื่องความทุกข์จากการโดนระงับการขึ้นเงินเดือน    อันเกิดจากการบังคับใช้กฎระเบียบแบบแข็งที่อ โดยไม่คำนึงถึงสถานการร์ต่างสมมติฐานในกฎระเบียบ 

ผมเสนอให้สภามีมติให้ฝ่ายบริหารไปหาทางคืนเงินเดือนที่ถูกลดไป    เพื่อแสดงให้เห็นว่า มหาวิทยาลัยแห่งนี้มีกลไกรับรู้ความทุกข์อันไม่ควรเกิดของผู้ปฏิบัติงาน    แม้เขาจะไม่ได้ร้อง

กรรมการท่านอื่นก็เห็นด้วยกับข้อเสนอของผม    และมีความเห็นว่า ควรปรับปรุงกฎระเบียบนั้น   ให้ครอบคลุมกรณีของการเข้าสู่ตำแหน่งอาจารย์ที่มีความแตกต่างหลากหลาย          

วิจารณ์ พานิช 

๒ เม.ย. ๖๗