บันทึก(เดินทาง)แบ่งปันความรู้สึก : ชวนเที่ยวไทย...ไปเขาพะเนินทุ่ง (2)

ความจากตอนที่แล้ว อิฉันชวนท่านให้ไปอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน ที่บันทึกนี้ และได้ทิ้งท้ายชวนท่านไปพะเนินทุ่งด้วยกัน ถ้างั้นมาต่อกันเลยนะคะ

ตี 4 ครึ่งของวันที่ 4 มีนาคม 50 อิฉันถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงปลุกจากโทรศัพท์ มือถือ กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง... นึกในใจว่าว่าใครกั๊นเนี่ย ? มาบังอาจปลุกองค์หญิง เสีย ’ รมณ์เลย... งัวเงีย..สักพักนึกได้ว่าเรานัดกับรถรับจ้างจะไปพะเนินทุ่งตอนตี 5 นี่นา จึงรีบขมีขมันลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน

บรรยากาศรอบข้างเย็นเล็กน้อย ท้องฟ้ายังคงมืดสนิท แต่..เอ๊ะ นึกขึ้นมาได้ว่าเช้ามืดวันนี้จะเกิดจันทรุปราคานี่นา เงยหน้ามองท้องฟ้า..อุ๊ย..ตาย ว้ายกรี๊ด เห็นจันทรุปราคาจริงด้วยล่ะ

พวกเรานี่ช่างมีโชค ลาบ ส้มตำ น้ำตก ว้าย..ไม่ใช่ย่ะ มีโชคลาภวาสนาดีจริงๆ ด้วย คนหน้าตาดีก็มักจะโชคดีเสมอล่ะ อิอิอิ… ตี 5 กว่า ๆ …เมื่อ 10 ชีวิตพร้อมกันแล้วก็เตรียมลุย...ออกเดินทางไปพะเนินทุ่งด้วยกัน รถที่พวกเราจ้างมาเป็นรถปิคอับด้านหลังเปิดโล่งไม่มีหลังคา ทะเบียนรถก็ตรงกับคอนเซ็ปของพวกเรา คือ รฉ. = ร้าวฉาน เอ๊ย..รักฉัน อิอิอิ คนขับรถของเรามีชื่อว่า “น้องใหม่” ที่ไม่เคยเก่า น้องใหม่เป็นคนเมืองเพชรขับรถในพื้นที่ ขอบอกว่าน้องใหม่ขับรถดีมาก ๆ ขอโชว์คนขับที่น่ารักให้ดูซักหน่อย..นี่ไงล่า เราใช้เวลาในการเดินทางนานพอสมควร ตั้งแต่ท้องฟ้ามืดสนิท จนค่อย ๆ สว่างขึ้น ๆ และเมื่อถึงด่านที่บ้านกร่าง ก็ใกล้รุ่งพอดี มีรถรอที่ด่านเป็นจำนวนมาก หลายสิบคันแต่ละคันก็จะมีนักท่องเที่ยวเต็มคันรถเหมือนกับเรา ผ่านจากด่านบ้านกร่างเส้นทางก็เริ่มลำบากมากขึ้น ถนนเริ่มขรุขระ ทำให้“น้องใหม่” ต้องขับอย่างระมัดระวัง และน้องใหม่ก็ขับรถดีมาก ๆ จนพวกเราสบายใจที่จะฝากชีวิตและหัวใจไว้กับน้องเขา อิอิอิ… เส้นทางสู่พะเนินทุ่งเป็นทางที่ไม่ใช่ถนนคอนกรีตอีกต่อไปแล้วแต่เป็นดินลูกรัง น้องใหม่เล่าให้ฟังว่า การที่เส้นทางเป็นดังนี้เพื่อเป็นการอนุรักษ์รักษาให้ป่ามีความสมบูรณ์นั่นเอง บนเส้นทางสู่เขาพะเนินทุ่งเราต้องผ่านลำธาร 3 สาย …. ระหว่างแล่นผ่านลำธารนั้นต้องใช้ความระมัดระวังเพราะถึงแม้ลำธารจะใสจนเห็ตัวปลา แต่ก็มีหล่มและหลุมพรางอยู่ ถ้าคนขับรถไม่ชำนาญเส้นทางอาจจะติดหล่มได้ ในระหว่างที่ขับผ่านลำธารอิฉันก็แทบจะต้องกลั้นใจตามไปด้วย… แต่น้องใหม่ก็สามารถพาพวกเราขับผ่านไปได้อย่างสบ๊าย..สบาย…มีฝีมือซะอย่าง แถมพกดวงมาด้วยเลยสบายบรื๋อออ…. ผ่านจากลำธาร 3 สายแล้วรถก็วิ่งฉิวต่อไป พวกเราก็ชวนน้องใหม่คุยไปเรื่อย ๆ ระหว่างที่คุยไปนั้นเอง พลัน..ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน !!โอว..พระเจ้าจอร์ช..อิฉันไม่อยากเชื่อเลยค่ะ...คุณขา..รถติดบนเขาค่ะ <div style="text-align: center"></div> อิฉันใจระทึก…รีบถามน้องใหม่ว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ ? ทำไมรถติด ? มีอุบัติเหตุหรือเปล่า ?” น้องใหม่บอก “ไม่มีอะไรหรอกครับ รถติดบนเขาน่ะ ธรรมด๊า…ธรรมดา เพราะทางข้างหน้าที่กม. 19 เป็นทางขึ้นที่ชันมาก รถจะวิ่งขึ้นได้ทีละคัน และเพื่อความปลอดภัยต้องให้รถคันหน้าผ่านเนินสูงไปให้ได้ก่อน รถคันต่อไปจึงจะวิ่งต่อไปได้” ในระหว่างรอรถติด ตอนแรกพวกเราก็นั่งรอในรถ ดิฉันมองไปที่ข้างทางก็เห็นพระอาทิตย์กำลังขึ้น จึงรีบบอกพี่ปัท “พี่ปัท..พระอาทิตย์ขึ้นแล้วสวยจังเลย ไป ๆ เราลงไปถ่ายรูปกันเถอะ” น้องใหม่บอกว่าพวกเราโชคดี เพราะปกติพวกนักท่องเที่ยวจะไม่ค่อยได้ถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้นหรอก แต่พวกเราโชคดีที่ช่วงรถติดพร้อมกับพระอาทิตย์ขึ้นพอดี แถมได้ทำเลดีด้วย พระอาทิตย์กำลังขึ้นจากเหลี่ยมเขา เห็นแสงทองส่องฟ้าสวยงามจริง คิดดูซิคะ โชคเข้าข้างคนแจ่มใส หน้าตาดีอีกแย้ว…. ถ่ายรูปก็แล้ว รถก็ยังไม่ไปไหน พวกเราหลายคนเริ่มออกอาการหิว..เลยเกิดอาการนัวเนียกับอาหารที่เตรียมมาด้วย คนละหนุบ คนละหนับ ท่าทางเอร็ดอร่อยจนรถคันอื่น ๆ อิจฉาพวกเราไปตาม ๆ กัน มองพวกเราอย่างสมเพช… อุ๊ย..ไม่ช่าย มองพวกเราด้วยสายตา ฉงน สงสัย ปนความอิจฉาที่รถติดแล้วพวกเรายังสนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้ได้ โธ่ คุณขา ก็รถมันติดจะเดือดร้อนทำไมล่ะคะ ? รถติดก็ติดไปซี้…น้องใหม่บอกว่าถึงจะไปที่จุดหมายปลายทางช้านิดช้าหน่อย สายสักหน่อยแต่ก็จะได้เห็นทะเลหมอกแน่ ๆ ก็ยังงี้แล้วพวกเราจึงไม่เดือดร้อนประการใด… 555… ดูอิฉันซิคะ กำถุงขนมปังแน่น ไม่แบ่งใครเยยย….อิ่มแล้ว..ออกเดินทางต่อดีกว่า ..แต่ พอหนังท้องตึง หนังตาก็ชักจะหย่อน อิฉันชักง่วงอีกแล้วของีบซักกะติ๊ด..นะ ไว้ตอนหน้าอิฉันจะให้ท่านได้เห็นความงามของทะเลหมอกที่เขาพะเนินทุ่งนะคะ ไปล่ะค่ะ