ให้ผมได้ทำบ้าง...เถอะครับ
"ให้ผมได้ทำบ้าง...เถอะครับ" เป็นเสียงอ้อนวอนของคนรู้ใจของ moomi เองค่ะ
ส่วนต้นเหตุของการร้องขอนั้น มาจาก...
หลังจากที่เขาไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยบูรพา เขาก็ได้ใบแนะนำให้นักศึกษาเข้า web ของมหาวิทยาลัยเพื่อตรวจสอบและแก้ไขระเบียนประวัติ จากนั้นให้ print มาให้ทางมหาวิทยาลัยในวันที่มารับบัตรนักศึกษา
ด้วยความที่ moomi มักทำอะไรๆด้วยตัวเอง พอได้ยินคนรู้ใจบอกว่า ช่วยดูให้หน่อยสิว่าต้องทำอย่างไรบ้าง เท่านั้นแหละ moomi ก็จัดแจงดำเนินการให้ทันที จนได้ยินเสียงอ่อยๆข้างๆหูว่า...
"ตัวเองเข้าwebนี้ยังไง เมื่อกี้เข้าไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?" 
(แหม!ตอนทำ ทำไมไม่ดูฮึ? - เสียงบ่นในใจของmoomiเอง)
"ช้าๆหน่อยสิ...เค้าดูไม่ทัน" 
(อีกแล้ว...เบื่อจริงๆของง่ายๆแบบนี้ ทำไมถึงทำไม่เป็นล่ะ - นี่ก็เป็นเสียงบ่นในใจของmoomiเช่นกัน)
"ตัวเองสอนให้เค้าทำได้ไหม เค้าจะได้ทำเป็น วันหลังจะได้ไม่ต้องกวนตัวเองอีก"
......
เออ! นั่นสิ ทำไมเราถึงได้ลืมไปได้นะ...ลืมมองไปว่า ใครกันแน่ที่จะต้องรู้ ใครกันแน่ที่จะต้องนำสิ่งนี้ไปใช้ต่อไป
ต้องขอบคุณ...คนรู้ใจจริงๆที่พูดประโยคนั้นออกมา ไม่งั้น moomi ก็คงต้องหลงอยู่ในวังวนความคิดที่ว่า เรื่องแบบนี้(การค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต) ใครๆก็รู้ ใครๆก็ทำเป็น ขอบคุณจริงๆ
ความเห็น (2)
เอาใจเขา...มาใส่ใจเรา(บ้าง)
ชอบจังเลยอ่ะ
อยากให้คนใกล้ตัวเป็นแบบmoomi จัง