บันทึก(เดินทาง)แบ่งปันความรู้สึก : ชวนเที่ยวไทย...ไปเขาพะเนินทุ่ง (3)

เมืองไทยมีสถานที่ท่องเที่ยวที่สวยงามน่าเที่ยวอีกมาก มีความสวยงามที่แอบซ่อนอยู่ เที่ยวเมืองไทยเถอะค่ะ เพราะเมืองไทยมีดี

ในที่สุดเวลา 8 โมงเช้ากว่า ๆ ของวันที่ 4 มีค.50 เราก็มาถึงจุดหมายปลายทาง คือเขาพะเนินทุ่งจนได้ มีผู้คนที่เดินทางมาถึงก่อนพวกเราเป็นจำนวนมากพอสมควร ซึ่งต่างก็เฮละโลขึ้นไปบนลานกว้างของยอดเขาเพื่อที่จะชมความงดงามของทะเลหมอก เมื่อได้เห็นก๊ะตา ก็พบว่ามีหมอกให้เห็นไม่สวยงามมากอย่างที่คิดฝัน อาจจะเนื่องจากช่วงเดือนนี้อากาศร้อนหมอกจึงไม่หนาและสวยงามเท่ากับตอนหน้าหนาวก็เป็นได้

ทะเลหมอกที่เขาพะเนินทุ่งมีพอให้ชื่นใจที่ได้มาเห็น

อีกมุมหนึ่งของทะเลหมอกบนเขาพะเนินทุ่ง สวยงามไปอีกแบบ

แต่คนที่เป็นนางงามจิตใจดีอย่างเรา..อิอิอิ …ต้องคิดและมองโลกในแง่ดีใช้ม้า ? ดังนั้นเราต้องพอใจในสิ่งที่อยู่ตรงหน้าค่ะ แก๊งค์ของเราจึงไม่สนใจสิ่งอื่นใด นอกจากถ่ายรูป..ถ่ายรูป..และถ่ายรูป ทั้งถ่ายรูปคน ถ่ายรูปวิวกันเพลินเลยค่ะ แถมอิฉันก็คิดแผลง ๆ อีกไม่อยากถ่ายรูปที่มีแอ็คชั่นเหมือนชาวบ้าน รีบหาพรรคพวกที่จะมาทำให้ชีวิตคึกคัก ครื้นเครง.. อิฉัน : “..น้องเฟิร์น…น้าเล็กเบื่อถ่ายรูปกับป้ายแบบเดิม ๆ ง่ะ เรามาลองถ่ายรูปกะป้ายแบบไม่เหมือนใครดีม๊ะ ?” น้องเฟิร์นรีบพยักหน้าเห็นดีด้วย : “ ดีค่ะ ดี น้าเล็ก สนุกดี” แหม๊…ให้มันได้อย่างนี้ซิหลานรัก ..เอาไงเอากัน มันส์ดี …555..และก็เป็นดังรูปค่ะ.. มีคนแอบมองเรา 2 คนด้วยสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามว่าทำไปด้ายย….. นี่…ดูซิคะ 2 คนน้าหลานน่ารักมากเรยยย….อิอิอิ ตอนมุดก็สนุกดีออกนะคะ แต่ตอนจะลุกขึ้นนี่ซิ อูยส์..ลำบากน่าดู แถมมีถลอกปอกเปิกเล็กน้อย… มันส์ค่ะมันส์… หลังจากถ่ายรูปกับทะเลหมอกเพื่อเก็บเป็นที่ระลึกกันจนอิ่มหนำใจแล้ว น้องใหม่ก็พาเราไปชมบ้านพักที่สมเด็จพระเทพฯ เคยมาพัก และแจ้งว่าให้เวลาพวกเราพักผ่อนบนนี้เพื่อรับประทานอาหารที่พวกเราเตรียมมาประมาณหนึ่งชั่วโมงและจะออกเดินทางกลับประมาณ 10 โมงกว่า ๆ อ้อ..อิฉันลืมบอกไปว่าการเดินทางขึ้นเขาพะเนินทุ่งนี้ รถจะไม่วิ่งสวนกันเด็ดขาด เวลาขึ้นและลงจะมีกำหนดเวลาที่แน่นอน เช่น รถจะเริ่มขึ้นเขาตั้งแต่ตี 5 จนถึง 10 โมง ในช่วงเวลานี้จะไม่มีรถสวนลงเขามาเด็ดขาด เนื่องจากเส้นทางมีความลาดชัน ถนนไม่ค่อยดี และสองข้างทางก็เป็นหุบเหว ถ้าหากให้มีการเดินรถสวนทางกันจะเป็นการเสี่ยงและอันตรายมาก ส่วนเวลาที่จะเริ่มให้รถลงเขา คือหลัง 10 โมงช่วงเวลานี้ก็จะไม่มีรถขึ้นเขาเช่นกัน เอ๊ะ..แล้วระยะเวลาชั่วโมงกว่า ๆ ที่พวกเราพักอยู่บนเขาพะเนินทุ่ง พวกเราจะทำอะไรดีน้อ… หลังจากนั่งขโยกเขยกบนรถเป็นนานสองนาน อาหารที่แย่งกันหนุบหนับก็ย่อยหมดแล้ว ก็ถึงเวลาที่ต้องเติมพลังกันซะแล้ว เริ่มด้วยพี่ตุ้มต้มน้ำ น้องเล็ก-ทิพาภรณ์ชงกาแฟ พี่ปัททำขนมปังแซนด์วิชทูน่าแจกให้ทุกคน ฮื้อ…!!! เป็นอาหารมื้อเช้าที่อาหย่อยอย่าบอกใครเลย กัดแซนด์วิชไป จิบกาแฟไป มองธรรมชาติรอบตัวไป พลัน…สายตาก็เห็นดอกไม้คล้าย ๆ ดอกหญ้าหน้าตาแปลก ๆ ไม่เคยเห็นมาก่อนหล่นอยู่บนพื้นดิน ดูสวยงามไปอีกแบบ เลยเดินเก็บมาได้กองใหญ่ นั่งมองไปมองมาเรายังมีเวลานั่งเล่นอีกนานหาอะไรเล่นดีกว่า เลยชวนน้องฝนเล่นดอกหญ้าให้เพลินดีกว่า ดีกว่าอยู่เปล่า ๆ น้องฝนก็ดั๊นเล่นกะน้าเล็กอีก เลยกลายเป็นที่มาของรูปที่ชื่อว่า “ผู้หญิงสองวัย แต่ใจตรงกัน”สื่อความหมายได้อย่างเดียว “ผู้หญิงสองวัย แต่ใจตรงกัน” และบนเขาพะเนินทุ่งนี้เอง อิฉันเห็นนักท่องเที่ยวหลายคนมีอุปกรณ์สำหรับส่องดูนกด้วย จากการพูดคุย ทำให้ทราบว่าที่นี่มีนกหลายชนิดที่นักดูนกต้องหาโอกาสมาส่องดูเหมือนกัน แต่มีสิ่งทีท่านไม่อยากเจอแต่ต้องพบเจอเป็นจำนวนมหาศาลคือผึ้งค่ะ ผึ้งจะบินมาตอมรอบ ๆ ตัวท่าน มีหลายคนพากันวี๊ดว้าย โบกไล่กลัวผึ้งต่อย น้องใหม่รีบบอกพวกเราว่าเวลาที่เขาบินตอมไต่ตัวเรา อย่าโบกไล่เพราะผึ้งจะต่อยเอา ให้อยู่เฉย ๆ อิฉันก็เชื่อเป็นอย่างดี พยายามนั่งนิ่ง ๆ ไม่กระดุกกระดิกแล้วเชียวน้า แต่ก็ไม่วายถูกผึ้งฝากรัก (ต่อย)จนได้ เบ็ดเสร็จมีพวกเราคนน่ารัก..ที่โดนผึ้งฝากรักมีทั้งหมด 4 คน คือ น้องฝน ไก่ น้องเล็ก-ทิ และอิฉันเอง หลัง 10 โมงน้องใหม่ก็บอกให้พวกเราเตรียมตัวกลับลงเขาได้ ในระหว่างขาลงเราก็ได้มีโอกาสเห็นผีเสื้อจำนวนมากเกาะอยู่ตรงบริเวณที่เป็นดินตรงธารน้ำ ถามมัคคุเทศก์ใหม่ว่าทำไมถึงได้มีผีเสื้อเกาะบริเวณดังกล่าวมาก น้องใหม่บอกว่า “สงสัยจะมากินเยี่ยวช้าง…555 ….”กองทัพผีเสื้อบริเวณลำธารสู่เขาพะเนินทุ่งผีเสื้อหลากสีสันและลีลา กางปีกอวดสีสันสวยงาม จะมีใครมีโอกาสได้เห็นความสวยงามได้เท่ากับเรา เว้นแต่จะไปที่พะเนินทุ่งเท่านั้น ที่ลำธารนี้เองพวกเราก็พากันเดินลุยลำธาร ซึ่งทำให้นึกถึงเนื้อเพลงท่อนหนึ่ง… “น้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลา ว่ายวนไปมาน่าเอ็นดู” น้ำในลำธารนั้นทั้งเย็นและใสจนเห็นก้อนหินทุกก้อน เห็นปลาที่แหวกว่ายอยู่ไปมา เห็นลูกอ๊อด เด็ก ๆ หลายคนที่ไม่เคยรู้จักลูกอ๊อดก็ได้เห็นจากของจริง ไม่ใช่จากภาพในหนังสือเรียน ทุกคนเดินท่องไปตามกระแสน้ำในลำธาร หลาน ๆน้องเฟิร์นก็สนุกสนานกับการห้อยโหนต้นไม้เป็นทาร์ซาน… ได้สัมผัสธรรมชาติที่คงความสมบูรณืแบบป่าทำให้พวกเราสนุกสนานปลดปล่อยเต็มที่ อิฉันทำท่าเหมือนจะกระโจนลงน้ำนะเนี่ย..อิฉันรู้สึกได้ว่าการสัมผัสธรรมชาติอย่างนี้ทำให้พวกเราชื่นฉ่ำเย็น หลายคนรักหวงแหนในธรรมชาติอย่างบอกไม่ถูก “ตัวเราหนอช่างโชคดีเสียนี่กระไร มีโชคดี 2 ชั้น <blockquote> โชคชั้นที่ 1 ได้เดินทางท่องเที่ยวกับเพื่อนรู้ใจ ไปไหนไปกัน เฮไหน เฮนั่น ว่าตามกัน ไม่มีขัดใจกัน โชคชั้นที่ 2 ได้สัมผัสธรรมชาติครบครัน ทั้งพระอาทิตย์ขึ้น พระอาทิตย์ตกดิน จันทรุปราคา ทะเลหมอก อีกทั้งผีเสื้อและฝูงผึ้ง สมดังเจตนารมณ์” </blockquote> กลับจากการเดินทางในครั้งนี้ดิฉันตั้งใจว่าจะต้องบันทึก(เดินทาง) แห่งความทรงจำนี้เพื่อให้ทุกคนรู้ว่า เมืองไทยมีสถานที่ท่องเที่ยวที่สวยงามน่าเที่ยวอีกมาก ที่อิฉันไปนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้นเอง เมืองไทยมีความสวยงามที่แอบซ่อนอยู่อีกมาก เที่ยวเมืองไทยเถอะค่ะ เพราะเมืองไทยมีดี เมื่อคนแจ่มใส หน้าตาดีมารวมกันก็เกิดสีสันแบบนี้แหล่ะค่ะ