ทำไมหน๋อ? ต้องเกิดกับเพื่อนเรา

เพื่อนเป็นคนดี มีน้ำใจ อัธยาศัยดี ใครๆก็รัก แต่เพื่อนอาจจะมีกรรมเก่าสิ่งไม่ดีจึงตามมาเกิดกับเพื่อนเรา

        เพื่อนผมคนนี้รู้จักกันมาตั้งแต่เรียนเทคนิคด้วยกัน พักอยู่ด้วยกันเราคบกันด้วยความเป็นเพื่อนจริงๆ  มีอะไรก็แบ่งปันกันตลอดเรื่อยมา แม้เรียนจบจากเทคนิคยังมาสอบเข้า วรฟ.ได้ด้วยกันเพียงสองคน กลับไปทำงานก็อยู่ด้วยกันอีก "วิมล สุมนนอก" เป็นคนหนองกี่ บุรีรัมย์  เพื่อนรักเพื่อน เป็นห่วงเพื่อนเกือบเอาชีวิตมาทิ้งเพราะอยากมาหา  มาส่งข่าวให้เพื่อนรู้ว่าสอบเข้าเรียนรถไฟได้ วิมล..ขับมอเตอร์ไซด์มาจากบ้านเพื่อจะมาหาผมที่บ้าน อ.โชคชัย  แต่ตอนนั้นเป็นหน้าน้ำหลาก น้ำท่วมถนน  วิมลขับรถผ่าน้ำโดยที่ไม่รู้ว่าถนนนั้นขาด ทั้งรถทั้งคนเกือบหายไปกับน้ำ เดชะบุญที่มีคนหาปลาอยู่ไกล้ๆช่วยไว้ทัน  ทุกวันนี้วิมลเป็น พขร.อยู่ที่นครราชสีมา 

       แต่วิมลก็ไม่ได้ขับรถไฟมาหลายปีแล้ว  เนื่องจากอุบัติเหตุจากมอเตอร์ไซด์อีกจนได้  เลิกงานจะกลับบ้านวิมลขับรถชนหมาตาย...แต่ตัวอีกก็ล้มอย่างแรงหัวไหลไปฟาดกับฟุตบาธ อย่างแรงไปหมวกกันน็อกอย่างดีก็ช่วยได้ระดับหนึ่ง  มิฉะนั้นคอคงหักไปแล้ว  วิมลไปฟื้นที่โรงพยาบาล  แต่วิมลก็ต้องเสียใจอย่างสุดชีวิตโดย มีพ่อ..แม่..ลูก..เมีย และเพื่อนรักทุกคนก็เสียใจไม่แพ้กัน เมื่อเส้นประสาทเอ็นแขนด้านขวาของเพื่อนยืด  ไม่สามารถยกใหล่และแขนเองได้ วิมลต้องช่วยทำงานในออฟฟิต  และทุกวันนี้วิมลต้องดูแลลูกน้อย 2 คน อยู่เพียงลำพัง  โดยยอมให้ภรรยา (คุณอ้อ)  มาเรียนต่อระดับปริญญาโท ที่โรงพยาบาลรามา 

    งานเลี้ยงศิษย์เก่า วรฟ.เมื่อคืนถ้าเพื่อนคนนี้อาการปกติเหมือนคนอื่นผมคงได้ร่วมสังสรรค์กับเพื่อนรักของผมแล้ว  รักเพื่อน...  สงสาร... คิดถึง... และเป็นห่วงเพื่อนผมเสมอ

[นาย ศราวุธ จ้อน อยู่เกษม]

• คืนนี้ไปเที่ยวงานกาชาดกันไหมครับ
• มาติดตามอ่านครับ

[สะ-มะ-นึก]

คุณจ๊อดครับ

• พี่คงยังไม่ได้ไปหรอกครับช่วงนี้ เพราะนี้ต้องเข้าเวรแต่เช้าอีก
• ขอบคุณมากครับที่มาติดตามอ่าน

[นาย ศราวุธ จ้อน อยู่เกษม]

• แล้วแม่อ้อยว่างไหมครับ
• ผมชวนแม่อ้อยไปได้ไหมครับ
• ไม่รู้ว่าจะว่างหรือเปล่า.....จะไปเที่ยวงานกาชาดก่อนกลับเกาะช้าง

[แผ่นดิน]

มิตรภาพระหว่างเพื่อนในบันทึกนี้ถ่ายทอดได้อย่างอ่อนโยน

ความดีงดงามเสมอ...

เพื่อนที่ดีก็งดงามเสมอ

....

ขอบคุณครับ

[สะ-มะ-นึก]

สวัสดีครับคุณแผ่นดิน

เมื่อคืนได้เข้าไปติดตามอ่านบันทึกของคุณเกือบทุกบันทึกครับ  และก็ทิ้งร่องรอยไว้บ้าง 

ผมชอบที่สุดคือความเป็นอยู่...วัฒนธรรม...ประเพณี  และธรรมชาติของภาคอีสานครับ  หรือเป็นเพราะว่าในช่วงทำงานแรกๆผมคลุกคลีอยู่กับภาคอีสานมากเกินไปหรือเปล่ามิทราบ  

กินอาหารได้ทุกอย่าง  ฟังภาษาได้ทุกท้องถิ่น  แต่พูดได้ไม่ครบทุกภาษาหรอกครับ 

แต่ก็ต้องอพยพจากถิ่นฐานบ้านเกิดเข้ามาเมืองหลวงเพื่อหน้าที่การงานและครอบครัว  รอแม่บ้านและลูกๆเรียนจบคงคิดพากันกลับถิ่นเก่า... อิสานบ้านเฮาเหมียนเดิม